ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4416

สรุปบท บทที่ 4416 ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ!: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

สรุปเนื้อหา บทที่ 4416 ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ! – ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน โดย เมฆทอง

บท บทที่ 4416 ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ! ของ ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมฆทอง อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

หลิวม่านฉงทักทายพวกเขาทีละคน แถมยังจำชื่อพวกเขาได้ทุกคน

หลังจากทักทายเสร็จ เธอก็พูดกับเย่เฉินว่า: "เศรษฐกิจของเกาะฮ่องกางเติบโตอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนแรกที่ดินตรงนี้ถูกนายทุนซื้อไปและเตรียมที่จะพัฒนาใหม่ เจ้าของที่คนเดิมอยากขับไล่เหล่าพ่อค้าแม่ค้าทางอ้อม จึงขึ้นค่าเช่าเป็นหลายเท่าในชั่วข้ามคืน พ่อค้าหลายรายจ่ายค่าเช่าไม่ไหว จึงเริ่มถอนตัว ฉันเลยไปหาพ่อขอให้พ่อทำยังไงก็ได้ให้ซื้อที่ดินตรงนี้มาให้ได้ ถ้าเขาซื้อมาให้ฉันได้ ฉันก็จะยอมให้เขาแต่งภรรยาใหม่เข้าบ้าน”

เมื่อพูดอย่างนั้น หลิวม่านฉงก็แบมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "และแล้วฉันก็ได้เป็นเจ้าของถนนคนเดินแห่งนี้ตามที่หวัง แผงขายทั้งหมดบนถนนสายนี้รวมถึงร้านค้าทั้งสองด้านเป็นของฉันหมดเลย! เป็นไง ฉันเก่งไหม?”

“น่าทึ่งมาก” เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม “แปลว่า คุณพาพ่อค้าแม่เหล่านี้กลับมาได้ หลังจากที่คุณซื้อถนนเส้นนี้มางั้นเหรอ”

“ใช่”หลิวม่านฉงพยักหน้าและพูดว่า “ฉันชวนพวกเขากลับมาค้าขายที่นี่ และสัญญากับพวกเขาว่าตราบใดที่พวกเขาเต็มใจที่จะเปิดแผงขายของที่นี่ ฉันจะไม่เพิ่มค่าเช่า ไม่เพียงแค่นั้น พวกค่าน้ำค่าไฟ ค่าทำความสะอาด และค่าบำรุงรักษาทั้งหมด ฉันจะเป็นคนออกเอง ไม่กี่ปีที่ผ่านราคาของสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งค่าเช่าที่พวกเขาต้องจ่ายในทุกปี ไม่เพียงพอสำหรับค่าบำรุงรักษาที่นี่ เพราะงั้นฉันเลยต้องให้บริษัทของพ่อฉันช่วยออกค่าใช้จ่ายอีกส่วนหนึ่งให้"

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “พ่อคุณก็ใจดีกับคุณอยู่นี่นา”

หลิวม่านฉ.พยักหน้า: “เขาใจดีกับฉันมาก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันอภัยให้”

ขณะที่พูด สีหน้าหลิวม่านฉงก็ค่อยๆเย็นชาลง เอ่ยพูดอย่างจริงจัง: "แต่ตอนที่แม่ฉันจากไปมันเจ็บปวดมากจริงๆ ฉันยังจำเหตุการณ์ทุกฉากตั้งแต่แม่ป่วยจนถึงวันที่แม่ตายได้อยู่เลย ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ฉันไม่มีทางให้อภัยเขาได้หรอก"

เมื่อเห็นว่าดวงตาของหลิวม่านฉงแดงก่ำ เหมือนเขาจะเผลอไปสะกิดต่อมความทรงจำอันเจ็บปวดของเธอเข้า ดังนั้นเย่เฉินจึงเปลี่ยนเรื่อง “จริงสิคุณม่านฉง เมื่อกี้อาหนานบอกว่าคุณไม่เคยพาผู้ชายมาที่นี่ แล้วทำไมถึงพาผมที่เพิ่งเจอกันวันนี้ครั้งแรกมาล่ะ? "

หลิวม่านฉงขมวดคิ้ว: “อย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองเชียวนะ ฉันไม่ได้อยากพาคุณมาสักหน่อย!”

เย่เฉินขมวดคิ้ว: “ผมไม่เชื่อ คุณคิดว่าอย่างผมจำเป็นต้องซ่อนด้วยเหรอ”

หลิวม่านฉงกลอกตาใส่เขาอย่างฮึดฮัด และพูดว่า "เออๆๆ คุณมันเก่ง! คืนนี้คุณจะไปหลานกุ้ยฝ่างไม่ใช่เหรอ? ฉันจะรอดูคุณโชว์ความเก่งกาจที่หลานกุ้ยฝ่างก็แล้วกัน!"

เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอยากเห็นจริงๆเหรอ?”

หลิวม่านฉงพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด: "ใช่! ฉันอยากเห็น กลัวก็แต่ว่าคุณจะทำไม่ได้ ลำบากฉันต้องหาวิธีช่วยคุณอีก!"

เย่เฉินดีดนิ้ว เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ในเมื่อคุณอยากเห็น ผมก็ต้องทำให้คุณสมหวังอยู่แล้วสิ!"

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน