ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4379

แต่ว่า เย่เฉินก็รู้ว่าหม่าหลันไม่กล้าให้เขากับเซียวชูหรัน รู้ว่าเธอนั่งเครื่องบินส่วนตัวมา ดังนั้นเธอต้องรอลงจากเครื่องบินก่อน ถึงจะติดต่อเซียวชูหรันแน่นอน

เย่เฉินก็ไม่กังวลปัญหาที่หม่าหลันจะผ่านด่านศุลกากรเพียงคนเดียว ยังไงซะหม่าหลันก็เคยเข้ามหาวิทยาลัย และมีทักษะการสนทนาภาษาอังกฤษขั้นพื้นฐานแน่นอน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา โทรศัพท์ของเซียวชูหรันก็ได้รับเบอร์จากสหรัฐอเมริกา

เธอไม่คิดอะไรมาก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว พูดเป็นภาษาอังกฤษว่า:"ไฮ"

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงตื่นเต้นของหม่าหลันก็ดังขึ้น:"ชูหรัน! ฉันเอง! ฉันอยู่สหรัฐอเมริกาแล้ว!"

เซียวชูหรันตะลึงเมื่อได้ยินเสียงแม่ หยุดชะงักทั้งตัวทันที ใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกตัว และโพล่งออกมา:"แม่มาถึงสหรัฐอเมริกาเมื่อไหร่? ทำไมก่อนออกเดินทางไม่บอกพวกเราล่ะ?"

หม่าหลันยิ้มพูดว่า:"ก็ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์เธอกับเย่เฉินไง! อีกอย่างใช้เวลาบินนานขนาดนั้น ถ้าฉันบอกพวกเธอล่วงหน้า พวกเธอจะต้องเป็นห่วงฉันแน่นอน ดังนั้นฉันจึงบินมาก่อนเลย!"

เป็นครั้งแรกที่เซียวชูหรันพบว่า แม่รู้ผิดชอบตามวัยแล้ว…...รู้จักคิดเพื่อคนอื่นแล้ว…...

แต่ว่า เธอไม่รู้ว่าหม่าหลันทำอย่างนี้ เพราะกลัวว่าเรื่องที่เธอใช้เงินหมดจะหลุดไป

ดังนั้น เซียวชูหรันจึงรีบถามเธอว่า:"แม่อยู่ที่ไหน? สนามบินนิวยอร์กรึเปล่า? ฉันกับเย่เฉินจะไปรับแม่ตอนนี้เลย!"

หม่าหลันพูดว่า:"โอ้ ฉันไม่ได้อยู่ในนิวยอร์ก ฉันอยู่ในพรอวิเดนซ์นั้นไง! "

"เอ๋?"เซียวชูหรันพูดด้วยความประหลาดใจ:"แม่ต่อเครื่องมาเองเหรอ?"

ยี่สิบนาทีต่อมา เย่เฉินกับเซียวชูหรันมารับหม่าหลันที่สนามบิน หลังจากหายไปนาน

เมื่อเห็นเซียวชูหรันกับเย่เฉิน หม่าหลันรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก และพูดอย่างร่าเริงว่า:"เฮ้อ ชูหรัน เย่เฉิน ช่วงนี้ แม่คิดถึงพวกเธอมากๆ !"

เซียวชูหรันพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ฉันก็คิดว่าแม่คงจะสบายมากแน่นอน ที่บ้านคนเดียว"

หม่าหลันยิ้มพูดว่า:"สบายก็สบายแหละ แต่อยู่คนเดียวนานๆ มันเหงาเหลือเกิน!"

พูดไป เธอพูดอย่างกังวลว่า:"ครั้งนี้ฉันมาสหรัฐอเมริกา ลืมแลกดอลลาร์ และลืมเอาบัตรธนาคารมาด้วย พวกเธอพกเงินพอใช้ไหม?"

เซียวชูหรันไม่ได้คิดอะไรมาก พูดด้วยรอยยิ้มว่า:"แม่คะ แม่มาหาพวกเราที่สหรัฐอเมริกา เราจะให้แม่ใช้เงินของตัวเองได้ไง อยู่ที่นี่ให้สบายได้เลย"