ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4408

หลิวม่านฉงงงตัวเอง ถ้าพูดกันตามเหตุผล ถ้ามีผู้ชายคนไหนพาเธอมายังสถานที่ที่ไร้ผู้คนแบบนี้ เธอไม่มีทางตกปากรับคำแน่นอน

แต่พอมาลองคิดๆดู เธอกลับเลือกที่จะเชื่อเย่เฉินซะอย่างนั้น

เพราะฉะนั้น เธอจึงเดินตามเย่เฉินไปอย่างไม่ลังเล

เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกับหลิวม่านฉงเดินมุดเข้าไปในป่า จงจื่อทาวก็ตะคอกออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “ลงรถแล้วตามไปเดี๋ยวนี้！วันนี้ฉันต้องได้ฆ่าไอ้กระจอกนั่นให้ตาย！”

คนที่อยู่ในรถสิบกว่าคนลงจากรถในทันที รีบตามเย่เฉินกับหลิวม่านฉงไป

ตำแหน่งที่ตั้งของเกาะฮ่องกางอยู่ติดกับทิศใต้ บวกกับช่วงนี้เป็นช่วงฤดูร้อน ป่าไม้จึงเขียวชอุ่มเป็นพิเศษ เดินเข้ามาข้างใน ยังสามารถเห็นแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านป่ารกทึบเป็นหย่อมๆ

หลิวม่านฉงเดินตามเย่เฉินเข้าไปในป่าลึก เธอที่ตอนแรกยังนิ่งสงบ แต่เพราะเดินเข้ามาลึกเรื่อยๆใจจึงเริ่มหวั่นๆขึ้นมา

กว่าจะเดินมาถึงบริเวณอุ่นร้อน เธอจึงอดถามเย่เฉินขึ้นมาไม่ได้ว่า “ตกลงคุณจะพาฉันไปไหนกันแน่เนี่ย?”

เย่เฉินโบกมือให้เธอ “มา เดี๋ยวผมเดินตามหลังเอง”

หลิวม่านฉงทำหน้าแปลกใจ เดินมาอยู่ตรงหน้าเย่เฉินไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงก่อกๆแก่กๆดังตามหลังมา

เธอนึกว่าเป็นเสียงสัตว์ป่า จึงรีบหันไปดู ผลกลับกลายเป็นว่าไม่นานหลังจากนั้น มีคนสิบกว่าคนเดินมุดออกมาจากพุ่มไม้

ซึ่งคนเหล่านี้ต่างมีร่างกายกำยำ แถมยังมีลายสักบนตัวกันทุกคน ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเป็นกลุ่มแก๊งอันธพาล

หลิวม่านฉงพลันเครียดเกร็งขึ้นมาในทันที กำลังจะลากเย่เฉินวิ่งหนีไปด้วยกัน ก็เห็นจงจื่อทาวเดินตามเข้ามาด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

เมื่อจงจื่อทาวเห็นเย่เฉินกับหลิวม่านฉง ก็กัดฟันกรอดแล้วพูดสบถด่าว่า “สมกับเป็นคู่ชาติหมาจริงๆ ในเกาะฮ่องกางไม่มีโรงแรมดีๆให้พวกแกไปเอากันหรือไง? ถึงได้ถ่อมาทำบัดสีบัดเถลิงกันถึงที่นี่！”