ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4505

ในขณะที่นักฆ่ากำลังเพ่งสติจับจ้องไปยังทางออกของสนามบินอยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงสิ่งของแข็งๆ เย็นๆ จ่ออยู่ส่วนท้ายทอยของเขา

เขาตกใจจนขนลุกซู่ เพราะว่าเขาไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆ ด้วยซ้ำไป ไม่เข้าใจโดยสิ้นเชิงว่าทำไมอยู่ๆ ถึงมีคนมาอยู่ข้างหลังตนได้ อีกทั้งยังใช้ปืนจ่อที่ท้ายทอยอีกด้วย

ดังนั้น เขาถึงถามด้วยความลนลาน: “พวก นายเอาปืนมาจ่อฉันแบบนี้ ไม่ทราบว่าเรามีเรื่องบาดหมางอะไรกันเหรอ?”

คนข้างหลังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “อ้านฮัวถูกเรียกกลับแล้ว ทำไมนายยังไม่ไปอีก?”

นักฆ่าผู้นั้นนึกว่าเป็นคนที่ทำงานสายเดียวกัน จึงได้รีบเอ่ยถามว่า: “ทุกคนจะต้องอยากได้อ้านฮัวก้อนนั้นแน่นอน พวกเราสองคนมาร่วมมือกัน หรือให้ฉันช่วยนายจัดการเฉินจ้างโจงไปซะเลยไม่ดีกว่าเหรอ นายว่าไง?”

คนข้างหลังแค่นหัวเราะ เอ่ยว่า: “ขอโทษทีนะ ฉันเป็นคนของสำนักว่านหลง จับตาดูนายมานานแล้ว ถ้าเมื่อกี้นายได้รับข้อความแล้วรีบไสหัวกลับไป ฉันก็คงไว้ชีวิตนาย แต่น่าเสียดาย ให้ทางรอดนายแล้วแท้ๆ นายกลับไม่ไป!”

คนผู้นั้นหวาดกลัวถึงขีดสุด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนของสำนักว่านหลงถึงได้จับตาดูตน

เขาจึงหันหน้าไปตามสัญชาตญาณ มองไปยังชายหนุ่มข้างหลัง พร้อมเอ่ยถาม: “ปะ...เป็นถึงสำนักว่านหลงที่ยิ่งใหญ่...ไม่นึกเลยว่าจะสนใจอ้านฮัวด้วยเหมือนกัน?”

ทหารรบจากสำนักว่านหลงผู้นั้นหัวเราเย็นชา เอ่ยว่า: “การที่พวกเรามาที่เกาะฮ่องกาง ไม่ใช่มาเพื่อรับอ้านฮัว แต่ถ้าใครเอาอ้านฮัวไป พวกเราก็จะลงมือเก็บคนนั้น!”

สิ้นเสียงเขาก็กระชากคอเสื้อของคนผู้นั้น พร้อมโยนเขากับปืนออกจากหน้าต่างโรงแรมชั้นสิบแปด!