ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4588

เดิมทีถ้าตามกระบวนการปกติ การที่เธอมาที่พรอวิเดนซ์ เธอต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่นครนิวยอร์กก่อน แต่เธอโชคดีถูกรางวัลใหญ่มูลค่าหนึ่งล้านสองแสนที่เย่เฉินซื้อให้ ดังนั้นเธอจึงบินตรงจากเมืองจินหลิงมายังพรอวิเดนซ์ ทำให้เธอไม่ได้เหยียบพื้นดินของนครนิวยอร์กด้วยซ้ำ

ดังนั้น หม่าหลันคิดอยู่ในใจว่า “ญาติและเพื่อนในวีแชททุกคนรู้ว่าฉันมาที่สหรัฐอเมริกาโดยเครื่องบินส่วนตัว ถ้าฉันไม่ไปถ่ายรูปที่นครนิวยอร์ก แล้วโพสต์ลงในโมเมนต์ เท่ากับว่าการมาสหรัฐอเมริกาคราวนี้มาเสียเที่ยว”

“อย่างไรก็ตาม เย่เฉินมอบสร้อยคอเส้นนี้ให้ฉันแล้ว และมันไม่หายไปไหนหรอก ถ้าเช่นนั้นฉันจะไปเที่ยวที่นครนิวยอร์กสองวัน แล้วค่อยกลับเมืองจินหลิงแล้วขายสร้อยคอ!”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอจึงรีบกล่าวกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน เอาแบบนี้ ลูกซื้อตั๋วเครื่องบินให้แม่จากนครนิวยอร์กในคืนวันอาทิตย์ บ่ายวันศุกร์พวกเราไปเที่ยวที่นครนิวยอร์กสักสองวัน คืนวันอาทิตย์แม่จะนั่งเครื่องบินจากนครนิวยอร์กกลับบ้านโดยตรง ลูกกับเย่เฉินก็ขับรถกลับมาที่พรอวิเดนซ์ ลูกคิดว่าแม่วางแผนแบบนี้ดีไหม?”

เซียวชูหรันรู้ว่าหม่าหลันตัดสินใจที่จะกลับแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรั้งเธอเอาไว้ ดังนั้นจึงพยักหน้าตกลงและกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนั้น หนูจะจองตั๋วให้คุณแม่เป็นวันอาทิตย์ แล้ววันศุกร์พวกเราจะไปเที่วที่นครนิวยอร์กด้วยกัน!”

เมื่อเซียวชูหรันเห็นว่าทัศนคติของหม่าหลันหนักแน่น ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกจำใจเล็กน้อย

แต่หลังจากครุ่นคิดแล้ว ทำให้เธอรู้สึกว่าถ้าแม่กลับบ้าน มันจะสะดวกสบายกว่าอยู่สหรัฐอเมริกา

ยิ่งไปกว่านั้น ตนเองต้องไปเรียนสัปดาห์ละห้าวัน ความจริงแล้วไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอเลย ดังนั้นถ้าแม่ยังอยู่ที่นี่ต่อไป มันจะสร้างปัญหาให้กับเย่เฉินอย่างแน่นอน

ดังนั้น เธอจึงกล่าวว่า “คุณแม่ มะรืนก็เป็นวันศุกร์แล้ว หลังจากหนูเลิกเรียนแล้ว พวกเราจะขับรถไปนครนิวยอร์ก แล้วหนูจะจองตั๋วให้คุณแม่กลับวันอาทิตย์”

“เยี่ยมมาก!” หม่าหลันรู้สึกตื่นเต้นและกล่าวโพล่งออกมาทันที “ลูกรีบไปช่วยแม่จองตั๋วเครื่องบิน เดี๋ยวมันจะขายหมดเสียก่อน”