ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4606

หม่าหลันอดที่จะรำพึงรำพันในใจไม่ได้ว่า “มนุษย์เรานี่ช่างแตกต่างกันมากจริงๆ! แค่ฉันได้สะพายกระเป๋าแอร์แมสรุ่นทั่วไป และนั่งเครื่องบินส่วนตัวก็คลั่งไม่ไหวแล้ว แต่เธอที่มีทรัพย์สินตั้งพันล้าน กลับถ่อมตัวขนาดนี้”

ในระหว่างที่ทอดถอนหายใจอยู่นั้น จู่ๆหม่าหลันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงแอบงึมงำว่า “เธอรวยขนาดนี้ ทำไมไม่นั่งเครื่องบินส่วนตัวล่ะ?”

คิดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็เตรียมที่จะถาม

ไม่ใช่ว่าเธอเคลือบแคลงเรื่องฐานะของจงชิวฮวา แต่เธอแค่รู้สึกว่า ถ้าอีกฝ่ายมีเครื่องบินส่วนตัว หรือเช่าเหมาลำเครื่องบินส่วนตัวได้จริงๆ เธอพอจะเกาะๆไปกับอีกฝ่ายได้ไหมนะ?

ในตอนที่หม่าหลันกำลังจะถามนั้น อีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาอีก หม่าหลันรีบกดเข้าไป อีกฝ่ายส่งข้อความเสียงมาว่า “ไอ้หยา ไหนๆคุณก็เป็นเพื่อนของพี่เฉินแล้ว ฉันก็ว่าจะพาคุณนั่งเครื่องบินส่วนตัวกลับด้วยกันอยู่ แบบนี้จะได้ไม่ต้องเมื่อยระหว่างเดินทางมาก สำหรับฉันแล้ว พาขึ้นเครื่องบินส่วนตัวหนึ่งคนหรือสองคนก็เหมือนๆกัน เพียงแต่ว่าเวลามันไม่เป็นใจเท่าไหร่ เครื่องบินของฉันครบกำหนดซ่อมบำรุงพอดี ตอนนี้เอาไปเข้าอู่ที่จอร์เจียแล้ว แถมช่วงนี้ที่บริษัทกัลฟ์สตรีมมีเครื่องบินรอซ่อมบำรุงอยู่เยอะ ก็เลยยังเอากลับมาไม่ได้”

เมื่อหม่าหลันได้ยินประโยคนี้ ในใจก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเงินหนามากๆจริง ถึงขนาดมีเครื่องบินส่วนตัวเป็นของตัวเอง คนธรรมดาที่ไหนจะมีแบบนี้กัน

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายพูดถึงบริษัทกัลฟ์สตรีม เธอก็พูดขึ้นมายิ้มๆว่า “ว้าวเครื่องบินส่วนตัวของคุณคือรุ่นกัลฟ์สตรีมเหมือนกันเหรอ? ฉันมาอเมริกาครั้งนี้ ก็นั่งกัลฟ์สตรีมG650มาจากเมืองจินหลิงเหมือนกัน เครื่องบินลำนั้นไม่เลวเลย บินเร็วแล้วก็นิ่ง อีกอย่างสภาพแวดล้อมภายในตัวเครื่องก็ดีสุดๆ！”

อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ “ไม่ถึงดีสุดๆหรอก ในเครื่องบินส่วนตัว ก็แค่กลางๆ”

ขณะที่พูด อีกฝ่ายก็กล่าวเสริมว่า “ขอโทษนะหม่าหลัน ฉันมีธุระนิดหน่อย พอดีเจ้าหน้าที่ธนาคารซิตี้แบงค์มาเยี่ยมที่บ้านน่ะ ฉันต้องออกไปต้อนรับสักหน่อย เอาไว้คุณมาถึงนิวยอร์กแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันอีกทีนะ!”

หม่าหลันได้ยินแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกนับถือเธอมากกว่าเดิม