ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4366
เย่เฉินถามเขาว่า:"คุณใช้อะไรนับความเบี่ยงเบนของเวลา?"
ชายคนนั้นพูดว่า:"ฉันทำรูเล็กมากที่ด้านล่างของชาม แล้วเติมทรายละเอียดให้เต็ม เริ่มตั้งแต่ที่ระฆังดังขึ้นในวันแรก ก็ไหลจนระฆังดังขึ้นในวันรุ่งขึ้น จากนั้นให้ทรายละเอียดไหลอีกครั้ง เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นในวันที่สาม บางครั้งทรายละเอียดจะไหลหมดก่อนเวลา และบางครั้งก็ไหลออกมาไม่ทันเวลา จึงเดาว่าเวลาข้างในต่างจากเวลาภายนอก ดังนั้นนานๆ ไป เราก็ไม่รู้ว่าเวลาของด้านนอก"
เย่เฉินถามด้วยความสงสัย:"คุณทำหลายๆ อย่างแบบเงียบๆ เพื่อหาโอกาสที่จะหลบหนีเหรอ?"
"ไม่เชิง"ชายผู้นั้นยิ้มอย่างขมขื่น และพูดว่า:"ถึงแม้จะมีโอกาสหนีรอด ก็ต้องตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันอยากทราบกลไกการทำงานของค่ายทหารหน่วยกล้าตายให้มากขึ้น ถ้ามีโอกาสรอดออกมาจริงๆ ก็จะเปิดโปงทุกสิ่งของค่ายหน่วยทหารกล้าตาย ถ้าสามารถทำลายค่ายทหารหน่วยกล้าตายได้ ทำให้ต่อไปจะได้ไม่มีใครซ้ำรอยเดิมของฉันอีก"
เย่เฉินพยักหน้า และพูดเบา ๆ :"ดูเหมือนว่าคุณยังไม่ได้รับการล้างสมองจากองค์กรโดยสิ้นเชิง"
"ล้างสมอง?"ชายคนนั้นส่ายหัว แล้วพูดว่า:"องค์กรทำการล้างสมองเราอย่างดูถูก ชีวิตของเราเองและครอบครัวอยู่ในกำมือขององค์กร ล้างสมองหรือไม่ก็ไม่สำคัญหรอก องค์กรก็รู้ พวกเราไม่ยอมเป็นทาสทั้งชาติหรอก จากมุมมองนี้ พวกเราถือว่าเป็นคนที่เกลียดพวกเขามากที่สุดในโลก แต่พวกเขาก็ไม่สนใจ เพราะพวกเขารู้ว่า เราไม่มีความกล้า และไม่มีความสามารถหักหลังองค์กรได้"
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย ในใจรู้ดีว่า สิ่งที่คนนี้รู้ ใกล้จะพูดหมดแล้ว
ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินถามว่า:"คุณน่าจะรู้นะว่า โรงรถที่คุณตื่นขึ้นมาอยู่ที่ไหนสินะ?"
"ฉันรู้"ชายคนนั้นพูดตามความจริง:"โรงรถที่เราตื่นมาอยู่ในบรุกลิน นิวยอร์ก"
ขนาดเย่เฉินยังพูดแบบนั้นเลย เขาก็ไม่กล้าที่บุ่มบ่าม
เย่เฉินมองไปที่ชายคนนั้น และพูดนิ่ง ๆ ว่า:"วันนี้คุณให้ความร่วมมือดีมาก แต่ฉันยังไม่คิดที่จะฆ่าคุณตอนนี้"
พูดจบ เขาพูดกับว่านพั่วจวินว่า:"พั่วจวิน ฉันต้องไปแล้ว คุณแอบพาเขาไปที่ซีเรีย แล้วดูแลเขาดีๆ และอย่าให้คนที่อยู่นอกสมาชิกหลักของสำนักว่านหลงรู้การมีอยู่ของเขา"
ว่านพั่วจวินพยักหน้าโดยไม่ลังเล:"ไม่ต้องกังวลครับคุณเย่ ผมจะจัดการให้!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...