ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4437

"เรียกคน? !"

ครูฝึกหลินร้องฮึอย่างดูถูก:"ทำไม แกยังอยากเรียกผู้ช่วยอีก? !"

เย่เฉินยิ้มพูดว่า:"ไม่ถือว่าผู้ช่วย พวกคุณอยากรู้ว่าจงจื่อทาวอยู่ที่ไหนไม่ใช่เหรอ? ฉันโทรตอนนี้ได้เลย สั่งคนให้พาเขาเข้ามา"

ฮงหยวนซานเยาะเย้ยและพูดว่า:"เด็กน้อย คุณไม่รู้จริงๆ ด้วยซ้ำว่าความตายของคุณใกล้จะเข้ามาแล้ว คุณคิดว่าคุณจะออกไปอย่างปลอดภัย แค่โทรหาผู้ช่วยสักคนสองคนมาเหรอ? ฉันขอบอกให้ ในถิ่นของฉัน ฮงหยวนซาน ถึงแม้พระเจ้าจะมา ก็พาคุณออกไปไม่ได้!"

เย่เฉินยิ้มพูดว่า:"ฉันไม่จำเป็นต้องให้ใครพาฉันออกไป รอฉันทำความสะอาดสุนัขแก่ๆอย่างคุณแล้ว จะเดินออกจากที่นี่ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นคุณจะคุกเข่าลงบนพื้น คลานเหมือนสุนัข และเห่าเหมือนสนุข ร้องขอให้ฉันพาคุณออกไป"

"เยดแม่ง!"ฮงหยวนซานโกรธจัด ชี้ไปที่เย่เฉินและตะโกนใส่ครูฝึกหลินว่า:"ฆ่าเขาซะ! เดี๋ยวนี้! ตอนนี้เลย!"

จงหยุนชิว ที่อยู่ข้างๆ ตื่นตระหนก และรีบพูดกับฮงหยวนซานว่า:"พ่อ พ่ออย่าเพิ่งทำอะไรโดยไม่คิดนะ! จื่อทาวยังอยู่ในมือของเขา ฉันได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขายังมีผู้สมรู้ร่วมคิดรอรับอยู่ข้างนอกแล้ว หากเราทำอะไรบุ่มบ่าม บางทีอีกฝ่ายอาจทำจื่อทาว!"

จงหยุนชิวกังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกชายมากที่สุด ก่อนที่จะพบลูกชาย เขาไม่กล้าปล่อยให้ฮงหยวนซานทำอะไรเย่เฉินจริง

ยังไงซะ ถ้าบีบจนเย่เฉินโมโห และผู้สมรู้ร่วมของเขาฆ่าตัวประกันอยู่ข้างนอก ลูกชายสุดที่รักของเขาก็จะตายเลยนะ

ฮงหยวนซานก็รู้ว่า ตอนนี้ต้องยืนยันว่าจงจื่อทาวยังมีชีวิตอยู่ไหม หากเกิดอะไรขึ้นกับจงจื่อทาวจริงๆ ถ้างั้นที่จงหยุนชิวสัญญาว่าจะจ่ายเงินหกสิบล้านดอลลาร์เป็นเวลาสามปี คงจะ

ดังนั้นเขาจึงมองไปที่เย่เฉินและพูดอย่างเย็นชาว่า:"เด็กน้อย ถ้าจื่อทาวสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย ฉันจะให้แกตายอย่างสบายเลย! ไม่เช่นนั้น ฉันจะให้แกไปเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่อีก!"

เย่เฉินยิ้มเบา ๆ :"คุณรอเดี๋ยวนะ"

พูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วส่งข้อความถึงว่านพั่วจวิน

ให้เขาตรงไปที่เทสลาตรงทางเข้าบาร์ และหลังจากปลดล็อครถแล้ว ก็นำจงจื่อทาวที่อยู่ท้ายรถพาเข้ามา