ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4379
แต่ว่า เย่เฉินก็รู้ว่าหม่าหลันไม่กล้าให้เขากับเซียวชูหรัน รู้ว่าเธอนั่งเครื่องบินส่วนตัวมา ดังนั้นเธอต้องรอลงจากเครื่องบินก่อน ถึงจะติดต่อเซียวชูหรันแน่นอน
เย่เฉินก็ไม่กังวลปัญหาที่หม่าหลันจะผ่านด่านศุลกากรเพียงคนเดียว ยังไงซะหม่าหลันก็เคยเข้ามหาวิทยาลัย และมีทักษะการสนทนาภาษาอังกฤษขั้นพื้นฐานแน่นอน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา โทรศัพท์ของเซียวชูหรันก็ได้รับเบอร์จากสหรัฐอเมริกา
เธอไม่คิดอะไรมาก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว พูดเป็นภาษาอังกฤษว่า:"ไฮ"
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงตื่นเต้นของหม่าหลันก็ดังขึ้น:"ชูหรัน! ฉันเอง! ฉันอยู่สหรัฐอเมริกาแล้ว!"
เซียวชูหรันตะลึงเมื่อได้ยินเสียงแม่ หยุดชะงักทั้งตัวทันที ใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกตัว และโพล่งออกมา:"แม่มาถึงสหรัฐอเมริกาเมื่อไหร่? ทำไมก่อนออกเดินทางไม่บอกพวกเราล่ะ?"
หม่าหลันยิ้มพูดว่า:"ก็ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์เธอกับเย่เฉินไง! อีกอย่างใช้เวลาบินนานขนาดนั้น ถ้าฉันบอกพวกเธอล่วงหน้า พวกเธอจะต้องเป็นห่วงฉันแน่นอน ดังนั้นฉันจึงบินมาก่อนเลย!"
เป็นครั้งแรกที่เซียวชูหรันพบว่า แม่รู้ผิดชอบตามวัยแล้ว…...รู้จักคิดเพื่อคนอื่นแล้ว…...
แต่ว่า เธอไม่รู้ว่าหม่าหลันทำอย่างนี้ เพราะกลัวว่าเรื่องที่เธอใช้เงินหมดจะหลุดไป
ดังนั้น เซียวชูหรันจึงรีบถามเธอว่า:"แม่อยู่ที่ไหน? สนามบินนิวยอร์กรึเปล่า? ฉันกับเย่เฉินจะไปรับแม่ตอนนี้เลย!"
หม่าหลันพูดว่า:"โอ้ ฉันไม่ได้อยู่ในนิวยอร์ก ฉันอยู่ในพรอวิเดนซ์นั้นไง! "
"เอ๋?"เซียวชูหรันพูดด้วยความประหลาดใจ:"แม่ต่อเครื่องมาเองเหรอ?"
ยี่สิบนาทีต่อมา เย่เฉินกับเซียวชูหรันมารับหม่าหลันที่สนามบิน หลังจากหายไปนาน
เมื่อเห็นเซียวชูหรันกับเย่เฉิน หม่าหลันรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก และพูดอย่างร่าเริงว่า:"เฮ้อ ชูหรัน เย่เฉิน ช่วงนี้ แม่คิดถึงพวกเธอมากๆ !"
เซียวชูหรันพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ฉันก็คิดว่าแม่คงจะสบายมากแน่นอน ที่บ้านคนเดียว"
หม่าหลันยิ้มพูดว่า:"สบายก็สบายแหละ แต่อยู่คนเดียวนานๆ มันเหงาเหลือเกิน!"
พูดไป เธอพูดอย่างกังวลว่า:"ครั้งนี้ฉันมาสหรัฐอเมริกา ลืมแลกดอลลาร์ และลืมเอาบัตรธนาคารมาด้วย พวกเธอพกเงินพอใช้ไหม?"
เซียวชูหรันไม่ได้คิดอะไรมาก พูดด้วยรอยยิ้มว่า:"แม่คะ แม่มาหาพวกเราที่สหรัฐอเมริกา เราจะให้แม่ใช้เงินของตัวเองได้ไง อยู่ที่นี่ให้สบายได้เลย"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...