ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4287

นายหญิงใหญ่เอ่ยเตือนอยู่ข้าง ๆ : “ญ่าหลินกับโฉงชิวอายุห่างกันไม่กี่ปี ปีนี้อายุห้าสิบกว่าปีแล้ว”

“อ้อ……” จู่ ๆ คุณท่านก็ได้สติกลับมา เมื่อครู่ตอนนึกถึงหลี่ญ่าหลิน นึกว่ายังอยู่เมื่อยี่สิบปีก่อน

ไม่นานนัก หลี่ญ่าหลินจึงขึ้นลิฟต์จนมาถึงชั้นบนสุดของอาคารอานปาง ภายใต้การคอยติดตามของพนักงาน

พอเห็นคุณท่าน เขาจึงรีบเดินมาข้างหน้า พร้อมกับเอ่ยด้วยความเคารพ : “ลุงอาน ร่างกายลุงยังแข็งแรงดีอยู่ใช่ไหม ? เดิมทีผมอยากไปเยี่ยมลุงที่ลอสแอนเจลิสด้วยกันกับโฉงชิว แต่สองวันก่อนมีธุระมากนิดหน่อยจริง ๆ ปลีกตัวไปไม่ได้ ขอให้ลุงให้อภัยด้วย !”

คุณท่านสังเกตหลี่ญ่าหลิน พลันเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ : “แกคือญ่าหลิน ?”

หลี่ญ่าหลินชะงักไป มองดูคนอื่น ๆ แล้วมองคุณท่านอีกครั้ง พลันรีบพยักหน้าบอก : “ผมเองครับ ลุงอาน ผมคือญ่าหลิน หลี่ญ่าหลินครับ”

คุณท่านอดไม่ได้ที่จะพูด : “แก……ทำไมตอนนี้แกไปไวเหมือนกับพ่อแกเมื่อสองปีนั้น อาสะใภ้ของแกบอกกับฉันว่าปีนี้แกอายุห้าสิบกว่า ฉันว่าบอกไม่เต็มที่แกก็น่าจะอายุหกสิบกว่าปีแล้วนะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ทำไมแกถึงทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ล่ะ”

หลี่ญ่าหลินเอ่ยอย่างเก้อเขิน : “แหะ……หลายปีมานี้ยุ่งแต่กับงานมาตลอด โหมทำงานหนักเกินไป และก็ไม่ใส่ใจการบำรุงรักษาสุขภาพอีกด้วย ก็เลยยิ่งแก่กว่าคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน……”

พูดๆ อยู่ หลี่ญ่าหลินก็เอ่ยอีก : “อ้อ จริงสิ อาหลี่ อาอย่าเห็นว่าเพิ่งจะอายุห้าสิบกว่าปี ผมได้เกษียณก่อนกำหนดแล้วนะ”

คุณท่านก็ยิ่งงงงวย ขมวดคิ้วถาม : “ทำไมไวขนาดนี้ก็เกษียณแล้วล่ะ ?”

หลี่ญ่าหลินยิ้มเจื่อนแล้วเอ่ย : “เดิมทีตั้งใจจะเกษียณปีหน้า หลายปีมานี้ละเลยภรรยากับลูกมากเกินไป พวกเธอโกรธผม สองปีก่อนก็ย้ายไปฮิวสตันแล้ว หากว่าผมไม่รีบเกษียณไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเธอ จากนี้เกรงว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับผมเอาน่ะสิ”

คุณท่านอดไม่ได้ที่จะถาม : “ตั้งใจจะเกษียณปีหน้า ทำไมตอนนี้ก็เกษียณก่อนกำหนดแล้วล่ะ ?”