ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4560

คำพูดเหล่านั้นยังเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงปฏิเสธปู่ของเขาและยืนยันที่จะพาแม่ของเขากลับไปที่หัวเซี่ย

เขาพูดว่า:"เฉินเอ๋อร์ นายจงจำไว้ ไม่ว่าใครก็ตามที่จิตใจชอบธรรม มีเลือดมีเนื้อ ล้วนมีสามจิตเจ็ดวิญญาณ บุคคลดังกล่าว หากอยู่ห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอนเป็นเวลานานทั้งสามจิตและเจ็ด วิญญาณจะขาดหายไป 1 ดวง เมื่อไหร่ที่ได้กลับไปบ้านเกิด วิญญาณที่หลงทางจะกลับมาโดยธรรมชาติ หากไม่กลับบ้านเกิด หรือถ้าบ้านเกิดของหายไป วิญญาณนี้ก็จะไม่มีวันหากลับมาได้อีก"

เฉินจ้างโจงในตอนนี้ ดูเหมือนจะเด็กลงเป็นสิบปีในชั่วข้ามคืน เย่เฉินได้ตระหนักถึงความหมายที่แท้จริงของคำพูดของพ่อแล้ว

พ่อยังพูดอีกว่า:"ในบรรดาจิตทั้งสามและวิญญาณเจ็ดดวงของมนุษย์นั้น จิตทั้งสามคือจิตแห่งสวรรค์ จิตแห่งผืนดิน และจิตแห่งโชคชะตา"

พูดจบ พ่อก็ถามอีกว่า:"เฉินเอ๋อร์ นายรู้หรือไม่ว่าทำไมในประวัติศาสตร์อันยาวนานห้าพันปี ในยามที่ประเทศอยู่ในภาวะวิกฤติและสูญเสียผืนแผ่นดินนั้น ถึงมีบรรพบุรุษนับไม่ถ้วนยอมเสียสละชีวิตเพื่อประเทศชาติ? "

เย่เฉินในวัยเด็กส่ายหัวอย่างงุนงง และถามว่า:"ทำไมล่ะครับพ่อ?"

พ่อยิ้มและอธิบายว่า:"นั่นเป็นเพราะว่าผู้คนสามารถสูญเสียจิตสองดวงและวิญญาณอีกเจ็ดดวง แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากจิตแห่งสวรรค์! เพราะในบรรดาจิตทั้งสามและเจ็ดวิญญาณนั้น จิตแห่งสวรรค์นั้นสำคัญที่สุด เพราะมันเป็นตัวแทนความศรัทธาสูงสุด ความศรัทธาที่มีต่อบ้านเกิด ประเทศและสัญชาติ ถึงจะเป็นความศรัทธาสูงสุด นั่นคือเหตุผลที่พ่อเลือกกลับไปหัวเซื่ย"

เย่เฉินในวัยเยาว์นั้นยังไม่เข้าใจความรู้สึกที่มีต่อครอบครัวและประเทศ ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงร้องไห้เมื่อพูดแบบนี้

แต่ตอนนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สดใสของเฉินจ้างโจง ราวกับว่าเขาได้เกิดใหม่ เขาเข้าใจถึงความจริงใจอันร้อนแรงของพ่อของเขาจริงๆ

เย่เฉินอดคิดไม่ได้ว่า เขาไม่ได้ออกจากบ้านเกิดเพื่อไปพัฒนาในต่างประเทศ แล้วก็ไม่เคยลืมความตั้งใจเดิมของเขา และยิ่งไม่ได้ตาบอดด้วยความปรารถนาทางวัตถุ แต่จิตทั้งสามและวิญญาณเจ็ดดวงของเขานั้น มันไม่สมบูรณ์ตั้งนานแล้ว เพราะตั้งแต่วันที่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต และจิตวิญญาณดินของเขา ซึ่งเป็นตัวแทนของพ่อแม่ของเขาก็จากไปพร้อมกับพวกเขาด้วย

"ฉันเพิ่งถึงค่ะ"หลิวม่านฉงยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเดินไปข้างๆเย่เฉิน มองดูฉากที่มีสนุกสนานด้านล่าง และถามเย่เฉินว่า:"เมื่อกี้คุณคิดถึงพ่อแม่ของคุณเหรอ?"

"ใช่……"เย่เฉินไม่ปฏิเสธ พยักหน้าเบา ๆ ยิ้มเยาะเย้ยตัวเองและพูดเบา ๆ ว่า:"แม้ว่าจะผ่านไปยี่สิบปีแล้ว ฉันยังคงคิดถึงพวกเขาอยู่…...:"

สำหรับหัวข้อนี้ หลิวม่านฉงและเย่เฉินแทบจะอยู่ในความถี่เดียวกัน

เธอเข้าใจถึงความรู้สึกของเย่เฉินแทบทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงถอนหายใจเบาๆ จากนั้นจึงก้าวไปข้างหน้า รวบรวมความกล้าของเธอ เริ่มจับมือเย่เฉินและใช้แรงบีบที่ฝ่ามือของเขา ราวกับว่าจะใช้วิธีนี้ เพื่อถ่ายทอดความห่วงใยและความสบายใจให้กับเขา