ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4411

จงจื่อทาวตกใจกลัวเย่เฉินจนไม่กล้าพูดไปชั่วขณะ

เขารู้ ถ้าขนาดตระกูลจงและสำนักฮงเมินยังเอาเย่เฉินไม่อยู่ นั่นแปลว่าเขาไม่มีอะไรงัดมาสู้เย่เฉินได้แล้ว

ดังนั้นในเวลานี้ เขาจึงไม่กล้าไปกระตุกหนวดของเย่เฉิน

แต่ถึงอย่างนั้น คิดว่าเย่เฉินจะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆเหรอ อีกฝ่ายยกมือขึ้นมาตบเขาอีกครั้งแล้วถามว่า “พูดสิ เป็นใบ้เหรอ”

ปากของจงจื่อทาวบวมเหมือนอมไข่นกกระทาไว้ยี่สิบฟอง เขาทำได้แค่อดทนกับความเจ็บปวดและสะอื้นไห้ออกมา "ผม... ผมผิดไปแล้ว…..ได้โปรด….ปล่อยผมไปเถอะ……"

เย่เฉินตบเขาอีกครั้งและพูดอย่างเย็นชา: "ฉันถามว่าเมื่อกี้คนที่พูดว่าจะทำนั่นทำนี้ใช่นายหรือเปล่า! ถ้ายังพูดอะไร้สาระอีก ฉันตบปากนายฉีกแน่！"

จงจื่อทาวร้องไห้ แล้วพูดว่า "ผมเอง...ผมเป็นคนพูดเอง..."

เย่เฉินพยักหน้า หวดมือตบเขาอีกครั้ง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “จะทำอย่างนั้น จะทำอย่างนี้ ไฟแรงนักเหรอนาย！”

มุมปากของจงจื่อทาวไหลอาบไปด้วยเลือดสดๆ สะอื้นไห้ออกมาว่า “ผมมันปากไม่ดีเอง! ได้โปรด อย่าถือสาผมเลยนะ!”

เย่เฉินตบบ้องหูเขาอีกครั้ง แสยะยิ้มพร้อมเอ่ยถามว่า “ก่อนหน้านี้นายบอกว่าจะให้ฉันคุกเข่าโขกหัวให้นาย แล้วตบหน้าฉันร้อยครั้งไม่ใช่เหรอ?”

จงจื่อทาวรู้สึกเหมือนโลกหมุน ร้องไห้โฮออกมา ขอร้องอ้อนวอนยกใหญ่: "ผม…..ผมก็แค่….พูดไร้สาระไปเรื่อย…... ครั้งนี้ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ……ครั้งหน้าผมจะไม่…… ฉันจะไม่... ..”

เย่เฉินยิ้มเยาะ หวดมือตบเขาอีกครั้ง: "มาขอร้องเอาตอนนี้ฉันไม่มีโอกาสให้แล้ว!"

เมื่อเห็นว่าจงจื่อทาวถูกเย่เฉินตบหน้าจนใกล้จะหมดสติอยู่รอมร่อ หลิวม่านฉงก็ไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป จึงเดินเข้าไปพูดว่า "เย่เฉิน พอได้แล้ว ถ้าขืนยังตบเขาต่อไปต้องเป็นเรื่องแน่ๆ!"

เย่เฉินมองมาที่เธอ เอ่ยถามด้วยความสงสัย “เป็นเรื่องยังไง?”

หลิวม่านฉงโพล่งออกมา: "ถ้าคุณยังตบเขาอยู่แบบนี้เขาอาจตายได้นะ!"