ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4517

เย่เฉินคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเฟ่ยเข่อซินจะสังเกตได้ละเอียดยิบถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังพิจารณาอย่างเหนือความคาดหมาย

ทว่า แม้ภายในใจเย่เฉินจะประหลาดใจ ครั้นก็ยังมีความรู้สึกขอบคุณแก่เฟ่ยเข่อซินด้วย

อันที่จริงเขาเองก็อยากพูดคุยกับหลิวม่านฉงดีๆ สักครั้งก่อนจะไปจากเกาะฮ่องกางมากเหมือนกัน ไม่ใช่หมายต้องการบังคับให้เธอต้องมาเข้าใจตน แต่อย่างน้อยๆ ก็ขอให้มีโอกาสได้กล่าวคำขอโทษต่อหน้าสักนิด

เพราะเย่เฉินรู้สึกผิดต่อหลิวม่านฉงอยู่ในใจแน่นอนอยู่แล้ว

ทว่า วันนี้ตอนบ่าย ขณะที่อยู่สนามบิน เมื่อเห็นว่าหลิวม่านฉงเหมือนจะผิดหวังกับตนมากๆ เย่เฉินก็ไม่รู้ว่าควรอธิบายกับเธออย่างไรดี เพราะถึงกระนั้น เธอจะยินยอมฟังคำอธิบายจากตนหรือไม่ก็ยังไม่อาจทราบได้

ประจวบกับอีกไม่นานก็ต้องกลับสหรัฐอเมริกาแล้ว เพราะฉะนั้นเย่เฉินลึกๆ ในใจก็มีความคิดที่อยากปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม

เขาคิดว่าเรื่องราวดำเนินไปถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้อีกเรื่องเลยไปแล้วก็ต้องปล่อยให้เลยตามเลย จะเป็นอย่างไรก็ให้มันเป็นไป แม้จะบอกว่าตนไม่ได้พูดความจริงกับหลิวม่านฉง ทว่าท้ายที่สุดแล้วตนก็เห็นแก่หน้าของหลิวม่านฉง ที่แสดงท่าทีเมตตากับหลิวเจียฮุย

เพียงแต่ว่า ขณะที่มายังสตรีทฟู้ดเส้นนี้อีกครั้ง ภายในใจของเย่เฉินกลับนึกถึงหลิวม่านฉงอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อนึกขึ้นได้ ภายในใจของเย่เฉินก็มีความทุกข์ระทมอยู่บ้าง

ความรู้สึกเช่นนี้ คล้ายคลึงกับตอนที่เห็นนานาโกะถูกฉินเอ้าเสวี่ยนทำร้ายร่างกาย จากนั้นก็ถูกนำตัวกลับไปรักษาที่ญี่ปุ่นอย่างไรอย่างนั้น

แม้เย่เฉินจะไม่ใช่คนจิตใจดีที่เป็นห่วงเป็นใยผู้อื่น ทว่าไม่ใช่คนชั่วร้ายเช่นกัน หากมีความแค้น เขาก็จะต้องโต้กลับ หากมีบุญคุณ เขาจะต้องคืนกลับ หากมีความรู้สึกผิดแล้วไม่สามารถอธิบายชัดเจนได้ ภายในใจของเขาก็จะปล่อยวางไม่ได้ไปตลอด

ขณะที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย หลิวม่านฉงก็เดินมาอยู่เบื้องหน้าเรียบร้อย ภายในใจเย่เฉินรู้สึกลนลานเล็กน้อย ส่วนภายในใจหลิวม่านฉงยิ่งแล้วใหญ่