เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4376

เมื่อคิดเช่นนี้ นางก็ปาดน้ำตา แล้วสะอื้นพูดว่า:"ชูหรัน…...ตอนนี้แม่ไม่อยากออกไปเที่ยวแล้ว…...แม่แค่คิดถึงลูก……"

เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้:"แม่คะ ตอนนี้หนูยังมีเวลาเรียนอีก 20 กว่าวัน ยังไม่สามารถกลับไปไม่ได้สักพัก……"

อันที่จริง เซียวชูหรันไม่เคยคิดว่า จะให้หม่าหลันมาสหรัฐอเมริกาได้

แต่เธอรู้สึกจากจิตใต้สำนึกว่า ให้แม่มาสหรัฐอเมริกาก็คงไม่สะดวกแน่นอน

อย่างแรกคือขอวีซ่า วีซ่าสหรัฐอเมริกาจะลำบากหน่อย ต้องไปสัมภาษณ์ที่สถานทูต และมีความเสี่ยงที่จะถูกปฏิเสธ

นอกจากนี้ เธอยังรู้นิสัยที่ก่อความวุ่นวายของแม่ด้วย ถ้าเธอมาสหรัฐอเมริกา ชีวิตของเธอกับเย่เฉินอาจจะไม่สงบสุข

สำหรับเซียวชูหรันเองยังโอเค ยังไงซะหม่าหลันก็เป็นแม่ของเธอ ถึงแม้จะก่อความวุ่นวาย และเรื่องเยอะหน่อย เธอก็ยอมรับได้

แต่เธอกลัวว่าเย่เฉินจะรู้สึกไม่สบายใจ

ดังนั้น เธอจึงไม่กล้าขอแม่มาโดยเอง

แต่ว่า เวลานี้เย่เฉินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยิ้มให้กับวิดีโอและพูดว่า:"แม่ครับ ถ้าคุณรู้สึกอยู่บ้านเหงาเกินไป ก็ยื่นวีซ่าเพื่อมาเที่ยวที่สหรัฐอเมริกาสิ"

เมื่อเซียวชูหรันได้ยินเช่นนี้ ก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่คิดเลยจริงๆ ว่าเย่เฉินจะตกลงให้แม่ของเธอมาโดยไม่ต้องคิด

หม่าหลันไม่คิดว่าเย่เฉินจะตอบตรงไปตรงมาขนาดนี้ และตื่นเต้นสุดๆ ทันที และโห่ร้องอย่างตื่นเต้น:"โอ้ลูกเขย! นายพูดจริงเหรอลูกเขย? !"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน