เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4414

หลิวม่านฉงเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเย่เฉิน จึงรู้ว่าพูดไปยังไงก็เถียงไม่สู้เขา เลยเลือกที่จะเมินเขาให้รู้แล้วรู้รอด ด้วยการขึ้นไปนั่งบนรถ

ในตอนนี้เองเย่เฉินก็ขึ้นมานั่ง รัดสายเบลท์ไปพลาง เอ่ยปากพูดไปพลาง “คุณม่านฉง คืนนี้จะพาผมไปกินอะไรเหรอ?”

หลิวม่านฉงเอ่ยพูดอย่างหัวเสีย “ฉันไม่กินนะ คุณทำให้ฉันโมโหจนกินอะไรไม่ลงแล้ว！”

พูดจบ เธอก็หันไปเหลือบตามองบนใส่เย่เฉิน ในใจยอมถอยให้แล้ว แต่ว่าน้ำเสียงก็ยังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ฉันจะพาคุณไปกินบะหมี่เกี๊ยวร้านเด็ดในเกาะฮ่องกางก็แล้วกัน ข้างร้านมีผ้าขี้ริ้ววัวกับลูกชิ้นปลาขายด้วย ซื้อมากินเป็นของกินเล่นไปพลางๆได้ ถ้ายังไม่อิ่ม จะกินผัดปูด้วยก็ได้”

เย่เฉินเลิกคิ้วขึ้น “ฟังดูน่าอร่อย งั้นก็รบกวนคุณม่านฉงคอยแนะนำให้หน่อยนะ วันไหนคุณไปเมืองจินหลิง เดี๋ยวผมเลี้ยงก้วยเตี๊ยวเป็ดกับเนื้อเป็ดเค็มก็แล้วกัน”

หลิวม่านฉงเหลือบมองเขา แล้วถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “ฉันจะทำยังไงกับคุณดี!”

พูดจบ ก็ขับรถออกมาจากเขาหงฮวา กลับไปที่ตัวเมืองเกาะฮ่องกาง

ขากลับเป็นช่วงที่รถเยอะ รถจึงวิ่งๆหยุดๆ ใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงถึงมาถึงตัวเมืองฮ่องกาง

หลิวม่านฉงขับรถมาจอดที่ถนนคนเดินที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านและคึกคักเป็นพิเศษ หลังจากจอดรถเสร็จ ก็เอ่ยถามเย่เฉินอย่างค่อนข้างกังวลว่า “จะทำยังไงกับจงจื่อทาว? เขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาใช่ไหม?”

เย่เฉินพูดกลั้วยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ไม่ฟื้นหรอก”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน