ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4407

คำพูดสบายๆของเย่เฉิน ทำให้หลิวม่านฉงเริ่มเครียดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

เธออดไม่ได้ที่จะซักถามเย่เฉินว่า “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? เรื่องอะไรทำไมต้องไปทำในที่ที่คนน้อยๆ?！”

เย่เฉินมองมาที่เธอยิ้มๆ แล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องห่วง เรื่องที่ผมจะทำมันไม่เกี่ยวกับคุณหรอก คุณแค่ดูอยู่เฉยๆก็พอ”

พูดจบ เขาก็เหยียบคันเร่งพารถเทสลาของหลิวม่านฉงขับทะยานออกไป

รถเพิ่งออกมาจากลานจอดรถได้ไม่นานเท่าไหร่ ข้างหลังก็มีรถขับตามมาสามคัน

จงจื่อทาวนั่งอยู่บนรถหนึ่งในสามคันนั้น มองไปยังรถเทสลาคันข้างหน้าพร้อมกัดฟันกรอด เอ่ยพูดกับคนข้างกายเสียงเย็นว่า “ตามไอ้เวรนั่นให้ทัน！วันนี้ฉันต้องได้เล่นงานมันให้ตาย！”

คนที่กำลังขับรถแสยะยิ้ม “คุณชายจงวางใจได้ เราไล่บี้ไอ้หมอนั่นเข้าหาความตายได้แน่นอน”

บนแขนของคนคนนี้เต็มไปด้วยรอยสัก รวมไปถึงเส้นเลือดที่ผุดตามร่างกายและใบหน้า มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นพวกที่ไม่ควรเข้าไปมีเรื่องด้วย

จงจื่อทาวแสยะยิ้มมุมปาก เอ่ยพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ส่วนหลิวม่านฉง ถ้ายังไม่รู้ว่าอะไรดีไม่ดีอีก ฉันก็จะหาโอกาสเอาเธอซะให้มันจบๆ！”

คนขับรถหัวเราะเหอะๆออกมา “คุณชายจง ถ้าคุณทำอย่างนั้นจริงๆ คงต้องให้พ่อกับปู่ของคุณไปสู่ขอเธอที่ตระกูลหลิวแล้ว ตระกูลหลิวไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน！”

“เข้าท่าแฮะ” จงจื่อทาวพยักหน้า เอ่ยพูดว่า “ถ้าเธอยังคิดไม่ได้ งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

เย่เฉินขับรถไปตามจีพีเอส ระหว่างทาง เขาก็เอาแต่สังเกตรถสามคันที่ขับตามมาข้างหลังเป็นระยะๆ เมื่อเห็นว่ารถเหล่านั้นยังขับตามมาอยู่ ก็วางใจลง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เย่เฉินก็ขับรถมาถึงเขตภูเขาที่อยู่ใกล้ๆเขาหงฮวาในเกาะฮ่องกาง

จากนั้น เขาก็ผ่อนความเร็วลง เตรียมจอดในสถานที่ที่พอเหมาะพอเจาะ เพื่อพบปะกับเพื่อนใหม่ที่ตามมาข้างหลัง

และในตอนนี้เอง จงจื่อทาวที่นั่งอยู่ในรถคันข้างหลัง ก็มีสีหน้าย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ

คนขับรถอดที่จะพึมพำขึ้นมาไม่ได้ว่า “ให้ตาย สองคนนั้นลงทุนขับรถมาถึงที่นี่กลางวันแสกๆ คงไม่ใช่เพราะจะทำอะไรบัดสีบัดเถลิงหรอกนะ！”