ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4410

ต่อมา เขาก็รู้สึกว่าทั้งร่างกายของเขา ลอยค้างอยู่กลางอากาศ แรงดีดตัวอย่างแรงในคราแรก เหมือนหายวับไปกับตา ซึ่งผิดกฎแรงธรรมชาติเป็นอย่างมาก

ในขณะที่เขาลอยค้างอยู่กลางอากาศ ด้วยสติอันเลื่อนลอย เย่เฉินก็มองมาที่เขาพร้อมแสยะยิ้ม “มาทางไหน กลับไปทางนั้น!”

พูดจบ มือทั้งสองข้างของเย่เฉินก็ออกแรงหมุนเขวี้ยงเขาเป็นดาบครึ่งเสี้ยว

คนที่เหลือเตรียมจะพุ่งเข้าไปรุมยำเย่เฉิน แต่คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มผู้เปิดก่อนจะกลายมาเป็นอาวุธในมือของเย่เฉิน

คนนั้นถูกเย่เฉินหมุนเขวี้ยงเป็นครึ่งวงกลม ฟาดกลุ่มคนที่กำลังพุ่งเข้ามาจนหงายล้มกันเป็นแถบ แต่ละคนต่างก็กระเด็นไปคนละทิศละทาง หล่นลงบนพื้นอย่างแรง จนขยับไม่ได้

แรงมหาศาลกระแทกตัวพวกเขาจนเหมือนกระดูกจะหัก ไม่มีโอกาสได้โต้กลับเลย

คนที่ถูกเขวี้ยงออกไปมีสภาพน่าเวทนาจนแทบดูไม่ได้ ราคาที่ต้องจ่ายของคนเหล่านี้ ก็คือกระดูกหลายจุดบนร่างกายหักดังกรอบแกรบ ยิ่งข้างไหนกระแทกกับพื้น กระดูกก็ยิ่งหักจนแทบไม่มีเหลือ

ในขณะเดียวกัน ทั้งหลิวม่านฉงและจงจื่อทาวที่อยู่ด้านหลัง ต่างก็มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่เบิกค้าง ทุกอย่างเป็นเหมือนกับภาพลวงตา แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นเลย

จงจื่อทาวอึ้งกิ่มกี่

ไม่คิดไม่ฝันว่าสิบต่อหนึ่ง ไม่ใช่แค่ไม่ชนะ แต่กลับแพ้ราบคาบทั้งสองรอบ

ในตอนนี้เองเย่เฉินก็มองมาที่จงจื่อทาว พร้อมกับกวักมือเรียก “เข้ามาสิคุณชายจง มาคุยกันหน่อยเป็นไง”

จงจื่อทาวตกใจกลัวหันหลังเตรียมวิ่งหนี แต่วิ่งได้ไม่ทันไร ก็รู้สึกตรึงๆบริเวณลำคอ เท้าค่อยๆลอยขึ้นจากพื้น

หลังจากถูกตบไม่กี่ครั้ง ฟันของจงจื่อทาวก็แทบจะหลุดหมดปาก

เขาถูกตบจนทั้งหน้าทั้งตาปูดบวมอย่างกับหมู

เขาไม่คิดเลยว่า เย่เฉินจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ แทบจะไม่เห็นฐานะของเขาอยู่ในสายตา

ความโกรธ ความคับแค้นใจ ความไม่เต็มใจทำให้เขาร้องไห้ออกมา พร้อมกันั้นก็สาดคำพูดออกมาแทบไม่เป็นคำ "แก...แกคอยดูนะ...พ่อของฉัน...แล้วก็ปู่ของฉัน...พวกเขาไม่มีทาง…..ปล่อยแกไปแน่นอน！”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา: “เอาสิ ต่อให้พวกเขาไม่มาหาฉัน ฉันก็จะไปหาพวกเขาอยู่แล้ว”

พูดจบ เย่เฉินก็มองมาที่เขา แล้วยิ้มเล็กน้อย เอ่ยปากถามว่า “ใช่สิ เมื่อกี้เหมือนจะมีคนบ้าพูดว่าจะทำอย่างนั้น จะทำอย่างนี้ ใช่นายหรือเปล่า? ”