เย่เฉินพูดในเวลานี้:"ถ้างั้น น้าสะใภ้สามของฉันน่าเป็นผู้นำทางของคุณ เธอรายงานเวลาการโจมตีที่เหมาะสมไปให้ผู้ติดต่อของคุณ แล้วคนนำทางของคุณจะสั่งให้คุณโจมตี"
ชายคนนั้นพยักหน้าและพูดว่า:"น่าจะใช่ ฉันเห็นผู้หญิงที่ถูกพาตัวออกไป ดูเหมือนจะฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษ เธอต้องเป็นคนในองค์กรแน่ๆ"
เย่เฉินถามเขาว่า:"แล้วคำสั่งที่คุณได้รับคือฆ่าทุกคนที่อยู่ข้างใน หรือให้ใครรอดบ้างไหม?"
ชายคนนั้นพูดว่า:"คำสั่งของพวกเราคือห้ามให้ใครรอด"
เย่เฉินขมวดคิ้ว:"งั้นก็ต้องฆ่าผู้นำทางด้วยไม่ได้เหรอ? ผู้นำทางรู้หรือเปล่า?"
ชายคนนั้นส่ายหัว:"ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอรู้หรือเปล่า"
เย่เฉินถามเขาว่า:"คุณรู้อะไรเกี่ยวกับผู้นำทาง?"
"ไม่รู้อะไรเลย"ชายคนนั้นส่ายหัวแล้วพูดว่า:"ผู้นำทาง ทหารหน่วยกล้าตาย เป็นแค่ตัวตนที่แตกต่างกันในองค์กร ในหมู่พวกเขา ข่าวทหารหน่วยตายเป็นที่รู้ดีกันมาก เพราะเราอยู่ภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดขององค์กรมาตลอด เทียบเท่าผู้ต้องขัง ดังนั้นจึงแทบไม่มีช่องทางใดที่จะได้ข้อมูลเพิ่มเติม องค์กรจะให้เรารู้อะไร พวกเราก็จะรู้ องค์กรไม่ให้เรารู้อะไร เราก็จะไม่รู้เลย"
เย่เฉินพยักหน้าเบา ๆ และถามเขาอีกครั้ง:"ถ้าภารกิจของพวกคุณเสร็จสิ้น กระบวนการข้างหลังคืออะไร?"
ชายคนนั้นพูดว่า:"หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น เราจะถอนตัวกลับไปที่โรงรถ แล้วไปฉีดยาที่นั่น แล้วเราไม่ต้องกังวลเรื่องที่เหลือ องค์กรจะพาเรากลับไป"
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ:"ถ้างั้น องค์กรของคุณคงไม่มีเพียงทหารหน่วยกล้าตายแค่ส่วนพวกคุณใช่ไหม?"
"ใช่"ชายคนนั้นพยักหน้า และพูดว่า:"มีค่ายทหารหน่วยกล้าตายอยู่ทั่วโลก แต่ฉันไม่รู้ว่ามีกี่ค่าย"
เย่เฉินตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามอีกครั้ง:"คุณบอกว่าคุณถูกฉีดยาก่อนมา พอตื่นขึ้นมาก็ถึงนิวยอร์กแล้ว แล้วคุณรู้ไหมว่าคุณสงบมาแค่ไหน?"
"ไม่รู้"ชายคนนั้นส่ายหัว แล้วพูดว่า:"ในค่ายทหารหน่วยกล้าตาย ไม่อนุญาตให้ใครรู้วันและเวลา เราไม่เห็นพระอาทิตย์ขึ้น และไม่เห็นพระอาทิตย์ตก แค่กลางวันทำงาน กลางคืนนอน ฉันเคยแอบคำนวณ ว่ากิจวัตรประจำวันของเราในค่ายทหารหน่วยกล้าตาย ดูเหมือนจะไม่ทำตามตลอด 24 ชั่วโมงต่อวัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะจงใจทำให้เวลาในแต่ละวันคลาดเคลื่อนเล็กน้อย วันนี้ยาวนานกว่าเมื่อวาน และเมื่อวานก็ยาวนานกว่าเมื่อวานก่อน และเวลาผ่านไป แม้ว่าเราจะรู้เวลาที่แน่นอนตอนเราออกปฏิบัติภารกิจ หลังจากช่วงระยะเวลาหนึ่ง บันทึกก็จะเกิดความเบี่ยงเบน"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...