ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4594

เนื่องจากเธอหายใจโดยอ้าปาก ไม่ช้าเธอก็รู้สึกคอแห้งเล็กน้อย ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถเดินตามจังหวะของทุกคนได้ เธอจึงค่อย ๆ รั้งท้ายขบวน

ขณะนี้ รองหัวหน้ากลุ่มเดินวิบากซึ่งเป็นหญิงชาวหัวเซี่ยที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา เมื่อเห็นว่าหม่าหลันรั้งท้ายขบวน เธอจึงรีบวิ่งเข้าไป และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ หม่าหลันทำไมวันนี้คุณถึงได้รั้งท้ายขบวนล่ะ?”

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเฉินลี่ผิง แก่กว่าหม่าหลันสองปี หม่าหลันจึงเรียกเธอว่าพี่เฉิน

พี่เฉินอยู่ที่สหรัฐอเมริกาแต่ไม่ได้ทำงาน ว่ากันว่าลูกชายกับลูกสะใภ้มีธุรกิจในสหรัฐอเมริกา เธอกับสามีอาศัยอยู่กับพวกเขาที่สหรัฐอเมริกา และช่วยพวกเขาเลี้ยงลูก

เรื่องบังเอิญคือบ้านเกิดของพี่เฉิน อยู่ในมณฑลเดียวกับหม่าหลัน ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ในเมืองเดียวกัน แต่ทั้งสองเมืองอยู่ทางเหนือกับทางใต้ ซึ่งห่างกันไม่มาก

ปกติแล้วหม่าหลันเป็นคนที่เย่อหยิ่ง ถ้าเธอเจอคนบ้านเดียวกัน จะไม่มีความรู้สึกว่าเห็นคนบ้านเดียวกันแล้วรู้สึกดีใจ เหตุผลที่เธอสนิทกับพี่เฉิน นั่นเป็นเพราะเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของพี่เฉินไม่ธรรมดา แค่สร้อยข้อมือดอกไม้บนมือของพี่เฉินก็มีมูลค่าอย่างน้อยสี่ห้าล้านแล้ว ส่วนรถที่ขับมาเดินวิบาก เป็นรถปอร์เช่ คาเยนน์ระดับสูงที่มีมูลค่าหลายหมื่นดอลลาร์

หม่าหลันเป็นคนที่เคยเห็นสินค้าระดับสูง ดังนั้นแค่มองแวบเดียวเธอก็สามารถมองออกว่าครอบครัวพี่เฉินต้องร่ำรวยมาก สิ่งที่ไม่เหมือนตนเองคือ ถึงแม้ว่าตนเองจะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หรูและขับรถหรู แต่มันไม่ใช่ของตนเอง ทรัพย์สินที่ใช้ได้ของตนเองนั้นมีน้อยจนน่าสงสาร

เป็นเพราะเหตุนี้ ทำให้เธอสนิทกับพี่เฉินมากขึ้น

เมื่อเห็นว่าพี่เฉินเดินมาถาม หม่าหลันหายใจหอบและอธิบายว่า “โอ้ พี่เฉิน ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร ฉันคอแห้งมาก รู้สึกว่าใช้พลังมากว่าปกติ”

เฉินลี่ผิงอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนที่คุณเดินต้องจำไว้ว่าต้องปิดปากแล้วหายใจทางจมูก ต้องปรับจังหวะการหายใจ แบบนี้ร่างกายถึงจะอยู่ในสภาพดีที่สุด”