เฉียงไจ่หลั่งน้ำตา พยักหน้ารัวๆ และพูดเสียงสะอื้นว่า:"ผมเข้าใจแล้วครับลุงโจง……"
เฉินจ้างโจงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นมองไปที่เหล่าลูกค้าที่ทำหน้าหวาดกลัว และกำมือพูดว่า:"มีหลายๆ คนเป็นลูกค้าประจำขอผม หลังจากคืนนี้ ผมคงจะทำข้าวห่านย่างให้พวกคุณไม่ได้ได้ แต่ไอ้เฉียงทำงานกับผมมาสิบกว่าปีแล้ว และได้เรียนรู้งานฝีมือนี้เป็นอย่างดี หวังว่าต่อไปทุกคนจะสามารถสนับสนุนธุรกิจของเขามากขึ้น!"
ลูกค้าประจำทุกคนรู้ว่า เฉินจ้างโจงอยู่ในสหรัฐอเมริกาอย่างผิดกฎหมาย แม้ว่าจะไม่รู้อดีตของเขา แต่ก็รู้ดีว่า ในเมื่อตำรวจเจอเขาแล้ว จะต้องถูกส่งกลับอย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนี้ ทุกคนต่างก็พูดเพื่อให้เขาสบายใจ บอกว่าจะดูแลธุรกิจของเฉียงไจ่อย่างแน่นอน
เฉินจ้างโจงขอบคุณทุกคน มองไปที่เฉียงไจ่อีกครั้ง และสั่งว่า:"ไอ้เฉียง ฉันไปก่อนนะ ฉันจะเลี้ยงมื้อนี้ทุกคนเอง นายอย่าลืมให้ทุกคนฟรี!"
สิ่งที่เฉินจ้างโจงพูด เป็นเหมือนการอำลาสำหรับเฉียงไจ่
สำหรับเขาแล้ว เฉินจ้างโจงรับบทเป็นพ่ออย่างสมบูรณ์ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา และเขาก็เป็นญาติเพียงคนเดียวในใจ ดังนั้น เมื่อเห็นเฉินจ้างโจงถูกจับกับตา เขารู้สึกเศร้าอย่างยิ่ง
แต่เฉินจ้างโจงกลับไม่ต้องการให้เขาหมกมุ่นอยู่ในนี้มากเกินไป เดิมทีตำรวจลู่หมิงยังอยากจะให้เวลาเขาบอกลาเฉียงไจ่อีกสักหน่อย แต่เฉินจ้างโจงหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้น และพูดว่า:"คุณตำรวจ เราไปกันเถอะ"
ลู่หมิงถอนหายใจ เขาพูดว่า:"โอเค ไปกันเถอะ"
ความหมายของลู่หมิงคือการเตือนเฉินจ้างโจง และเฉียงไจ่ว่ามีใครบางคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
เฉินจ้างโจงเองก็ตระหนักเรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่เขาได้มองเรื่องนี้อย่างเรียบง่ายและยอมรับมันแล้ว ดังนั้นเขาจึงยิ้มและพูดว่า:"ไม่ว่ายังไงฉันเองก็ฝ่าฝืนกฎหมายก่อน คนอื่นฟ้องฉันมันก็มีเหตุผลนะ"
ลู่หมิงไม่ได้นึกเลยว่าจิตใจของเฉินจ้างโจงจะสงบนิ่งขนาดนี้ จึงพูดอย่างช่วยไม่ได้:"โอเค ฉันเคยอ่านข้อมูลของคุณ คุณเป็นคนฉลาด ในเมื่อคุณเข้าใจส่วนได้ส่วนเสียข้างในแล้ว งั้นฉันจะไม่พูดไร้สาระอีก"
พูดจบ เขาจงใจเหลือบมองเฉียงไจ่ และพูดว่า:"สำหรับการจับกุม การสอบสวน และการยืนยันการส่งตัวกลับประเทศทั้งหมด โดยปกติแล้วจะใช้เวลาห้าถึงเจ็ดวัน แต่สถานการณ์ของคุณนั้นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองขอให้จบคดีภายในสามวัน แต่ว่า ช่วงนี้พี่ใหญ่ของฉันถูกบังคับให้เกษียณล่วงหน้า ทำให้ฉันก็อารมณ์ไม่ดีเลย ดังนั้นฉันจึงคิดที่จะขี้เกียจ คาดว่าน่าจะเลื่อนออกไปได้อีกสองสามวัน ถ้ามีความสามารถอะไร ก็อย่าแอบซ่อนไว้ รีบหาทาง"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...