ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4419

เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไป เหลือทิ้งไว้เพียงเค้กและของกิน

ดวงตาของหลิวม่านฉงยังคงแดงระเรื่อ เธอจ้องมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร จนต้องวางซ้อนกันไว้

เย่เฉินมองเธอและถามเบา ๆ “คิดถึงแม่เหรอ?”

หลิวม่านฉงกลับมารู้สึกตัว และพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาเม็ดเป้งไหลอาบแก้ม เธอจึงรีบเช็ดออกด้วยมือ แล้วพูดว่า "เมื่อไหร่ก็ตามที่เป็นวันเกิดของฉัน ฉันจะคิดถึงแม่มาก..."

เธอพูดไปพลางแย้มรอยยิ้มออกมา มองไปที่เย่เฉินแล้วยื่นมือออกมา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า "เอาของขวัญมาให้ฉัน อะไรก็ได้"

เย่เฉินกล่าวอย่างอึกอัก: “คุณก็เห็น ผมไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ แล้วก็ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ด้วย.....”

หลิวม่านฉงยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องคิดมาก บอกว่าให้อะไรก็ได้ไง ส่งแค่เหรียญมาก็ได้งั้นอะ"

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามเธอว่า "คุณอยากได้ยาเสริมพลังที่รักษาได้สารพัดไหมล่ะ?"

หลิวม่านฉงอดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยพูดว่า “ไม่เอาน่า…..คุณมียาอะไรนั่นจริงๆเหรอ?"

เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง: “พูดแบบไม่ปิดบังเลยนะ ปกติผมรับจ็อบเสริมเป็นหมอ เลยจะพกยาเสริมพลังติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอด เวลาผมถูกชะตาใคร ผมก็จะขายให้คนนั้นหนึ่งเม็ด”

เมื่อพูดเช่นนั้น เย่เฉินก็หยิบยาช่วยหัวใจที่ปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งออกจากกระเป๋าของเขา วางไว้ในฝ่ามือของหลิวม่านฉง และพูดอย่างจริงจังว่า “ถือซะว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมให้คุณ ก็แล้วกัน สุขสันต์วันเกิดนะ!”

เย่เฉินพูดมาถึงตรงนี้ ก็หยุดนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยกำชับว่า "คุณต้องเก็บมันไว้ให้ดี อย่าให้คนอื่นรู้หรือเห็นเด็ดขาด แล้วก็อย่าส่งต่อให้คนอื่น ทางที่ดีให้พกติดตัวไปด้วยทุกที่ ถ้าวันใดวันหนึ่งคุณบาดเจ็บหรือป่วยหนัก ให้เอายานี้ออกมากิน มันสามารถช่วยชีวิตคุณได้ในช่วงเวลาคับขัน!"

หลิวม่านฉงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำอย่างที่คุณพูด!”

...

ขณะที่ทั้งสองกำลังกินข้าวอยู่ริมถนน ตระกูลจงก็กังวลใจเหมือนมดบนหม้อไฟ

คืนนี้พ่อของจงจื่อทาวอย่างจงหยุนชิงจะพาจงจื่อทาวไปงานเลี้ยงที่บ้านของฮงหยวนซานที่เป็นหัวหน้า สำนักฮงเหมิน

ทว่า จงจื่อทาวกลับหายหัวไปตั้งแต่ช่วงบ่าย จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย โทรศัพท์ก็โทรติดต่อไม่ได้ ซึ่งมันทำให้เขากังวลมาก