ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4496
2.000 ล้านใน 20 ปี และ 10,000 ล้านใน 10 ปี ความแตกต่างที่นี่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้าเท่าระหว่าง 10,000 ล้านกับ2,000 ล้าน หากพิจารณาอัตราดอกเบี้ยในรอบระยะเวลาสิบปีและปัจจัยหลายอย่างในอัตราเงินเฟ้อปี 2,000ล้านของเขา อย่างมากก็แค่หนึ่งในแปดหรือหนึ่งในสิบของจงหยุนชิว
ดังนั้น เมื่อเขาเสนอราคานี้เอง ในใจเขารู้สึกวิตกกังวลมาก เพราะกลัวว่าเย่เฉินไม่พอใจทันที
เย่มองไปที่หลิวเจียฮุยด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ในเวลานี้ เขาได้เห็นสันดานเดิมของผู้ชายคนนี้
อย่ามองว่าเขาตลกเฮฮากับทุกคนไปวันๆ อันที่จริง ไอแก่นี้เป็นคนที่ขี้เหนียวมากๆ
มีบทเรียนของจงหยุนชิว เขายังคงสามารถเสนอราคา 2,000 ล้านใน 20 ปี ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเห็นเงินมากกว่าชีวิต
แต่ว่า เย่เฉินไม่ได้ต้องการเงินของเขาจริงๆ
สำหรับเขา ตอนนี้เขามีเพียงสองคำขอ อย่างแรกคือให้หลิวเจียฮุยจ่ายเงิน สำหรับเรื่องการผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อของเขา และอีกข้อคือให้เขาชดใช้ให้ลุงโจง
เรื่องที่สองสามารถแก้ปัญหาด้วยเงิน แต่เรื่องที่หนึ่ง ไม่ใช่สิ่งที่เงินจะแก้ปัญหาได้
เขาเย่เฉิน จะไม่ใช้ชื่อพ่อของเขา เพื่อไปข่มขู่รีดเงินของหลิวเจียฮุย
ในมุมมองของเย่เฉิน เรื่องที่หนึ่ง ต้องให้หลิวเจียฮุยสูญเสียอย่างอื่นที่นอกจากเงิน ซึ่งรวมถึงแต่ไม่จำกัดเฉพาะบุคลิกภาพ ศักดิ์ศรี และการลงโทษทางร่างกาย
เพียงแต่ เขายังไม่อยากให้หลิวเจียฮุยรู้สึกโล่งอกเร็วขนาดนี้ เรื่องนี้ต้องได้รับแรงกดดันมากพอ ที่จะทำให้เขาตกใจตายก่อน สุดท้ายก็ให้โอกาสเขาหายใจ
ดังนั้น เย่เฉินจึงมองมาที่เขา และพูดอย่างเย็นชาว่า:"หลิวเจียฮุย คุณคิดว่าคุณกับจงหยุนชิวใครมีความผิดมากกว่ากัน?"
คำพูดของเย่เฉิน ทำให้หลิวเจียฮุยตกใจ จนริมฝีปากของเขาซีด เหมือนหน้าตาคนตายที่ยังมีชีวิตที่เพิ่งแต่งหน้าเสร็จ
สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเย่เฉินพูดแบบนี้
หากพูดออกไป จะเงินเป็นจำนวนมาก!
เมื่อคิดถึงนี้ หลิวเจียฮุยที่รักเงินเท่าชีวิต ถึงกับร้องไห้และขอร้องด้วยน้ำมูกและน้ำตา:"คุณเย่…… เห็นแก่ผมที่คิดจะกลับใจ ให้โอกาสผมได้ชดใช้ด้วยการกระทำเถอะ ผมยอมคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพพ่อของคุณเป็นเวลาสามวันสามคืน เพื่อแสดงการกลับใจของผมและในขณะเดียวกัน ผมจะขออธิษฐานขอให้ท่านรู้ และยกโทษให้สิ่งที่ผมทำเมื่อครั้งยังเยาว์วัย……"
พูดจบ เขามองไปที่เฉินจ้างโจง พูดอย่างจริงจัง:"ฉันทำให้ไอ้โจงต้องสูญเสียเวลา 20 ปี ฉันยอมชดเชยให้เขาด้วยรายได้สูงสุดของผู้จัดการมืออาชีพบนเกาะฮ่องกง เป็นเวลา 20 ปี!"
เย่เฉินหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อได้ยินแบบนี้:"โอ้ คุณหลิว คุณคำนวณเก่งจริงๆ รายได้สูงสุดของผู้จัดการมืออาชีพบนเกาะฮ่องกงไม่เกิน 100-200 ล้านดอลลาร์ฮ่องกงต่อปี ในเวลา 20 ปี แค่5,000ล้านดอลลาร์ฮ่องกง เมื่อกี้คุณบอกว่า 2,000 ล้านดอลลาร์ใน 20 ปี และตอนนี้กลายเป็นเหลือไม่ถึง 1,000 ล้านดอลลาร์ ทำไมเงินที่คุณเสนอมันน้อยลงเรื่อยๆ ล่ะ?"
หลิวเจียฮุยตัวสั่นด้วยความตกใจ และพูดอย่างรวดเร็วว่า:"ไม่ๆ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณเย่ ผมยอมคุกเข่าที่หลุมศพของพ่อคุณคุกเป็นเวลาสามวันสามคืน แล้วนำเงิน 2,000 ล้านดอลลาร์แบ่งให้ 20 ปี!"
เย่เฉินมองเขา ยิ้มอย่างขี้เล่น และจงใจทำให้เขากลัว:"ฉันจะเสนอให้คุณ 20,000 ล้านดอลลาร์ใน 10 ปี ถ้าคุณเห็นด้วย เราจะคุยกันต่อ หากคุณไม่เห็นด้วย ก็ไม่มีอะไรต้องคุย!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...