หลังจากหม่าหลันกลับมาถึงห้องสูทของโรงแรมฮิลตัน เมื่อเข้ามาในประตู เธอถามเซียวชูหรันและเย่เฉินทันทีว่า “ชูหรัน ลูกเขยที่ดี คืนพรุ่งนี้พวกคุณสองคนว่างไหม?”
เซียวชูหรันถามด้วยความสงสัย “คุณแม่ มีอะไรเหรอคะ?”
หม่าหลันอธิบายว่า “แม่มีเพื่อนสนิทอยู่ในกลุ่มเดินวิบาก เธออยากเชิญครอบครัวพวกเราไปเป็นแขกที่บ้าน เพื่อนคนนี้อพยพจากหัวเซี่ยมาที่สหรัฐอเมริกามาหลายปีแล้ว เธอบอกว่าไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทมากนัก และไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเจอคนที่คุยถูกคออย่างแม่ และแม่ก็กำลังจะกลับหัวเซี่ยแล้ว ก่อนที่แม่จะกลับ เธอเลยอยากเชิญแม่ไปทานข้าวที่บ้าน ถือเป็นการเลี้ยงอำลา”
เซียวชูหรันถามด้วยความประหลาดใจ “คุณแม่.....คุณแม่ยังสามารถหาเพื่อนที่คุยถูกคอได้ด้วยเหรอ?”
หม่าหลันเบ้ปาก “โอ้ ดูฟังเข้าสิ หนูคิดว่าแม่ไม่มีเพื่อนเลยเหรอ? เมื่อก่อนป้าจ้าว ป้าซุน และป้าหลิว พวกเธอก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่ไม่ใช่เหรอ?”
เซียวชูหรันถามด้วยความอึดอัดว่า “พวกเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณแม่เหรอ? หนูจำได้ว่าพวกคุณเล่นไพ่นกกระจอกด้วยกันบ่อย ๆ แล้วไปร้านเสริมสวยด้วยกัน ต่อมาก็เลิกคบกันโดยไม่รู้เป็นเพราะอะไร”
หม่าหลันรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยและรีบโบกมือ “พวกนั้นเป็นเรื่องเก่าแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกเลย!”
ความจริงแล้ว เหตุผลที่เพื่อนเหล่านั้นเลิกคบหม่าหลัน เป็นเพราะหลังจากที่เธอขโมยบัตรธนาคารของเย่เฉินแล้วโอนเงินเข้าบัญชีตนเอง เธอรู้สึกว่าตนเองกลายเป็นเศรษฐีแล้ว ก็เลยดูถูกเพื่อนสนิทพวกนั้นทันที
ตอนนั้นหม่าหลันยังด่าพวกเธอทางโทรศัพท์ แต่นึกไม่ถึงว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้ตนเองเข้าไปที่สถานกักกัน และสัมผัสชีวิตภายในกำแพงสูงเป็นเวลาหลายวัน
สามารถกล่าวได้ว่าคนอย่างหม่าหลันเป็นผู้หญิงปากร้ายอันดับต้น ๆ ของหัวเซี่ย
หลังจากนั้น หม่าหลันกล่าวต่อด้วยความสะเทือนใจเล็กน้อย “ลูกพูดสิ ตอนนี้แม่ปฏิบัติต่อเย่เฉินอย่างไร? แม่จริงใจจนแทบจะควักหัวใจออกมาแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าแม่มีความสะเทือนใจเล็กน้อย เซียวชูหรันพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “คุณแม่พูดถูก เป็นเพราะสายตาของหนูไม่พัฒนา......”
หลังจากนั้น เธอรีบเปลี่ยนเรื่องและถามว่า “จริงสิ คุณแม่ เพื่อนของคุณแม่ทำอาชีพอะไร?”
หม่าหลันรีบกล่าวว่า “เธออพยพมาพร้อมกับลูกชายและลูกสะใภ้ และช่วยพวกเขาเลี้ยงลูก”
หม่าหลันอธิบายต่อไปว่า “จริงสิ เพื่อนคนนี้ยังบอกแม่ว่าเป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน! บ้านเกิดของเธออยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณยายของลูก

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...