ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4280
อานโฉงชิวเอ่ย : “นายไม่ต้องมาทรมานอยู่ที่ลอสแอนเจลิสอีกเลย นายหญิงใหญ่อยากไปชมคอนเสิร์ตของคุณกู้ที่นครนิวยอร์ก เรียกร้องให้ลูกชาย ลูกสาวพวกนี้อย่างพวกเราก็ต้องไปที่นั่นด้วย คุณท่านถูกเธอเกลี้ยกล่อม เที่ยงวันพรุ่งนี้จะไปด้วยกัน”
หลี่ญ่าหลินเอ่ยด้วยความตกใจ : “เรื่องไม่กี่ปีมานี้คุณท่านจำไม่ได้ไปหมดแล้วไม่ใช่หรอกหรือ ? ทำไมถึงยอมมาที่นครนิวยอร์กล่ะ ?”
อานโฉงชิวเอ่ย : “ตอนนี้ขอเพียงคุณท่านลืมตา นายหญิงใหญ่ก็จะใช้เวลาชั่วโมงกว่าอธิบายให้เขา พูดทบทวนสถานการณ์ของเขารวมถึงเรื่อง20ปีมานี้ที่เขาจำไม่ได้ให้เขาฟังหนึ่งรอบอย่างสั้นกระชับ พูดซ้ำ ๆ ซาก ๆ เหมือนกับว่าอยากจะพูดให้ได้สักเจ็ดแปดรอบใจจะขาด คุณท่านพอได้ยินว่าคุณกู้เป็นหลานสะใภ้ ไหนจะช่วยชีวิตเขาเอาไว้ จึงรับปากว่าจะไปด้วยกัน”
หลี่ญ่าหลินจึงเอ่ย : “งั้นพรุ่งนี้พวกนายจัดการไว้ยังไงบ้าง ? มีเวลาไปทานข้าวด้วยกันสักมื้อไหม ?”
อานโฉงชิวเอ่ย : “ได้สิ พรุ่งนี้เที่ยงพวกเราไปถึงที่อาคารอานปางของแมนฮัตตันก่อน ทรัพย์สมบัติของตระกูลอานมากขนาดนี้ นอกเหนือจากวิลล่าที่ลอสแอนเจลิส ที่คุณท่านชอบมากที่สุดก็คืออาคารอานปาง ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เที่ยงมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันสิ”
หลี่ญ่าหลินอุทานเอ่ย : “อาคารอานปาง เป็นอาคารที่พี่สาวนายพยายามเสนอให้ลงทุนอย่างแข็งขันในปีนั้นใช่ไหม ?”
“ใช่” อานโฉงชิวเอ่ย : “ทุกอย่างทั้งหมดมีความเกี่ยวข้องกับพี่สาวฉัน คุณท่านก็มีความผูกพันอันลึกซึ้ง”
“เข้าใจได้” หลี่ญ่าหลินเอ่ยปาก : “จริงสิโฉงชิว เถ้าแก่ของร้านห่านย่างนั่น ฉันมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อาศัยตอนที่ฉันยังพอมีเส้นสายอยู่ในกรม สองวันนี้ฉันตั้งใจจะลองสืบเขาให้จนถึงที่สุดดู”
อานโฉงชิวนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง พลันเอ่ยอย่างทอดถอนใจ : “ช่างเถอะญ่าหลิน ไม่ว่าเขาจะมีความจริงที่อยากปกปิดอะไรจริงหรือไม่ ฉันก็ไม่ตั้งใจที่จะค้นหาแล้ว อย่างไรเสียคุณกู้ก็มีพระคุณกับตระกูลอาน”
“เข้าใจ” หลี่ญ่าหลินพูดอย่างตรงไปตรงมา : “งั้นก็ไม่ไปยุ่งกับเขาแล้ว”
อานโฉงชิวเอ่ยขอบคุณ : “ขอบใจที่นายเป็นห่วงนะญ่าหลิน พรุ่งนี้เราเจอกันแล้วค่อยคุยรายละเอียดกัน !”
ในเวลานี้ สายจากคนสนิทโทรมาหา พอรับสาย อีกฝ่ายก็เอ่ยถามอย่างร้อนใจจนอดใจรอไม่ได้ : “หัวหน้า ทำไมคุณถึงเกษียณก่อนกำหนดล่ะ ? !”
หลี่ญ่าหลินหัวเราะ พลางเอ่ย : “ฉันเกษียณก่อนกำหนด ทั้งสามารถให้คำอธิบายแก่มวลชนได้ ทั้งรักษาเกียรติของในกรมเอาไว้ได้ ถือเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้วในขณะนี้”
“เฮ้อ !” อีกฝ่ายถอนหายใจยาว พลางกล่าว : “เรื่องเรื่องนี้ช่างบัดซบจริง ๆ เลยแม่ม !”
หลี่ญ่าหลินถามเขา : “จริงสิ เรื่องที่ให้นายไปสืบดู มีเบาะแสใหม่ไหม ?”
“มีครับ” อีกฝ่ายพูดอย่างรีบร้อน : “สอบสวนแล้วหน่อย เถ้าแก่ร้านห่านย่างนี้แม้จะมาสหรัฐอเมริกายี่สิบกว่าปีแล้ว แต่เป็นผู้อพยพผิดกฎหมาย อีกอย่างมีความเป็นไปได้สูงว่ามาจากเกาะฮ่องกง ดังนั้นผมหาสายตำรวจที่ทางเกาะฮ่องกงนั่นช่วยตรวจสอบให้แล้ว ลองดูว่าสืบหาตัวตนที่แท้จริงของเขาได้ไหม”
“ดี !” จู่ ๆ หลี่ญ่าหลินมีชีวิตชีวา พร้อมกับเอ่ย : “ไอ้ห้า แม้ว่าฉันจะเกษียณก่อนกำหนดแล้ว แต่เรื่องเรื่องนี้นายจะต้องสืบดูต่อไปนะ ไม่แน่ว่าจะมีผลสำเร็จขนานใหญ่ !”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...