ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4348

หม่าหลันพยักหน้า สวมสร้อยคอจากความช่วยเหลือของสาวพนักงานขาย และมองในกระจกไม่หยุด

อัตราส่วนราคาต่อประสิทธิภาพของเครื่องประดับจากแบรนด์ใหญ่นี้บางมาก โซ่ทอง 18k เองนั้นไม่คุ้มกับเงินจำนวนมาก และจี้ที่เต็มไปด้วยเพชรที่หักก็ไม่แพงมาก ทั้งสองอย่างรวมกันก็ถือว่าพอเป็นเศษของราคา

แต่ว่า มูลค่าของหม่าหลันไม่ใช่อัตราส่วนราคาต่อประสิทธิภาพ แต่เป็นอัตราส่วนหน้าต่อราคา

ประสิทธิภาพด้านต้นทุนที่เรียกว่าเป็นอัตราส่วนระหว่างประสิทธิภาพของผลิตภัณฑ์และราคา สำหรับราคาเดียวกัน ประสิทธิภาพดีกว่าก็ยิ่งดี

ส่วนอัตราส่วนหน้าต่อราคานั้นเป็นอัตราส่วนระหว่างหน้ากับราคาสินค้าราคาเท่ากันยิ่งหน้าสูงยิ่งสำคัญยิ่งเสื้อยืดคอตตอนแท้ราคาไม่แรง ราคามากกว่า 100 หยวนขายได้ 8,000 ตราบใดโลโก้ตราสินค้าบนหน้าอกก็พอมีหน้าอยู่ ในสายตาของหม่าหลัน ก็ยังคุ้ม

หม่าหลันมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ก็พบว่าสร้อยนี้ประกายจริงๆ ภายใต้แสงไฟของร้านจิวเวลรี่ ขอบและมุมแทบทุกจุดพร่างพราย

เธอที่ตื่นเต้นพูดเกือบจะทันทีว่า:"ฉันจะเอาเส้นนี้ ห่อให้ฉันด้วย!"

ในเวลานี้ สาวพนักงานขายอดไม่ได้ที่จะพูดว่า:"คุณผู้หญิง ฉันขอบอกความในใจ ฉันรู้สึกว่าสร้อยเส้นนี้ดูไม่เข้ากับออร่าของคุณเลย"

"คุณหมายความว่าอย่างไร?"หม่าหลันขมวดคิ้วและถามว่า:"คุณหมายความว่าฉันไม่คู่ควรกับสร้อยคอราคาแพงเช่นนี้เหรอ?"

สาวพนักงานขายรีบโบกมือ และพูดว่า:"ไม่ใช่ ไม่ใช่! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! ตั้งแต่คุณเดินเข้ามา ฉันเห็นว่าคุณดูเป็นคนสูงส่งมาก พูดตามตรง ฉันทำงานที่ Bulgari มาหลายปีแล้ว ฉันไม่เคยเห็นแขกที่มีออร่าแบบนี้มาก่อนเลย "

การประจบอย่างกะทันหันของอีกฝ่าย ทำให้หม่าหลันลอยขึ้นไปบนฟ้าทันที