นั่นคือความอ่อนโยนที่สามารถทำให้ผู้ที่ล้มเหลวได้รับความอ่อนโยนแสนอบอุ่นสักเล็กน้อย
ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจ พยักหน้า แล้วเอ่ยว่า: “ถ้าใจของเธอปล่อยวางจากเขาได้แล้วจริงๆ ถ้างั้นต่อจากนี้ไปเราก็มาใช้ชีวิตด้วยกันดีๆ เรื่องอดีตก็ให้มันจบลงตั้งแต่ตอนนี้”
ฟางเจียซินได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลนอง
หลายปีมานี้ เธอเองก็รู้ว่าหลิวเจียฮุยมีความรู้สึกยังไงกับตน
แม้ว่าเธอจะไม่สบายใจ ทว่าอย่างน้อยก็รู้ตัวเอง รู้ว่าทำไมหลิวเจียฮุยถึงได้เคลือบแคลงเธออยู่ในใจ
หลายปีผ่านไปแล้ว เธออยากจะหาโอกาสที่จะทลายกำแพงนี้มาโดยตลอด แต่ก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้
ครั้นใครจะไปคิด วันนี้หลังจากที่หลิวเจียฮุยประสบทุกข์แล้วนั้น ความเคลือบแคลงที่เขามีต่อตนจะหายไปทันที ทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างสุดซึ้ง
หลิวม่านฉงที่อยู่ข้างๆ ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นมาในใจเพราะเหตุนี้เช่นกัน
เมื่อก่อนเธอไม่พอใจในตัวฟางเจียซินมาก ทว่าตอนนี้ อยู่ๆ เธอก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงคนนี้
อีกทั้ง เมื่อเห็นว่าเธอกับพ่อได้ทำลายกำแพงได้หมดจดแล้ว หลิวม่านฉงก็ยังผุดความรู้สึกปลาบปลื้มอยู่ในใจ
ทว่า เธอเองก็ไม่อยากอยู่ดูทั้งสองคนสารภาพรักกันตรงนี้ จึงลุกขึ้นแล้วเอ่ยว่า: “หนูขอกลับไปพักผ่อนในห้องก่อนนะคะ”
สิ้นเสียง หลิวเจียฮุยก็เอ่ยขึ้นอีก: “ถ้าเขาไม่มาหาลูก แล้วลูกก็ไม่ไปหาเขา หรือว่าเขามาหาลูกแล้วลูกยังชักสีหน้าใส่ แบบนี้ต่อให้จะมีพรหมลิขิต มีโอกาส ก็จะต้องหายไปหมดเพราะลูกแน่!”
หลิวม่านฉงถูกคำพูดนี้ของหลิวเจียฮุยแทงใจเข้าให้ ทว่าก็ยังดื้อรั้นแก้ตัวไป: “พ่อคะ หนูไม่ได้คิดกับเย่เฉินด้านนี้สักหน่อย อีกอย่างเรื่องหนูกับเขาเป็นไปไม่ได้หรอก หนูจะไปคบกับคนที่ให้พ่อตัวเองคุกเข่าได้ยังไง?”
หลิวเจียฮุยเอ่ยด้วยสีหน้าฉุนเฉียว: “ปัดโธ่เอ๊ย! ถ้าลูกได้คบกับเขาจริงๆ ให้พ่อคุกเข่าต่อหน้าเขาหน่อยจะเป็นอะไรไป? ต่อให้ต้องคำนับเขาก็ไม่มีปัญหา!”
สิ้นเสียง หลิวเจียฮุยก็เอ่ยอีก: “อีกอย่างนะ พวกเราต้องว่ากันตามเนื้อผ้า หาวิธีที่เหมาะสมกับความเป็นจริง การที่พ่อคุกเข่าให้เย่เฉินก็เพราะพ่อทำผิดต่อเขา ต้องการร้องขอให้เขาให้อภัย นี่มันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ พูดตามตรงเลยก็คือพ่อหาเรื่องใส่ตัวเอง แต่ถ้าลูกสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเย่เฉินได้ เขาจะให้พ่อคุกเข่าต่อหน้าทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องอะไรหรือไง?”
หลิวม่านฉงขมวดคิ้ว เอ่ยว่า: “ที่พ่อพูดแบบนี้ ก็เพราะว่าพ่อเห็นในศักยภาพของเย่เฉินล้วนๆ เลย"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...