ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4293

"ตกลง" เฉินจ้างโจงเอ่ย “เฉียงไจ่นายเข้ามาเถอะ”

"ครับ” เฉียงไจ่ผลักประตูเปิด ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องนอน เขาก็พบว่าเฉินจ้างโจงกำลังเก็บของอยู่ ดังนั้นเขาจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “ลุงโจง คุณจะไปไหน?”

เฉินจ้างโจงมองไปที่เฉียงไจ่และกล่าวว่า "เฉียงไจ่ ฉันอาจจะกลับไปที่เกาะฮ่องกงในอนาคตอันใกล้นี้ หลังจากที่ฉันจากไป ร้านนี้ก็ขอมอบให้กับนายแล้ว ฝีมือพวกนั้นของฉัน หลายปีมานี้นายเรียนรู้ไปได้เกือบหมดแล้ว จากนี้ไปนายก็บริหารร้านให้ดีๆ ชีวิตก็ไม่น่าจะยากลำบากเกินไป"

เฉียงไจ่ถามด้วยความประหลาดใจว่า "ลุงโจง... คุณ...คุณจะกลับไปที่เกาะฮ่องกงได้ยังไง? คนแซ่หลิงนั่นจะเอาชีวิตคุณนี่..."

เฉินจ้างโจงยิ้มน้อยๆ “ตอนนั้นฉันมาเป็นผู้อพยพผิดกฎหมายอยู่ในสหรัฐอเมริกา ตอนนี้ตำรวจพบฉันแล้ว คาดว่าฉันเหลือเวลาไม่มากก่อนที่จะถูกส่งตัวกลับประเทศ แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการจะไปก็ทำอะไรไม่ได้”

เฉียงไจ่โพล่งออกมา “ลุงโจง อย่างนั้นคุณก็ไม่ควรจะมารอถูกส่งตัวกลับไปแบบนี้นี่! ทำไมคุณไม่หลบหนีออกไปจากนิวยอร์กก่อนเพื่อซ่อนตัว!”

"ไม่แล้ว" เฉินจ้างโจงโบกมือและพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันซ่อนตัวมานานกว่า 20 ปีแล้ว ฉันซ่อนจนเหนื่อยแล้ว ถ้าฉันยังซ่อนตัวแบบนี้ต่อไป ฉันก็คงจะดูถูกตัวเองแล้ว”

พูดจบ เขาก็มองไปที่เฉียงไจ่และพูดอย่างจริงจังว่า "ฉันอยากกลับไปเสมอมา แต่ฉันไม่สามารถรวบรวมความกล้าได้ ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะกลับไป ถือเป็นการช่วยฉันตัดสินใจ"

เฉียง ไจ่พูดอย่างร้อนรน “ลุงโจง! ซ่อนตัวก็อยู่รอดได้นี่! หากคนแซ่หลิวนั่นไม่คิดจะปล่อยคุณไป คุณกลับไปก็จะต้องตายนี่ครับ!”

พ่อแม่ของเฉียงไจ่เองก็ถูกฝังอยู่ในทะเลด้วยภัยพิบัติ ขณะที่ชายหนุ่มผู้นี้ลอยอยู่บนทะเลเป็นเวลาหลายชั่วโมงบนท่อนไม้เล็กๆ ก่อนในที่สุดจะได้รับการช่วยเหลือจากชาวจีนที่ขับเรือ

เหตุการณ์นั้น ผู้ที่รอดชีวิตล้วนเป็นเด็กที่อายุราวเฉียงไจ่ไปกว่าครึ่ง และเป็นเพราะพ่อแม่ของพวกเขาหาวัตถุลอยน้ำไว้เพื่อช่วยชีวิตลูกของตน จนทำให้เด็กมีชีวิตรอด

และชาวจีนที่ขับเรือ ก็เป็นเหมือนเฉินจ้างโจง พวกเขาล้วนเป็นผู้อพยพผิดกฎหมายในสหรัฐอเมริกา และผู้อพยพผิดกฎหมายเหล่านี้มักจะช่วยเหลือซึ่งกันและกันและมีวงสังคมเล็กๆ ของตัวเอง

หลังจากเด็กหลายคนได้รับการช่วยเหลือกลับมาที่นิวยอร์กแล้ว ชาวจีนเหล่านี้รวมตัวกันเพื่อประชุม