ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4419
เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไป เหลือทิ้งไว้เพียงเค้กและของกิน
ดวงตาของหลิวม่านฉงยังคงแดงระเรื่อ เธอจ้องมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร จนต้องวางซ้อนกันไว้
เย่เฉินมองเธอและถามเบา ๆ “คิดถึงแม่เหรอ?”
หลิวม่านฉงกลับมารู้สึกตัว และพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาเม็ดเป้งไหลอาบแก้ม เธอจึงรีบเช็ดออกด้วยมือ แล้วพูดว่า "เมื่อไหร่ก็ตามที่เป็นวันเกิดของฉัน ฉันจะคิดถึงแม่มาก..."
เธอพูดไปพลางแย้มรอยยิ้มออกมา มองไปที่เย่เฉินแล้วยื่นมือออกมา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า "เอาของขวัญมาให้ฉัน อะไรก็ได้"
เย่เฉินกล่าวอย่างอึกอัก: “คุณก็เห็น ผมไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ แล้วก็ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ด้วย.....”
หลิวม่านฉงยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องคิดมาก บอกว่าให้อะไรก็ได้ไง ส่งแค่เหรียญมาก็ได้งั้นอะ"
เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามเธอว่า "คุณอยากได้ยาเสริมพลังที่รักษาได้สารพัดไหมล่ะ?"
หลิวม่านฉงอดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยพูดว่า “ไม่เอาน่า…..คุณมียาอะไรนั่นจริงๆเหรอ?"
เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง: “พูดแบบไม่ปิดบังเลยนะ ปกติผมรับจ็อบเสริมเป็นหมอ เลยจะพกยาเสริมพลังติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอด เวลาผมถูกชะตาใคร ผมก็จะขายให้คนนั้นหนึ่งเม็ด”
เมื่อพูดเช่นนั้น เย่เฉินก็หยิบยาช่วยหัวใจที่ปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งออกจากกระเป๋าของเขา วางไว้ในฝ่ามือของหลิวม่านฉง และพูดอย่างจริงจังว่า “ถือซะว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมให้คุณ ก็แล้วกัน สุขสันต์วันเกิดนะ!”
เย่เฉินพูดมาถึงตรงนี้ ก็หยุดนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยกำชับว่า "คุณต้องเก็บมันไว้ให้ดี อย่าให้คนอื่นรู้หรือเห็นเด็ดขาด แล้วก็อย่าส่งต่อให้คนอื่น ทางที่ดีให้พกติดตัวไปด้วยทุกที่ ถ้าวันใดวันหนึ่งคุณบาดเจ็บหรือป่วยหนัก ให้เอายานี้ออกมากิน มันสามารถช่วยชีวิตคุณได้ในช่วงเวลาคับขัน!"
หลิวม่านฉงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำอย่างที่คุณพูด!”
...
ขณะที่ทั้งสองกำลังกินข้าวอยู่ริมถนน ตระกูลจงก็กังวลใจเหมือนมดบนหม้อไฟ
คืนนี้พ่อของจงจื่อทาวอย่างจงหยุนชิงจะพาจงจื่อทาวไปงานเลี้ยงที่บ้านของฮงหยวนซานที่เป็นหัวหน้า สำนักฮงเหมิน
ทว่า จงจื่อทาวกลับหายหัวไปตั้งแต่ช่วงบ่าย จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย โทรศัพท์ก็โทรติดต่อไม่ได้ ซึ่งมันทำให้เขากังวลมาก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...