ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4402
จงจื่อทาวได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง จึงเอ่ยพูดเสียงเย็น “ไอ้อ่อน มาหาเรื่องฉันแล้วคิดจะหนีเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าวันนี้นายไม่คุกเข่าคำนับให้ฉันสามครั้งและตบหน้าตัวเองร้อยครั้ง ฉันจงจื่อทาวคนนี้ไม่ปล่อยนายไปแน่!”
เย่เฉินเงยหน้ามองจงจื่อทาว เอ่ยถามด้วยใบหน้างุนงง “นายกำลังล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”
“ล้อเล่น?” จงจื่อทาวคิดว่าเย่เฉินจะกลัว จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างกรุ่นโกรธ “นายคิดว่านายเป็นใคร ทำไมฉันต้องไปล้อเล่นกับคนน่าสมเพชแบบนายด้วย?！”
เมื่อหลิวม่านฉงเห็นจงจื่อทาวเผยใบหน้าดุร้ายออกมา ก็เริ่มรู้สึกว่าเริ่มเล่นแรงมากเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงลืมสนใจเรื่องที่เย่เฉินจับมือตัวเองอยู่ รีบดึงเย่เฉินมาข้างๆ เอ่ยกระซิบว่า “ไม่ควรไปยั่วโมโหจงจื่อทาวนะ เขายิ่งเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่ คุณรีบขอโทษเขาเร็วเข้า ให้เรื่องนี้มันจบแค่นี้เถอะ ไม่อย่างนั้น แม้แต่พ่อฉันก็คงช่วยคุณไว้ไม่ได้……”
เย่เฉินจิ๊ปากอย่างห้ามไม่ได้ เลิกทำหน้ากวนโอ๊ย แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ให้ผมขอโทษตัวเหลือบไรอย่างไอ้หมอนี่เนี่ยนะ ถ้าเรื่องนี้ถูกส่งต่อออกไป หลังจากนี้ญาติผู้ใหญ่จะมองผมยังไง? หมาที่หมู่บ้านจะมองผมยังไง?”
พูดจบ เขาก็หันหน้าไปมองจงจื่อทาวที่อยู่ในรถ เก็บสีหน้าขี้เล่นแล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “ไอ้อ่อน ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนนะ การที่นายมาพูดจาใส่ฉันแบบเมื่อกี้ ฉันคงเรียกช่างคัดลายมือ มาตบหน้านายหัน แล้วราดหมึกใส่หัวนายไปแล้ว แต่นายโชคดีไป ฉันมาเกาะฮ่องกางในครั้งนี้ ไม่ได้มาเพราะอยากจะเสียเวลากับปลาเน่าอย่างนาย เพราะฉะนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่าให้ฉันเห็นหน้านายอีก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะทำให้สี่มังกรแห่งเกาะฮ่องกางอย่างนาย ได้กลายเป็นแค่หนอนตัวหนึ่งแน่!”
เมื่อหลิวม่านฉงได้ยินก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง คิดจะห้ามเย่เฉินก็พบว่ามันสายเกินไปแล้ว
จงจื่อทาวถูกเย่เฉินยั่วโมโหจนเดือดปุดๆ ชี้หน้าเย่เฉินแล้วเอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “นายอยากหาเรื่องตายสินะ! รู้ไหมว่าในเกาะฮ่องกางไม่เคยมีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้สักคน！”
เย่เฉินขี้เกียจสนใจเขา จึงเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “จำคำฉันเอาไว้ อยู่ให้ห่างจากสายตาฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะขยี้นายให้แหลกหรือไม่นั้นนายก็ต้องจบเห่อยู่ดี”
ขณะที่พูด ทันใดนั้นเธอก็หยุดฝีเท้า กระชากมือของเย่เฉินให้เดินออกไป เอ่ยพูดอย่างร้อนรนว่า “ไม่ได้！คุณรีบกลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้พ่อเตรียมคนพาคุณออกไปจากเกาะฮ่องกาง！”
“ไม่จำเป็น” เย่เฉินออกแรงเล็กน้อย แล้วกระชากเธอเอาไว้ จากนั้นก็ฉุดดึงเธอเดินออกไปข้างนอก เอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “การขอโทษไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำ ยิ่งการหนียิ่งไม่ใช่ใหญ่ ก็แค่สี่มังกรแห่งเกาะฮ่องกาง ไม่ได้ยิ่งใหญ่คับไรฟันขนาดนั้นสักหน่อย ลองให้สี่มังกรอะไรนั่นมาอยู่ตรงหน้านี่สิ ผมยำเละเป็นผักแน่”
“คุณ……” หลิวม่านฉงถูกเย่เฉินกระชากเดินออกไป จนสะดุด เธอเบรกเท้าแล้วเอ่ยพูดว่า “เย่เฉิน! นี่ไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาพูดอวดดี พวกเขาเอาชีวิตคุณได้เลยนะ！ โอเคฉันผิดเอง ถือว่าฉันขอร้อง รีบหนีไปก่อนเถอะ! ถ้าคุณยังอยากคุยธุรกิจกับพ่อของฉัน ให้พ่อฉันไปหาคุณเองก็ได้ โอเคไหม?”
“ไม่” เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง “คุณรับปากพ่อคุณแล้ว ว่าจะพาผมไปเที่ยว แล้วคุณก็รับปากพ่อคุณว่า คืนนี้จะพาผมไปลองสตรีทฟู้ดในเกาะฮ่องกาง คุณทำตามที่พูดเอาไว้ให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาพูดเรื่องอื่นกับผมนะ~~~”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...