ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4402

จงจื่อทาวได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง จึงเอ่ยพูดเสียงเย็น “ไอ้อ่อน มาหาเรื่องฉันแล้วคิดจะหนีเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าวันนี้นายไม่คุกเข่าคำนับให้ฉันสามครั้งและตบหน้าตัวเองร้อยครั้ง ฉันจงจื่อทาวคนนี้ไม่ปล่อยนายไปแน่!”

เย่เฉินเงยหน้ามองจงจื่อทาว เอ่ยถามด้วยใบหน้างุนงง “นายกำลังล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”

“ล้อเล่น?” จงจื่อทาวคิดว่าเย่เฉินจะกลัว จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างกรุ่นโกรธ “นายคิดว่านายเป็นใคร ทำไมฉันต้องไปล้อเล่นกับคนน่าสมเพชแบบนายด้วย?！”

เมื่อหลิวม่านฉงเห็นจงจื่อทาวเผยใบหน้าดุร้ายออกมา ก็เริ่มรู้สึกว่าเริ่มเล่นแรงมากเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงลืมสนใจเรื่องที่เย่เฉินจับมือตัวเองอยู่ รีบดึงเย่เฉินมาข้างๆ เอ่ยกระซิบว่า “ไม่ควรไปยั่วโมโหจงจื่อทาวนะ เขายิ่งเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่ คุณรีบขอโทษเขาเร็วเข้า ให้เรื่องนี้มันจบแค่นี้เถอะ ไม่อย่างนั้น แม้แต่พ่อฉันก็คงช่วยคุณไว้ไม่ได้……”

เย่เฉินจิ๊ปากอย่างห้ามไม่ได้ เลิกทำหน้ากวนโอ๊ย แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ให้ผมขอโทษตัวเหลือบไรอย่างไอ้หมอนี่เนี่ยนะ ถ้าเรื่องนี้ถูกส่งต่อออกไป หลังจากนี้ญาติผู้ใหญ่จะมองผมยังไง? หมาที่หมู่บ้านจะมองผมยังไง?”

พูดจบ เขาก็หันหน้าไปมองจงจื่อทาวที่อยู่ในรถ เก็บสีหน้าขี้เล่นแล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “ไอ้อ่อน ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนนะ การที่นายมาพูดจาใส่ฉันแบบเมื่อกี้ ฉันคงเรียกช่างคัดลายมือ มาตบหน้านายหัน แล้วราดหมึกใส่หัวนายไปแล้ว แต่นายโชคดีไป ฉันมาเกาะฮ่องกางในครั้งนี้ ไม่ได้มาเพราะอยากจะเสียเวลากับปลาเน่าอย่างนาย เพราะฉะนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่าให้ฉันเห็นหน้านายอีก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะทำให้สี่มังกรแห่งเกาะฮ่องกางอย่างนาย ได้กลายเป็นแค่หนอนตัวหนึ่งแน่!”

เมื่อหลิวม่านฉงได้ยินก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง คิดจะห้ามเย่เฉินก็พบว่ามันสายเกินไปแล้ว

จงจื่อทาวถูกเย่เฉินยั่วโมโหจนเดือดปุดๆ ชี้หน้าเย่เฉินแล้วเอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “นายอยากหาเรื่องตายสินะ! รู้ไหมว่าในเกาะฮ่องกางไม่เคยมีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้สักคน！”

เย่เฉินขี้เกียจสนใจเขา จึงเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “จำคำฉันเอาไว้ อยู่ให้ห่างจากสายตาฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะขยี้นายให้แหลกหรือไม่นั้นนายก็ต้องจบเห่อยู่ดี”