ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4452

“ลืมไปแล้ว........” หลิวม่านฉงพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า “อันที่จริงแล้วฉันไม่ค่อยอ่อนไหวกับแง่มุมนี้สักเท่าไหร่ อีกอย่างในตอนนั้นฉันก็อายุไม่มาก ฉันก็แค่รู้สึกว่าอยากจะรักษาถนนนั้นไว้ ก็เลยขอให้พ่อซื้อมันมา ส่วนจะซื้อมาด้วยราคาเท่าไหร่ ฉันไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ”

เย่เฉินถามอีกครั้งว่า “แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่ามีการขาดดุลสองแสนต่อเดือน?”

“ผู้จัดการบอกฉันเอง” หลิวม่านฉงกล่าวว่า “ก่อนที่ฉันจะโตเป็นผู้ใหญ่ ถนนคนเดินสายนี้พ่อฉันหาคนรับผิดชอบจัดการ หลังจากที่ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาก็ส่งต่อให้ฉันจัดการ แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องจัดการอย่างไร สิ่งที่ฉันคิดได้นั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่ารับประกันการดำเนินการให้เป็นไปตามปกติ และไม่เพิ่มค่าเช่าพวกเขา นอกจากนี้สภาพแวดล้อมทั่วไปของถนนคนเดินก็ค่อนข้างเลอะเทอะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีขยะ หนู และแมลงสาบอีกมากมาย ดังนั้นฉันจึงขอให้ผู้จัดการจัดพนักงานทำความสะอาดพิเศษ เพื่อช่วยทำความสะอาดให้พวกเขาในทุกวัน ทำความสะอาดเก็บขยะ จับหนูและแมลงสาบ........”

หลังจากพูดแล้ว หลิวม่านฉงก็พูดอีกครั้งว่า “โอ้ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ไม่จำเป็นต้องสูญเสียเงินมากขนาดนี้ แต่ตอนนี้ความสูญเสียส่วนใหญ่เป็นเพราะค่าแรงที่เพิ่มสูงขึ้น และค่าจ้างพนักงานทำความสะอาดคนหนึ่งมีราคามากกว่าหนึ่งหมื่นดอลลาร์ฮ่องกงต่อเดือน ดังนั้นการขาดดุลจึงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จากหลักหมื่นเป็นสองแสนในตอนนี้”

ทันทีที่คำพูดจบลง หลิวม่านฉงก็กล่าวด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อยว่า “การดำเนินธุรกิจอย่างที่ฉันทำ มันค่อนข้างดูล้มเหลวไปใช่หรือไม่?”

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นหรอก ถนนคนเดินเส้นนั้นเจริญรุ่งเรืองขนาดนั้น อีกอย่างได้รับการดูแลอย่างดีขนาดนั้น เชื่อว่าราคาที่ดินน่าจะพุ่งขึ้นมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา บางทีอาจขึ้นพลิกไปได้หลายเท่าตัวแล้ว ส่วนที่คุณบอกว่าขาดทุนไปนี้ มีแนวโน้มจะไม่ถึงเศษส่วนของกำไรเลยทีเดียว”

“จริงเหรอ.......” หลิวม่านฉงก็ตอบสนองกลับมาอย่างกะทันหัน และพูดด้วยความโกรธเล็กน้อยว่า “คุณพูดถูก.......หลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดไปทางด้านนี้เลย........สิ่งที่ฉันคิดในช่วงหลายปีที่ผ่านมาก็คือ โชคดีที่ธุรกิจของพ่อโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนใจกับการขาดทุนมากมายขนาดนี้ในแต่ละเดือนของถนนคนเดิน แต่ก็ไม่เคยนึกถึงประเด็นราคาที่ดินที่แข็งค่าขึ้นทั้งถนนคนเดินเลย.......”

หลังจากพูดจบ เธอก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวพร้อมหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันไม่มีความรู้สึกไวต่อการทำธุรกิจจริงๆ และแบบคนที่ไม่มีพรสวรรค์เลยทีเดียว......”

เย่เฉินถามเขาว่า “แล้วน้องสาวของคุณล่ะ? เธอมีพรสวรรค์ทางด้านนี้หรือไม่?”