ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4284
ดังนั้น เธอที่ตอนนั้นอายุเพียงยี่สิบกว่าปี นำหน้าก่อตั้งอานปางกรุ๊ป นอกจากอาคารหลังนี้ที่อยู่ภายใต้การบริหารแล้ว ยังมีบริษัทประกันแห่งหนึ่ง บริษัทการเงินแห่งหนึ่ง รวมทั้งธนาคารพาณิชย์แห่งหนึ่งด้วย
ประกัน การเงินล้วนเป็นธุรกิจที่ต้องการความไว้วางใจในระดับที่สูงมากอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนตระกูลอานสร้างอาคารอานปางที่มูลค่านับพันล้านดอลลาร์สหรัฐไว้ที่แมนฮัตตัน ก็เป็นหลักประกันความน่าเชื่อถือที่ดีที่สุด
บนโลกใบนี้ บริษัทประกันมีมากมาย บริษัทการเงินก็มีมากเช่นกัน แต่ว่า สามารถสร้างบริษัทประกันและบริษัทการเงินที่เป็นตึกระฟ้า อยู่ที่แมนฮัตตันที่มีที่ดินราคาแพงลิ่วนั้น งอนับนิ้วได้เลย
ส่วนอานปางกรุ๊ป ก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น
แม้ว่าตระกูลอานจะร่ำรวยขึ้นที่ลอสแอนเจลิส แต่ที่ดำเนินธุรกิจจนใหญ่โตและมีอิทธิพลที่แท้จริงนั้น เกิดขึ้นจากสถานที่อีกสองแห่ง หนึ่งในนั้นคือซิลิคอนแวลลีย อีกหนึ่งแห่งก็คือนครนิวยอร์ก
ตอนนั้นที่อานเฉิงซีอยู่ที่ซิลิคอนแวลลีย ได้ลงทุนบริษัทที่วันหน้าจะมีศักยภาพสูงด้วยราคาที่ต่ำมากไปหนึ่งล็อตใหญ่ และเพื่อที่จะช่วยเหลือการลงทุนพวกนี้ทำการดำเนินการทุนในขั้นตอนที่ลึกยิ่งขึ้นให้ดียิ่งขึ้นนั้น ตระกูลอานจึงโจมตีนครนิวยอร์ก ศูนย์กลางการเงินของสหรัฐอเมริกาอีกครั้งหนึ่ง แล้วสร้างแกนกลางของทั้งตระกูลอานไว้ที่นี่
ที่อยู่ภายใต้การบริหารของตระกูลอานนั้นมีหลายกรุ๊ปบริษัท ธุรกิจที่ลงทุนก็ยิ่งมากมายนับไม่ถ้วน ทว่ากรุ๊ปที่เป็นแกนกลางที่แท้จริงของตระกูลอานนั้นก็คือ อานปางกรุ๊ป
หลังจากอานปางกรุ๊ปได้ก่อตั้ง อานเฉิงซีนำเงินทุนที่ลงทุนในซิลิคอนแวลลียรวมเข้าไปในอานปางกรุ๊ป ทำให้เพียงครู่เดียวอานปางกรุ๊ปก็กลายเป็นธุรกิจเงินร่วมลงทุนอินเทอร์เน็ตที่ใหญ่ที่สุดได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในขณะเดียวกันก็กลายเป็นธุรกิจแกนกลางที่สำคัญที่สุดของทั้งตระกูลอานเลยเช่นกัน
ก่อนหน้าที่อานฉี่ซานผู้เป็นคุณตาของเย่เฉินยังไม่ได้เกษียณ ก็ทำงานอยู่ที่อาคารอานปางตลอด ต่อมาเขาก็มอบสิทธิ์การจัดการของธุรกิจตระกูลให้กับอานข่ายเฟิงน้าชายรองของเย่เฉิน ครั้นแล้วที่นี่จึงกลายเป็นสถานที่ทำงานของอานข่ายเฟิง
ในวันปกติ ที่อยู่เป็นเพื่อสองสามีภรรยาที่ชราแล้วที่ลอสแอนเจลิสนั้น มีเพียงอานโฉงชิวน้าชายใหญ่ อานข่ายเฟิงน้าชายสาม และอานโยวโยวน้าสาวของเย่เฉินที่ต่างทำงานอยู่ที่นครนิวยอร์ก
“อ้อ……” คุณท่านพยักหน้าเล็กน้อย พลันเอ่ยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ : “ทำไมฉันถึงได้ไม่มีภาพที่ติดอยู่ในความทรงจำเลยสักนิดเดียว……”
อานโฉงชิวจึงเอ่ย : “พ่อครับ ไม่กี่ปีมานี้พ่อไม่ค่อยได้มาที่นครนิวยอร์กเลย น่าจะไม่ค่อยได้เห็นตึกหลังนี้”
คุณท่านยิ้มเจื่อน ๆ : “สมองใช้การได้ไม่ค่อยดีแล้ว ต่อให้เคยเห็น ก็นึกไม่ออกแล้ว”
พูดจบ เขาก็หันหน้าไปมองอานข่ายเฟิง พร้อมเอ่ยกับชับ : “ข่ายเฟิงเอ้ย ในอนาคตหากตามหาเฉินเอ๋อกลับมาได้ ตึกหลังนี้ให้เขาไปเถอะ อย่างไรเสียก็เป็นสติปัญญาและกำลังกายของแม่เขา”
อานข่ายเฟิงพูดโดยไม่ต้องคิด : “ได้ครับพ่อ ผมจดจำเอาไว้แล้ว จากนี้หลังจากหาเฉินเอ๋อเจอ ก็มอบกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินของตึกหลังนี้ให้เขา”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...