ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4294

พวกเขารู้สึกว่าสถานการณ์ของเด็กพวกนี้น่าสังเวชเกินไป หากไม่เลี้ยงดูพวกเขา พวกเขาก็อาจจะอดตายบนท้องถนน และถูกส่งตัวกลับประเทศโดยรัฐบาลสหรัฐฯ หรือไม่ก็ถูกส่งไปยังสถานสงเคราะห์ ดังนั้นหลังจากปรึกษาหารือกันแล้ว ทุกคนก็ตกลงที่จะรับอุปการะเด็กกำพร้าไปคนละคน

เฉียงไจ่ได้รับการอุปการะโดยเฉินจ้างโจง

ขณะที่เฉิงจ้างโจงพากลับมาที่ร้านห่านย่าง เขามีอายุเพียงสิบขวบเท่านั้น มาตอนนี้เขาอายุยี่สิบสองปีแล้ว

เนื่องจากเขาไม่มีตัวตนทางกฎหมาย เฉินจ้างโจงจึงเปิดร้านไปและสอนเฉียงไจ่ให้อ่านเขียนไปด้วย จากนั้นเฉียงไจ่ก็เริ่มช่วยเขาทำในสิ่งที่เขาทำได้ในครัว

เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็กลายเป็นพนักงานในร้านห่านย่างไปโดยปริยาย

เฉียงไจ่รู้สึกขอบคุณเฉินจ้างโจงเป็นอย่างมากสำหรับพระคุณที่เลี้ยงดูเขามา และนับถือว่าเขาเป็นพ่อมาโดยตลอด อีกทั้งยังตัดสินใจที่จะช่วยเฉินจ้างโจงไปตลอดชีวิต เมื่อเขาแก่ตัวไปก็จะเลี้ยงดูเขาจนวาระสุดท้าย

แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตอนนี้เฉินจ้างโจงจะตั้งใจแน่วแน่ที่จะกลับไปตายที่เกาะฮ่องกง

เฉินจ้างโจงเห็นว่าดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาไหลไม่หยุด เขาก็อ้าปากพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เฉียงไจ่ ฉันไม่มีลูก ตั้งแต่ที่นายมา ฉันที่ทำห่านย่างอยู่หลังครัวมาหลายปีก็ไม่เคยเก็บซ่อนฝีมือของฉันต่อหน้านายมาก่อน ฉันเชื่อว่านายจะต้องได้เรียนรู้ฝีมือของฉันไปแล้วแทบทั้งหมด ในอนาคตขอแค่ตำรวจไม่พบนาย นายก็บริหารร้านนี้ให้ดีๆ ประหยัดเงินมากขึ้นหน่อย ถ้ามีโอกาส นายก็กลับไปที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อคืนสู่ตัวตนเดิมของนายซะ จากนั้นก็แต่งงานมีลูกตั้งหลักแหล่งเสีย"

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่เฉียงไจ่และยิ้มจางๆ "แน่นอนว่า ถ้าครั้งนี้ฉันกลับไปที่เกาะฮ่องกงแล้วรอดมาได้ นายก็ยังสามารถมาหาฉันที่เกาะฮ่องกงได้!"

ตกบ่าย

และศูนย์ต้อนรับวีไอพีตรงกลางช่องทางก็เป็นที่จอดรถแบบยุบลงไป ภายใต้สถานการณ์ปกติ ยานพาหนะวีไอพีจะจอดที่นี่โดยตรงเพื่อเข้าสู่สถานที่จัดงาน ซึ่งสะดวกมากในการเดินทาง

เฉินตัวตัวในเวลานี้ยืนรออยู่ข้างที่จอดรถ เมื่อเห็นเย่เฉินขับรถเข้ามาก็โบกมือให้รถของเขาอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินตอบสนองด้วยการกะพริบไฟหน้า จากนั้นก็หยุดรถในที่จอดรถภายใต้การชี้นำด้วยท่าทางของเฉินตัวตัว

รถยนต์ธุรกิจหลายคันจอดอยู่ในลานจอดรถแล้ว และเย่เฉินรู้ได้ทันทีว่านี่คือรถของทีมงานกู้ชิวอี๋

เซียวชูหรันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในเวลานี้และถามว่า “ที่รัก ตอนนี้พวกเรามาถึงไหนแล้ว?”