ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4586

เย่เฉินแอบหัวเราะอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าไม้นี้ของตนเองจะได้ผลจริง ๆ เห็นได้ว่าตอนนี้หม่าหลันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เซียวชูหรันที่อยู่ด้านข้างไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของแม่ อดไม่ได้ที่จะกล่าวกับเย่เฉินว่า “ที่รัก ขอบคุณสำหรับของขวัญ แต่ต่อไปอย่าซื้อสินค้าฟุ่มเฟือยราคาแพงแบบนี้อีกน่ะ ว่ากันว่าเครื่องประดับฟุ่มเฟือยประเภทนี้มีอัตราการคงมูลค่าค่อนข้างต่ำ มันสิ้นเปลืองเกินไป”

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำว่ามีอัตราการคงมูลค่าค่อนข้างต่ำ เขาเกิดความคิดขึ้นมาฉับพลัน ดังนั้นเขาจึงเหลือบมองหม่าหลันและเจตนากล่าวว่า “ดูเหมือนว่าโกลเดรสดรีมรุ่นนี้ ตลาดมือสองนั้นมีมูลค่ามาก ถ้ามีบิลซื้อและกล่องบรรจุครบ และดูแลรักษาไว้อย่างดี น่าจะขายได้ราคาแปดสิบเปอร์เซ็นต์น่ะ”

ตามที่เย่เฉินคาดไว้ เมื่อหม่าหลันได้ยินประโยคนี้ ดวงตาเบิกกว้างทันที การแสดงออกของเธอเปลี่ยนจากซึมเศร้าเป็นความตื่นเต้นสุดขีด!

ทันใดนั้น เธอก็กล่าวกับเซียวชูหรันว่า “โอ้ ชูหรัน จู่ ๆ แม่ก็คิดถึงบ้านขึ้นมา....... ”

“คิดถึงบ้าน?!”

เซียวชูหรันตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของหม่าหลัน ถามด้วยความสงสัยว่า “คุณแม่ คุณพ่ออยู่ที่เกาหลี หนูกับเย่เฉินอยู่ที่สหรัฐอเมริกา แล้วคุณแม่จะคิดถึงบ้านได้อย่างไร?”

หม่าหลันกล่าวด้วยท่าทางเขินอาย “แม่คิดถึงเมืองจินหลิง แม่ไม่คุ้นชินกับการใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศ ดูแล้วเมืองจินหลิงดีที่สุดแล้ว ลูกลองดูสิว่าวันไหนมีไฟล์บิน แล้วจองตั๋วเครื่องบินให้แม่ด้วย”

เซียวชูหรันมองหม่าหลันด้วยความประหลาดใจและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ตอนแรกคุณแม่บอกว่าคิดถึงพวกเราจนนอนไม่หลับไม่ใช่เหรอ? ไม่สามารถอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ได้ ดังนั้นเลยมาหาพวกเราที่สหรัฐอเมริกา แต่นี่ผ่านไปเพียงไม่กี่วันเท่านั้น คุณแม่ก็อยากจะกลับเมืองจินหลิงแล้ว? คุณแม่กลับเมืองจินหลิงก็ต้องอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ? ก็ยังต้องอยู่ที่ Tomson Riviera คนเดียวไม่ใช่เหรอ? เมื่อถึงเวลานั้นคุณแม่เหงาแล้วจะทำอย่างไรล่ะ? หรือจะบินกลับมาที่สหรัฐอเมริกาอีก?”

หม่าหลันรีบกล่าว “โอ้ แม่คิดถึงพวกคุณจนนอนไม่หลับจริง ๆ ตอนนี้แม่ได้เห็นหน้าพวกคุณแล้วนี่? หลังจากเห็นหน้าแล้วแม่ก็สบายใจ เมื่อสบายใจแล้วแม่ก็สามารถกลับเมืองจินหลิงได้”