ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4596

เซียวชูหรันพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณแม่ หนูกับเย่เฉินไม่รู้จักน้าคนนั้น แล้วจู่ ๆ ก็ไปที่บ้านมันจะไม่ค่อยเหมาะสม อีกอย่างคุณแม่ก็รู้นิสัยของเย่เฉิน เขาเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคม คุณแม่ไปคนเดียวเถอะ”

“ทำแบบนั้นไม่ได้......” หม่าหลันกล่าวอย่างจริงจัง “แม่คุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นการร่วมสังสรรค์ของสองครอบครัว จะได้รู้จักกันและกัน สมัยนี้ ยิ่งมีเพื่อนมาก ยิ่งมีช่องทางมาก”

หลังจากแล้ว หม่าหลันก็กล่าวอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่ายังไงพวกคุณสองคนก็ไม่สามารถทำให้แม่เสียคำพูดได้!”

เซียวชูหรันมองเย่เฉินและถามว่า “ที่รัก คุณว่าไง..... ”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ในเมื่อคุณแม่คุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเราไม่ไปมันก็จะไม่เหมาะสม”

หม่าหลันรีบพยักหน้าและกล่าวโพล่งออกมาว่า “ช่วงเวลาวิกฤติ ยังคงต้องเป็นลูกเขยที่ดีของฉันเป็นคนออกโรงเอง!”

หลังจากนั้น เธอถือโอกาสกล่าวต่อไปว่า “ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้น่ะ พรุ่งนี้หกโมงเย็น พวกเราไปที่นั่นด้วยกัน ชูหรัน พรุ่งนี้ลูกไปเรียนตามปกติ แม่กับเย่เฉินจะไปซื้อของขวัญด้วยกัน พวกเราไปเยี่ยมเยือนครั้งแรก การไปมือเปล่ามันไม่เหมาะสม”

เมื่อเซียวชูหรันเห็นว่าเย่เฉินตกลงแล้ว เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “โอเค”

……

บ่ายวันถัดมา

หม่าหลันเรียกเย่เฉิน แล้วขับรถไปรอบตัวเมืองพรอวิเดนซ์

หม่าหลันเลือกของที่ร้านขายของขวัญ สุดท้ายเธอซื้อชุดเครื่องจานชามที่วิจิตรงดงามมูลค่าหลายร้อยเหรียญเป็นของที่ระลึก ตามคำแนะนำของเย่เฉิน

ขณะนี้ ประตูรั้วเตี้ย ๆ ก็เปิดออก ผู้หญิงที่อายุเท่าหม่าหลัน ซึ่งก็คือพี่เฉินที่เป็นเพื่อนของหม่าหลัน เธอเดินออกมาต้อนรับ

เมื่อเห็นหม่าหลันแล้ว พี่สาวเฉินกล่าวด้วยความดีใจว่า “โอ้ หม่าหลัน ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว!”

หลังจากกล่าวจบ เธอเห็นเย่เฉินกับเซียวชูหรันลงจากรถ จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สองคนนี้เป็นลูกสาวกับลูกเขยของคุณใช่ไหม? ยินดีต้อนรับ เชิญเข้าไปข้างในกันเถอะ!”

ความเป็นกันเองของพี่เฉิน ทำให้เย่เฉินรู้สึกว่าเธอดูเหมือนมีเจตนาเล็กน้อย

แต่เย่เฉินก็ไม่ได้คิดมาก หลังจากหม่าหลันกล่าวทักทายอีกฝ่ายแล้ว เขากับเซียวชูหรันก็เดินตามเธอเข้าไปในคฤหาสน์