เธอรู้ ตัวเองในใจของเย่เฉิน ไม่อาจสำคัญไปกว่ากู้ชิวอี๋ และอิโตะ นานาโกะได้
แต่เธอไม่เข้าใจ ทำไมตัวเองที่อยู่ในใจของเย่เฉิน ถึงยังไม่สำคัญเท่าหลิวม่านฉง
เธอถามตัวเองในใจว่า:“ทำไม……ทั้งๆ ที่เย่เฉินเพิ่งรู้จักกับหลิวม่านฉงไม่กี่วัน ทำไมเย่เฉินดีกับเธอขนาดนี้……”
คิดถึงตรงนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองหลิวม่านฉง
ต้องยอมรับว่า หลิวม่านฉงสวยงามจริงๆ ผู้หญิงที่ปกติจะดูเยือกเย็น สวยมาก หลังจากร้องไห้แต่ก็ยังดูสวยอยู่ พอเห็นก็ยิ่งรู้สึกเวทนา
แต่เฟ่ยเข่อซินคิดว่า ตัวเองก็ไม่แย่ไปกว่าหลิวม่านฉง
เวลานี้เองหลิวม่านฉงเห็นเฟ่ยเข่อซินมองตัวเองจนเหม่อลอย ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า:“คุณหนูเฟ่ย……คุณคงไม่โกรธฉันใช่ไหมคะ?”
เฟ่ยเข่อซินรีบส่ายหน้า:“ไม่……ไม่เลย ……”
พูดไป เธอก็ยื่นมือชี้กล่องไม้เล็กๆ ในมือหลิวม่านฉง กำชับไปว่า:“คุณหลิวเก็บยานี้ไว้ดีกว่า ของสิ่งนี้มีค่ามาก พยายามอย่าให้คนอื่นรู้”
“ค่ะ……”หลิวม่านฉงพยักหน้า เก็บกล่องไม้อันเล็กติดตัวอย่างดี ทันใดนั้นก็คิดอะไรได้ จึงรีบถามเฟ่ยเข่อซินไปว่า:“ใช่สิคุณหนูเฟ่ย ทำไมคุณรู้จักเรื่องของเย่เฉินเยอะขนาดนี้?รู้สึกเหมือนว่าคุณจะรู้จักเขามากเลย”
เฟ่ยเข่อซินยิ้มอย่างตำหนิตัวเอง พูดว่า:“เมื่อก่อนตอนอยู่ที่จินหลิง ฉันสืบสถานการณ์ของเขาอย่างเงียบๆ และด้วยเหตุผลบางอย่างของฉันเอง หลายๆ เรื่องก็ได้เบาะแสชัดเจน”
หลิวม่านฉงอดไม่ได้ที่จะชื่นชม:“คุณหนูเฟ่ยฉลาดจริงๆ……ถ้าเป็นฉัน คิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย ……”
“ฉลาด……”เฟ่ยเข่อซินหัวเราะ ส่ายหน้าพูดว่า:“ฉลาดก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
พูดไป สีหน้าของเธอก็หยุดนิ่งทันที เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
เวลานี้เอง เฟ่ยเข่อซินเห็นเย่เฉินเดินเข้ามาจากถนนตรงข้าม
ดังนั้น เธอจึงรีบพูดเสียงเบากับหลิวม่านฉง:“คุณหลิว คุณเย่กลับมาแล้ว เนื้อหาที่พวกเราเพิ่งคุยไปเมื่อกี๊ อย่าให้เขารู้เด็ดขาด”
หลิวม่านฉงรีบพยักหน้า:“คุณหนูเฟ่ยอย่ากังวล ฉันเข้าใจ……”
แป๊บเดียว เย่เฉินก็ถือเคสโทรศัพท์ที่ซื้อมาใหม่เดินกลับเข้ามา
เขาไม่สนที่จะนั่งลง เอาเคสโทรศัพท์วางตรงหน้าหลิวม่านฉง แล้วพูดว่า:“คุณม่านฉง ลองดูเคสโทรศัพท์นี้ว่าเป็นไง ผมตั้งใจซื้อแบบไม่โปร่งใส แบบนี้ก็จะมองรอยแตกด้านหลังโทรศัพท์ไม่ออก”
หลิวม่านฉงที่ผ่านการสั่งสอนของเฟ่ยเข่อซิน และรู้มูลค่าของยาช่วยหัวใจเม็ดนั้นแล้ว ความน้อยเนื้อต่ำใจก่อนหน้านี้ถูกล้างออกหมด ที่แทนที่มานั้น เป็นความตื้นตันใจที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เห็นว่าเย่เฉินตั้งใจไปซื้อเคสโทรศัพท์กลับมาให้ตัวเอง ข้างในใจก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย ดังนั้นจึงรีบพยักหน้าพูดไปว่า:“ขอบคุณค่ะคุณเย่……”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...