ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4413

คำพูดของเย่เฉินทำให้อารมณ์ของไก่พังลงในทันที

ขาของเขาพลันอ่อนยวบ ทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้น และร้องไห้อ้อนวอนออกมาว่า "ลูกพี่….. ผมก็แค่ลูกสมุนที่ใช้ชีวิตอยู่ในสำนักฮงเหมิน ได้โปรดเห็นแก่ที่ผมสูญเสียแขนขวาไปแล้วข้างหนึ่ง เมตตาผมและปล่อยผมไปเถอะนะ….”

เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันล่ะไม่เข้าใจอันธพาลอย่างพวกนายจริงๆ เวลาปกติทำตัวโหดอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอเจอปัญหากลับพากันขี้ขลาดเสียอย่างนั้น เข้มแข็งกว่านี้หน่อยได้ไหม”

ไก่สะอื้นไห้ออกมา “ลูกพี่... ถ้าพี่หักขาผมอีก ผมก็คงใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้.....”

เย่เฉินถามเขาว่า “พอรักษาตัวหายนายยังคิดที่จะกลับไปเป็นอันธพาลยอดฝีมืออีกเหรอ?”

ไก่รีบส่ายหัว: "ไม่ใช่... ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น..."

เย่เฉินยิ้มเยาะ “เหลือแขนตั้งข้างหนึ่งกับขาตั้งข้างหนึ่ง ถ้านายหางานทำดีๆ ยังไงก็อยู่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้านายเลือกที่จะออกมาก่อเรื่องอีก หัวนายได้หลุดออกจากบ่าแน่”

พูดจบ เย่เฉินก็ไม่รอให้เขาตอบสนอง ยกเท้าเหยียบลงบนเข่าขวาของเขา

เมื่อเสียงกรอบแกรบดังขึ้นมา ไก่ก็กลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

เย่เฉินไม่มีความเห็นอกเห็นใจให้เขาเลยแม้แต่น้อย เอ่ยพูดอย่างเย็นชาว่า: "ฉันหวังว่านายจะเปลี่ยนความคิดและกลายเป็นคนใหม่ได้ มิฉะนั้น ครั้งหน้าฉันจะให้นายได้ลิ้มรสชาติของการเป็นอัมพาตครึ่งซีก"

ไก่ทำได้เพียงอดทนกับความเจ็บปวด และโพล่งออกมา: "ลูกพี่ วางใจได้...ผมจะปรับปรุงตัว... และเป็นคนใหม่ที่ดีกว่านี้...."

เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างเย็นชา: “นายอยู่ที่นี่ไปก่อน ตอนกลางคืนตระกูลจงก็คงจะมาตามหาพวกนายเอง ถ้าพวกเขาถามว่าจงจื่อทาวอยู่ที่ไหน นายก็บอกพวกเขาไปว่า ฉันพาตัวจงจื่อทาวไปด้วย”

ไก่ตอบกลับโดยไม่ลังเล: "ครับลูกพี่...ผมเข้าใจแล้ว..."

หลิวม่านฉงเอ่ยถามเย่เฉินด้วยความประหลาดใจ "คุณจะพจงจื่อทาวไปไหน"

“ไปเดินเล่นที่ร้านกลางคืน” เย่เฉินพูดลอยๆ “เราตกลงกันไว้ คุณลืมไปแล้วเหรอ? ว่าถ้าเรากินข้าวเสร็จ จะไปเดินเล่นที่ร้านกลางคืนในหลานกุ้ยฝ่าง”

หลิวม่านฉงโพล่งออกมา "แล้วจงจื่อทาวล่ะ? เอาเขาไว้ในรถ?"