ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4451

เมื่อหลิวม่านฉงได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ความรู้สึกของความไม่เต็มใจในหัวใจของเธอก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น

เธอแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอเค ถ้างั้นคืนวันพรุ่งนี้ฉันจะพาคุณไปอีก”

หลังจากที่พูดจบ จู่ๆ เธอก็พบว่า ตัวเองกับเย่เฉินเหมือนไม่มีหัวข้ออะไรที่จะพูดคุยกันได้อีกแล้ว

ในเรื่องที่พูดคุยกันก่อนหน้านี้ เธอไม่กล้าที่จะถามลึกลงไปอีก แต่ตอนนี้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะคุยกับเย่เฉินในเรื่องอะไร

อันที่จริงสิ่งที่เธออยากถามเย่เฉินนั้นมีอีกมากมาย อย่างเช่นเขาเป็นคนมาจากไหนในแผ่นดินใหญ่? อายุยี่สิบแปดปีแล้วแต่งงานหรือยัง หรือมีแฟนที่คบกันอยู่หรือไม่

หรือ จะถามเขาว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่บนเกาะฮ่องกางนานกว่านี้หรือไม่ เพราะตัวเองยังมีที่ๆ ไม่เคยได้แบ่งปันกับคนอื่นอีกมากมาย และอยากพาเย่เฉินไปเดินเล่นด้วยกัน ได้เดินชมบ้าง และเดินชิมบ้าง

แต่อย่างไรก็ตาม คำถามพวกนี้ เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามเลยแม้แต่ข้อเดียว

ก่อนอื่นเป็นเพราะเธอไม่กล้าที่จะถาม และประการที่สองเพราะเธอไม่พร้อมที่จะรับฟังคำตอบของเย่เฉิน

ทันใดนั้น จู่ๆ ในรถก็ตกอยู่ในความเงียบไปเลย

บนเกาะฮ่องกางฝนเยอะ และเมื่อรถขับผ่านไปได้ครึ่งทาง เม็ดฝนก็เริ่มปรอยลงมาจากท้องฟ้า หลิวม่านฉงผู้ซึ่งยังคงมองเย่เฉินจากหางตาของเธอ ก็ตั้งหน้าตั้งตามองดูเม็ดฝนบนกระจกรถ และมีอาการเหม่อลอยเล็กน้อย

เย่เฉินมองไปที่รถ และเหลือบมองเธอจากหางตาเป็นครั้งๆ เมื่อเห็นเธออยู่ในอาการเหม่อลอย เขาก็ถามโดยจิตสำนึกว่า “กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”

“อ๊ะ?” จู่ๆ หลิวม่านฉงก็ตอบสนองกลับมา จัดเส้นผมอ่อนนุ่มของเธอ ยิ้มให้กับเย่เฉินเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่มีอะไร ฉันแค่กำลังชมสายฝนอยู่”