ในขณะที่นักฆ่ากำลังเพ่งสติจับจ้องไปยังทางออกของสนามบินอยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงสิ่งของแข็งๆ เย็นๆ จ่ออยู่ส่วนท้ายทอยของเขา
เขาตกใจจนขนลุกซู่ เพราะว่าเขาไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆ ด้วยซ้ำไป ไม่เข้าใจโดยสิ้นเชิงว่าทำไมอยู่ๆ ถึงมีคนมาอยู่ข้างหลังตนได้ อีกทั้งยังใช้ปืนจ่อที่ท้ายทอยอีกด้วย
ดังนั้น เขาถึงถามด้วยความลนลาน: “พวก นายเอาปืนมาจ่อฉันแบบนี้ ไม่ทราบว่าเรามีเรื่องบาดหมางอะไรกันเหรอ?”
คนข้างหลังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “อ้านฮัวถูกเรียกกลับแล้ว ทำไมนายยังไม่ไปอีก?”
นักฆ่าผู้นั้นนึกว่าเป็นคนที่ทำงานสายเดียวกัน จึงได้รีบเอ่ยถามว่า: “ทุกคนจะต้องอยากได้อ้านฮัวก้อนนั้นแน่นอน พวกเราสองคนมาร่วมมือกัน หรือให้ฉันช่วยนายจัดการเฉินจ้างโจงไปซะเลยไม่ดีกว่าเหรอ นายว่าไง?”
คนข้างหลังแค่นหัวเราะ เอ่ยว่า: “ขอโทษทีนะ ฉันเป็นคนของสำนักว่านหลง จับตาดูนายมานานแล้ว ถ้าเมื่อกี้นายได้รับข้อความแล้วรีบไสหัวกลับไป ฉันก็คงไว้ชีวิตนาย แต่น่าเสียดาย ให้ทางรอดนายแล้วแท้ๆ นายกลับไม่ไป!”
คนผู้นั้นหวาดกลัวถึงขีดสุด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนของสำนักว่านหลงถึงได้จับตาดูตน
เขาจึงหันหน้าไปตามสัญชาตญาณ มองไปยังชายหนุ่มข้างหลัง พร้อมเอ่ยถาม: “ปะ...เป็นถึงสำนักว่านหลงที่ยิ่งใหญ่...ไม่นึกเลยว่าจะสนใจอ้านฮัวด้วยเหมือนกัน?”
ทหารรบจากสำนักว่านหลงผู้นั้นหัวเราเย็นชา เอ่ยว่า: “การที่พวกเรามาที่เกาะฮ่องกาง ไม่ใช่มาเพื่อรับอ้านฮัว แต่ถ้าใครเอาอ้านฮัวไป พวกเราก็จะลงมือเก็บคนนั้น!”
สิ้นเสียงเขาก็กระชากคอเสื้อของคนผู้นั้น พร้อมโยนเขากับปืนออกจากหน้าต่างโรงแรมชั้นสิบแปด!
“ทำดีมาก” เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ ปริปากเอ่ยว่า: “ส่งเจ็ดคนนี้ไปที่ซีเรียด้วยเลยเถอะ จะได้ไม่ต้องกระทบกับความสงบสุขของเกาะฮ่องกาง”
ว่านพั่วจวินประสานมือไว้หน้าอก พร้อมเอ่ยว่า: “กระผมรับทราบ!”
เย่เฉินมองไปยังหลิวเจียฮุย เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “คุณหลิว ความแค้นระหว่างฉัน นายและลุงโจง หลังจากที่นายกลับจากภูเขาเย่หลิงซานเมืองเย่นจิง ถือเป็นอันจบกันโดยสิ้นเชิง ถ้านายอยากร่วมมือกับบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัด ถึงเวลาฉันก็จะจัดแจงให้คนไปติดต่อกับนายโดยเฉพาะ ขอแค่นับแต่นี้ไปนายรักษาคำพูด ฉัน เย่เฉินจะไม่มีเงื่อนไขอื่นๆ กับนาย และจะไม่ทำให้นายต้องลำบากใจอีก”
หลิวเจียฮุยได้ยินคำพูดนี้ ถึงได้วางใจขึ้นมาจริงๆ เขาเอ่ยด้วยความเคารพนบนอบ: “ขอบคุณคุณเย่ที่ใจกว้างกับผม!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...
สะใจไอไรอันมากกก...
โง่ก็โง่อยุ่วันยันค่ำ แทนที่จะเอาเรื่องแจ้งความมาพูด ถ้าคน1,000คนแจ้งความ คนที่โดนจับก้คือพวก1,000คนเพราะพวกนี้มันก้รุ้ว่าคนในครอบครัวทำไรแต่ไม่ห้ามไม่แจ้งตำรวจ ถ้าตำรวจรู้ว่าพวกญาติรู้แต่ไม่แจ้งความ ก้โดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดแล้ว และพวกนี้ก้ไม่มีหลักฐานเอาผิดเฟนหยุน แต่ดันคืดไม่ได้เนี่ยน่ะ แต่สนุกมาก เป้นนิยายเรื่องแรกที่ติดงอม แหละอินมาก 555...
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...