ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4612

ในขณะที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น จู่ๆเย่เฉินก็พูดขึ้นมาว่า “คุณท่านเฟ่ยต้องรู้ไว้อย่างหนึ่ง งานประมูลยาอายุวัฒนะในอนาคตจะได้จัดขึ้นอีกหรือไม่นั้น มันขึ้นอยู่กับความเห็นชอบของผม ถ้าวันใดวันหนึ่งผมไม่อยากจัดอะไรแบบนี้อีก ทุกคนบนโลกก็จะไม่มีที่ที่ให้ซื้อยาอายุวัฒนะ ถึงตอนนั้น คุณก็จะรู้ว่า มีแค่คำสัญญาของผมเท่านั้นที่มีค่า และคุณก็มีสิทธิ์ผ่อนซื้อยาอายุวัฒนะอยู่ในมือแล้ว แล้วไหนจะสัญญายืดอายุสิบปีนั่นอีก คุณมีอายุอยู่ถึงร้อยยี่สิบกว่าปี ภาพรวมก็ถือว่ามากแล้ว แค่นี้ยังไม่พอสำหรับคุณอีเหรอ?”

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้เฟ่ยเจี้ยนจงฉุกคิดขึ้นมาทันที

เย่เฉินสัญญาว่าจะคุ้มครองเขาให้มีอายุต่อไปอีกสิบปี แลกกับการที่เขาต้องช่วยสนับสนุนเฟ่ยเข่อซิน พร้อมกันนั้นก็ต้องให้ทั้งตระกูลเฟ่ยหยุดเอาเงินไปประมูลยาอายุวัฒนะ

ส่วนการประมูลยาอายุวัฒนะ จะจัดขึ้นหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเย่เฉินทั้งหมด เรื่องจำนวนของยาอายุวัฒนะยิ่งแล้วใหญ่ ยิ่งประมูลจำนวนก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องสภาพการเงินเหมือนที่เย่เฉินว่าเลย ดูท่าแล้วน่าจะใช้ได้อีกไม่นาน เขาถึงได้ดูถูกรายได้ในการประมูลยาอายุวัฒนะของตระกูลเฟ่ยแบบนี้

ไม่ว่าจะซื้อจนเงินหมด หรือไม่ซื้อเลย เขาก็ไม่สามารถควบคุมปริมาณเงินได้อยู่ดี

ถ้าเกิดเย่เฉินตัดหัวตัดหางกลางคัน เขาก็คงไม่เหลือโอกาสอะไรแล้ว

จะว่าไป เงื่อนไขที่เย่เฉินบอกว่าจะคุ้มครองเขาไปอีกสิบปี เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว ตราบใดที่เขาให้ความร่วมมือแต่โดยดี เรื่องนี้ก็จะมั่นคง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

มีอายุจนถึงหนึ่งร้อยยี่สิบปี เป็นเรื่องที่คนทั่วไปไม่คิดไม่ฝันแน่นอน คำนวณดูคนทั่วไปอายุก็เฉลี่ยอยู่ที่อย่างน้อยหกสิบปี ถ้ามีชีวิตจนถึงร้อยยี่สิบปีจริงๆ ชาตินี้ก็ถือว่าคุ้มแล้ว!

คิดมาถึงตรงนี้ เฟ่ยเจี้ยนจงก็คุกเข่าลงบนพื้น เอ่ยพูดขอบคุณว่า “ขอบพระคุณคุณเย่ บุญคุณนี้ผมจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต！”