ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4288
คราวนี้อานโฉงชิวมองเวลา พลันเอ่ย : “พ่อครับ เราทานข้าวกันก่อนไหมครับ อีกเดี๋ยวก็ทานไปด้วยคุยไปด้วยบนโต๊ะอาหาร”
“ได้” คุณท่านพยักหน้า : “ทานข้าวก่อน”
ชั้นบนสุดของอาคารอานปาง พื้นที่สิ่งปลูกสร้างเกินสี่พันตารางเมตร กล่าวโดยปกติแล้ว สามารถบรรจุได้อย่างน้อยนับร้อยคน ทว่าทั้งชั้นนี้ ตอนแรกล้วนเป็นคุณท่านใช้อยู่คนเดียว
ในชั้นนี้ ไม่เพียงแต่มีห้องทำงาน ห้องประชุมซึ่งถือเป็นการจัดตึกสำนักงานที่กฎเกณฑ์ปกติพวกนี้ ยังมีสระว่ายน้ำ ห้องออกกำลังกาย ห้องกายภาพบำบัด รวมถึงห้องอาหาร และอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในชีวิตอื่น ๆ
อันที่จริง ตอนนั้นคุณท่านไม่ได้ตั้งใจจะใช้พื้นที่ใหญ่ขนาดนี้เป็นสถานที่ทำงานของตัวเอง แต่ตอนที่อานเฉิงซีลูกสาวคนโตกำลังวางแผนตึกหลังนี้อยู่ ก็เหลือชั้นนี้เอาไว้ให้เขา และดำเนินการตบแต่งภายในตามความชอบของเขาด้วยตนเอง ดังนั้น คุณท่านจึงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับที่นี่เป็นอย่างมาก
จากนั้น ทุกคนเดินไปนั่งที่ร้านอาหารจีนที่อยู่ทางใต้ของชั้นบนสุด แม้ว่าหลี่ญ่าหลินจะมีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลอาน แต่ก็หลายปีแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ เห็นว่าทั่วทุกแห่งที่นี่ล้วนใหม่เอี่ยมเป็นอย่างมาก ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
เขาจึงกระซิบถามอานโฉงชิวอย่างอดไม่ได้ : “โฉงชิว ตึกหลังนี้ของตระกูลแก เริ่มใช้อย่างน้อยก็ยี่สิบสามสิบปีแล้วใช่ไหม ? ทำไมถึงยังรักษาได้ใหม่ขนาดนี้ ?”
อานโฉงชิวกระซิบตอบ : “กำลังทรัพย์ของตระกูลอานนั้นเจริญรุ่งเรือง ดังนั้นจึงรักษาทั่วทุกส่วนของตึกระฟ้าหลังนี้ได้ไว้ดีมาก โดยพื้นฐานแล้วทุกสองถึงสามปี ก็จะตกแต่งใหม่อีกครั้งหนึ่ง ชั้นนี้จะมีผู้เชี่ยวชาญรักษาทุกวัน ตั้งแต่พี่สาวฉันเสียไป คุณท่านก็สั่งคำสั่งตายตัวเอาไว้ ไม่อนุญาตให้เปลี่ยนรูปแบบทั้งหมดของที่นี่ ดังนั้นของทั้งหมดที่นายเห็นในชั้นนี้ มีของสำรองที่ใหม่เอี่ยมอย่างน้อยสักสองสามชุด มีของที่หยุดผลิตไปแล้ว ยังควักเงินจำนวนมากเชิญช่างฝีมือมาแกะสลักซ้ำโดยเฉพาะ”
ว่าแล้ว อานโฉงชิวก็ชี้ไปที่พรมบนระเบียง พลันเอ่ย : “พรมอันนี้ที่อยู่ใต้เท้าของนาย เป็นของที่ช่างฝีมืออิหร่านถักทอด้วยตัวเอง พอ ๆ กันกับที่ต่อมามัสยิดใหญ่ที่อาบูดาบีใช้ประเภทนั้น ค่าสร้างต่อหนึ่งตารางเมตรก็เกือบหนึ่งหมื่นดอลลาร์สหรัฐ ตอนแรกคุณท่านให้คนเชิญช่างฝีมือร้อยกว่าคนจากอิหร่านในคราวเดียว ถักทอพรมผืนนั้นตามที่พี่สาวทิ้งไว้ให้ณ ตอนนั้นสิบกว่าชุด เปลี่ยนปีละครั้ง”
ในระหว่างที่พูดคุย ทุกคนก็ทยอยมาถึงร้านอาหารจีน คุณท่านร้องทักให้หลี่ญ่าหลินมาข้างหน้า ให้หลี่ญ่าหลินนั่งติดกับเขา
เนื่องจากอานข่ายเฟิงได้แจ้งล่วงหน้าไปตั้งนานแล้ว ดังนั้นพอทุกคนเพิ่งจะนั่งลงประจำที่ พนักงานบริการก็ทยอยยกอาหารที่เตรียมไว้เรียบร้อยมาทันที
อานข่ายเฟิงเป็นคนที่ให้คนเอาเหล้าขาวมาขวดหนึ่ง ตั้งใจจะดื่มไม่กี่แก้วเป็นเพื่อนหลี่ญ่าหลินกับพี่ใหญ่ด้วยกัน
คุณท่านดูเหมือนจะเป็นห่วงสภาพที่ยากลำบากของหลี่ญ่าหลินในขณะนี้เป็นอย่างมาก จึงเอาแต่ถามเขาว่าช่วงนี้เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...