ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4455

จงจื่อทาวเพิ่งตื่นขึ้นมา เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั่วร่างกายและความคับข้องใจ เมื่อเห็นหน้าพ่อแท้ๆ ของตัวเองและกำลังจะปลดปล่อย แต่เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า พ่อแท้ๆ ของตัวเองจะปฏิบัติต่อตัวเองเหมือนเป็นศัตรู พุ่งเข้ามาก็ทุบตีตัวเองอย่างรุนแรง!

แต่เติมเขาก็เจ็บปวดมากอยู่แล้ว เขาถูกจงหยุนชิวเตะไปหลายครั้ง และก็ยิ่งร้องไห้อย่างเสียงดัง และตะโกนว่า “คุณพ่อ พ่อบ้าไปแล้วเหรอ......พ่อทุบตีฉันทำไม.....”

“ฉันจะทุบตีแกเพื่ออะไรงั้นเหรอ?” จงหยุนชิวด่าว่าอย่างหอบหายใจ “ที่ฉันทุบตีแก ก็เพราะว่าไอ้สารเลวอย่างแกทำให้ฉันต้องลำบากไงเล้า!”

หลังพูดจบ จงหยุนชิวก็ขึ้นไปขี่อยู่บนตัวจงจื่อทาว คว้าปลอกคอด้วยมือข้างหนึ่ง และตบหน้าเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง และด่าว่า “ไอ้สารเลวเอ๊ย แต่ละวันรู้แต่จะหาเรื่องสร้างปัญหาให้กู! กูจะบ้าตายเพราะแกสักวัน!”

จงจื่อทาวร้องไห้และตะโกนว่า “คุณพ่อ.......ผมทำผิดอะไรกันแน่........ผมโดนคนทุบตีจนเป็นแบบนี้แล้ว แทนที่พ่อจะช่วยแก้แค้นให้ผม แต่กลับยังทุบตีผมอีกด้วย.......”

จงหยุนชิวโกรธจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่กล้าที่จะบอกเหตุผลที่แท้จริง

เขารู้จักไอ้ลูกเนรคุณของตัวเองคนนี้ดี ชอบสร้างปัญหาเป็นเรื่องหนึ่ง และไม่มีความสามารถใดๆ คือเรื่องที่สอง ถ้าตัวเองบอกเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้กับเขาไป ด้วยปากของเขาคงจะถูกเปิดเผยออกไปอย่างแน่นอน หากถูกเย่เฉินรู้เรื่องเข้า งั้นมันก็จะจบสิ้นลงทั้งหมด

ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงจ้องไปที่จงจื่อทาว และพูดอย่างดุร้ายว่า “แกฟังฉันให้ดีนะ! นับจากนี้ไป อย่าพูดถึงเรื่องที่แกโดนทุบตีอีก และก็อย่าพยายามคิดที่จะไปแก้แค้นอีกฝ่าย มิฉะนั้น ฉันก็จะทุบตีขาของแกให้หักทั้งสองข้าง และเลี้ยงแกอยู่ในบ้านเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง และไม่ปล่อยให้แกออกจากบ้านไปตลอดชีวิต! เข้าใจไหม!”

จงจื่อทาวตกใจกับรูปลักษณ์ที่ดุร้ายของพ่อเขา

ในชีวิตนี้เขาไม่เคยเห็นรูปลักษณ์ที่ดุร้ายขนาดนี้ของพ่อมาก่อน แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมพ่อของเขาถึงเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังคงจะตระหนักได้เล็กน้อยว่า ในวันนี้ตัวเองอาจจะก่อเรื่องใหญ่ไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงทนต่อความคับข้องใจ ร้องไห้พยักหน้าและพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้วครับพ่อ......”

ความโกรธของจงหยุนชิวยังคงไม่ลดลง และตบหน้าเขาอย่างหนักอีกครั้ง จากนั้นก็พูดกับหมอว่า “นับจากนี้ไป ห้ามปล่อยให้เขาออกจากห้องผู้ป่วยเป็นเวลาสองสัปดาห์ข้างหน้า!”

คุณหมอพยักหน้าอย่างเร่งรีบ

จงหยุนชิวมองไปที่จงจื่อทาวอีกครั้ง กัดฟันและกล่าวว่า “หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ถ้าแกกล้าที่จะเดินออกจากห้องนี้เพียงก้าวเดียว ฉันก็ไม่มีลูกชายคนนี้อีกแล้ว แกไปให้พ้นไกลๆ เลย!”