ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4419
เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไป เหลือทิ้งไว้เพียงเค้กและของกิน
ดวงตาของหลิวม่านฉงยังคงแดงระเรื่อ เธอจ้องมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร จนต้องวางซ้อนกันไว้
เย่เฉินมองเธอและถามเบา ๆ “คิดถึงแม่เหรอ?”
หลิวม่านฉงกลับมารู้สึกตัว และพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาเม็ดเป้งไหลอาบแก้ม เธอจึงรีบเช็ดออกด้วยมือ แล้วพูดว่า "เมื่อไหร่ก็ตามที่เป็นวันเกิดของฉัน ฉันจะคิดถึงแม่มาก..."
เธอพูดไปพลางแย้มรอยยิ้มออกมา มองไปที่เย่เฉินแล้วยื่นมือออกมา พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า "เอาของขวัญมาให้ฉัน อะไรก็ได้"
เย่เฉินกล่าวอย่างอึกอัก: “คุณก็เห็น ผมไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ แล้วก็ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ด้วย.....”
หลิวม่านฉงยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องคิดมาก บอกว่าให้อะไรก็ได้ไง ส่งแค่เหรียญมาก็ได้งั้นอะ"
เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามเธอว่า "คุณอยากได้ยาเสริมพลังที่รักษาได้สารพัดไหมล่ะ?"
หลิวม่านฉงอดหัวเราะไม่ได้ เอ่ยพูดว่า “ไม่เอาน่า…..คุณมียาอะไรนั่นจริงๆเหรอ?"
เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง: “พูดแบบไม่ปิดบังเลยนะ ปกติผมรับจ็อบเสริมเป็นหมอ เลยจะพกยาเสริมพลังติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอด เวลาผมถูกชะตาใคร ผมก็จะขายให้คนนั้นหนึ่งเม็ด”
เมื่อพูดเช่นนั้น เย่เฉินก็หยิบยาช่วยหัวใจที่ปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งออกจากกระเป๋าของเขา วางไว้ในฝ่ามือของหลิวม่านฉง และพูดอย่างจริงจังว่า “ถือซะว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมให้คุณ ก็แล้วกัน สุขสันต์วันเกิดนะ!”
เย่เฉินพูดมาถึงตรงนี้ ก็หยุดนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยกำชับว่า "คุณต้องเก็บมันไว้ให้ดี อย่าให้คนอื่นรู้หรือเห็นเด็ดขาด แล้วก็อย่าส่งต่อให้คนอื่น ทางที่ดีให้พกติดตัวไปด้วยทุกที่ ถ้าวันใดวันหนึ่งคุณบาดเจ็บหรือป่วยหนัก ให้เอายานี้ออกมากิน มันสามารถช่วยชีวิตคุณได้ในช่วงเวลาคับขัน!"
หลิวม่านฉงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำอย่างที่คุณพูด!”
...
ขณะที่ทั้งสองกำลังกินข้าวอยู่ริมถนน ตระกูลจงก็กังวลใจเหมือนมดบนหม้อไฟ
คืนนี้พ่อของจงจื่อทาวอย่างจงหยุนชิงจะพาจงจื่อทาวไปงานเลี้ยงที่บ้านของฮงหยวนซานที่เป็นหัวหน้า สำนักฮงเหมิน
ทว่า จงจื่อทาวกลับหายหัวไปตั้งแต่ช่วงบ่าย จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย โทรศัพท์ก็โทรติดต่อไม่ได้ ซึ่งมันทำให้เขากังวลมาก
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...
สะใจไอไรอันมากกก...