ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4614

วันต่อมา เป็นวันที่หม่าหลันต้องกลับประเทศ

เย่เฉินพาหม่าหลันไปซื้อของฝากมากมายหลายอย่างในนิวยอร์กเป็นพิเศษ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจก็ถือเสียว่าเป็นค่าเหนื่อยที่หม่าหลันมาอยู่เป็นเพื่อนเซียวชูหรันที่อเมริกาแล้วกัน

เวลาห้าโมงเย็น เย่เฉินและเซียวชูหรันพาหม่าหลันมาส่งที่ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี

เนื่องจากซื้อตั๋วชั้นเฟิร์สคลาสไว้ หม่าหลันเลยไม่ต้องรีบไปเช็กอิน หันมาพูดกับเย่เฉินและเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน ลูกเขย พวกแกส่งฉันแค่ตรงนี้พอไม่ต้องเข้าไปส่งข้างในหรอก เพื่อนที่พี่เฉินแนะนำมาบังเอิญนั่งไฟลท์เดียวกับฉันพอดี เมื่อกี้เธอส่งข้อความมาบอกฉันว่า เดินเข้าไปจะมีห้องรับรองของผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาส ให้ฉันไปรอเธออยู่ที่นั่น ถ้าเธอมาถึงแล้วค่อยเข้าไปเช็กอินขึ้นเครื่องด้วยกัน”

เซียวชูหรันไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าแม่เดินทางตั้งหลายชั่วโมงมีเพื่อนร่วมสักคนหนึ่งก็คงดี แม้ว่าจะทำได้แค่คุยกันเล่นไปพลางๆแต่ก็น่าจะผ่อนคลายได้เยอะ

แต่ในขณะนี้เองเซียวชูหรันก็นึกถึงพี่เฉินคนนั้นของแม่ รวมไปถึงคนในครอบครัวที่มีท่าทางแปลกๆขึ้นมา จึงรีบกำชับผู้เป็นมารดาว่า “แม่ นั่งเครื่องกลับกับคนอื่นไม่เป็นไรก็จริง แต่แม่ก็ต้องระวังตัวด้วยนะ อย่าเชื่อใจใครง่ายๆเด็ดขาด โดยเฉพาะพวกที่บอกว่าจะพาไปหาเงิน หรือไปลงทุนอะไรเทือกๆนั้น แล้วก็ห้ามให้คนอื่นยืมเงินสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

หม่าหลันพูดยิ้มๆ “ไอ้หยา จนๆอย่างงฉัน ใครเขาจะมาหลอกเอาเงินกัน ฐานะทางบ้านอีกฝ่ายร่ำรวยกว่าฉันอีก”

ขณะที่พูด ก็กลัวว่าเซียวชูหรันจะบ่นยาว จึงรีบพูดขึ้นมาว่า “แต่ว่าแกสบายใจได้ ฉันไม่ใช่คนหัวอ่อน บุกน้ำลุยไฟมาตั้งหลายปี เคยยอมให้ใครเอาเปรียบง่ายๆตอนไหน?”

เซียวชูหรันแสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก คิดในใจว่า “พูดอย่างกับว่าหลายปีมานี้แม่ถูกเอาเปรียบน้อยมากอย่างนั้นแหละ….”

แต่ตอนนี้กำลังจะจากกันแล้ว เซียวชูหรันเลยไม่ได้พูดออกไปมาก พูดแค่ว่า “งั้นก็ขอให้แม่เดินทางปลอดภัย อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย อย่าเอาแต่คุยกับคนอื่น กลับไปถึงแม่อาจจะเจ็ทแลค ถ้าแม่ไม่พักผ่อนให้เพียงพอระหว่างอยู่บนเครื่องกลับถึงบ้านแม่คงทรมานแย่”