ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4296

ผ่านมินิบาร์มาก็เป็นโซฟาสองตัวที่ตั้งตรงข้ามกันถูกวางไว้อยู่ตรงกลาง และถัดจากโถงต้อนรับ ก็ยังมีโซฟาที่ตัวหนึ่งสูงตัวหนึ่งต่ำสองแถวหันหน้าไปทางหน้าต่างจรดพื้นบานใหญ่ ซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับชมคอนเสิร์ต

เฉินตัวตัวเอ่ยแนะนำเย่เฉินและเซียวชูหรัน "อาจารย์เย่ นายหญิงเย่ ห้องนี้ล้วนมีการติดตั้งฉนวนกันเสียงพิเศษ คนห้องข้างๆ จะไม่สามารถรบกวนคุณได้ หน้าต่างบานสูงพื้นจรดเพดานด้านหน้าก็เป็นกระจกทางเดียว ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลกับการมองเห็นจากภายนอก”

เซียวชูหรานเอ่ยด้วยความเป็นกังวล "คุณหนูเฉิน ฉนวนกันเสียงที่นี่ดีมากอีกทั้งยังมีกระจกบานใหญ่มาก อย่างนั้นประสิทธิภาพเสียงจากการฟังคอนเสิร์ตจะได้รับผลกระทบหรือไม่?"

เซียวชูหรันเป็นแฟนตัวยงของกู้ชิวอี๋ สำหรับเธอแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในการชมคอนเสิร์ตของกู้ชิวอี๋คือเอฟเฟกต์ภาพและเสียง หากเอฟเฟกต์ภาพและเสียงตกลงไปอย่างมาก ต่อให้อยู่ในห้องวีไอพีอันหรูหราก็ถือว่าน่าเสียดายอย่างยิ่ง

เฉินตัวตัวมองออกถึงความกังวลของเซียวชูหรันและชี้ไปที่มุมบนซ้ายขวาของหน้าต่างบานจรดพื้นและด้านข้าง ด้านบนของโซฟา และกล่าวกับเธอว่า "คุณเซียวไม่ต้องกังวลกับภาพและเสียง อย่างที่เมื่อครู่คุณเอ่ย ห้องนี้มีฉนวนกันเสียงและกระจกทางเดียวเองก็ค่อนข้างหนา ดังนั้นเมื่อดูคอนเสิร์ตจากที่นี่ เสียงภายนอกก็จะเบาลงไปมาก ดังนั้น ในห้องนี้จึงมีการติดตั้งลำโพงเซอร์ราวด์ 7.4.4 เสียงของคอนเสิร์ตจะส่งมาโดยตรงผ่านลำโพงนี้ซึ่งสามารถกรองเสียงรบกวนของการแสดงสดได้อย่างมีประสิทธิภาพ อีกทั้งคุณจะได้ประสบการณ์ที่ดื่มด่ำมากขึ้นและยังสามารถปรับระดับเสียงได้ เอฟเฟกต์ภาพและเสียงโดยรวมแล้วดีกว่าในสนาม"

เซียวชูหรันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "อย่างนั้นฉันก็โล่งใจ ... "

เฉินตัวตัวพยักหน้าพูดกับทั้งสองว่า "อาจารย์เย่ นายหญิงเย่ พนักงานของเราเตรียมเครื่องดื่มและของหวานเอาไว้ให้แล้ว ในห้องเองก็ยังมีห้องน้ำในตัว ดังนั้นหลังจากการแสดงเริ่มขึ้น เพื่อเพิ่มประสบการณ์การรับชมของคุณ พนักงานเสิร์ฟจะไม่เข้ามารบกวนพวกคุณก่อน หากคุณสองคนต้องการอะไรก็สามารถกดกริ่งได้โดยตรง แล้วเจ้าหน้าที่ของเราจะมาในทันที นอกจากนี้คุณท่านสองได้โปรดพยายามอย่าออกไประหว่างการแสดงแ เนื่องจากด้านนอกไม่มีพนักงานและจะมีเสียงดังตอนเริ่มการแสดง หากเกิดกรณีฉุกเฉินอาจตอบสนองได้ยาก”

เย่เฉินรู้ว่าเฉินตัวตัวกำลังเตือนเซียวชูหรันโดยปริยายว่าพยายามไม่ให้ออกไปไหนมากที่สุด สำหรับตัวเย่เฉินเอง เขาจะไม่ออกไปไหนเว้นแต่จำเป็นเช่นกัน ทั้งนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงโอกาสที่จะได้พบกับครอบครัวของยายเขาให้ได้มากที่สุด

เซียวชูหรันไหนเลยจะทราบเจตนาของเฉินตัวตัว เธอแทบจะพูดโดยไม่ต้องคิดว่า "คุณหนูเฉินไม่ต้องกังวล พวกเราไม่ไปไหนทั้งนั้น"

เฉินตัวตัวยิ้มน้อยๆจากนั้นก็มองดูเวลาและพูดว่า "คืนนี้ยังมีห้องวีไอพีอยู่ข้างๆอีกห้อง พวกเขาจะมาถึงในสิบนาที ฉันต้องไปรับพวกเขา ดังนั้นไม่รบกวนพวกคุณต่อแล้ว"

เซียวชูหรันพยักหน้าและพูดว่า “คุณหนูเฉินมีธุระรีบไปจัดการเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา”

"ตกลง" เฉินตัวตัวพยักหน้าและพูดกับเย่เฉิน "คุณเย่ ฉันขอตัวก่อน"

หลังจากที่เฉินตัวตัวออกไปแล้ว เย่เฉินก็นั่งบนโซฟาในบริเวณโถงต้อนรับอย่างฟุ้งซ่านเล็กน้อย เมื่อเขาคิดว่าตายายของตนจะมาถึงในอีกสิบนาที ในใจของเขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง

เซียวชูหรันเห็นว่าท่าทางของเย่เฉินในตอนนี้ออกจะผิดปกติอยู่บ้าง ดังนั้นเธอจึงนั่งลงข้างเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ที่รักคุณเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า?”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆและกล่าวว่า "ไม่กี่วันนี้วิ่งไปมาระหว่างสองประเทศ บางทีอาจจะเหนื่อยนิดหน่อย"