ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4615

เธอเข้าไปนั่งยังไม่ถึงสิบนาที ผู้หญิงแต่งตัวดูรวยคนหนึ่งก็เดินลากกระเป๋า ในมือถือถุงช็อปปิ้งเข้ามา

หม่าหลันอาศัยรูปจากโปรไฟล์ มองไปแว็บแรกก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร อีกฝ่ายคือเพื่อนใหม่ของเธอ จงชิวฮวานั่นเอง

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเริ่มประหม่า จากนั้นก็โบกมือให้อีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น พูดยิ้มๆว่า “โอ๊ะ สวัสดีคุณจง ฉันหม่าหลันเอง! ยินดีที่ได้เจอกันนะคะ!”

เมื่อจงชิวฮวาเห็นหม่าหลัน ก็อดที่จะพูดอย่างตกใจไม่ได้ว่า “โอ๊ะหม่าหลันเองหรอกเหรอ ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะ! คุณคงมารอนานแล้วใช่ไหม ต้องขอโทษจริงๆนะ ก่อนจะมาสนามบินฉันมีประชุมสำคัญ คุณคงไม่รู้หรอกว่าแต่ละวันฉันมีเรื่องต้องจัดการมากมายขนาดไหน แค่คิดก็ปวดหัวจะระเบิดแล้ว”

หม่าหลันพูดยิ้มๆว่า “ผู้หญิงเก่งๆแบบคุณ ก็ต้องยุ่งเป็นปกติอยู่แล้ว”

จงชิวฮวานั่งลงข้างๆหม่าหลัน พูดว่า “หม่าหลัน คุณเป็นเพื่อนของพี่เฉิน ก็เท่ากับเป็นเพื่อนของฉันด้วย เพราะงั้นเราไม่ต้องสุภาพกันหรอก เอาแต่เรียกกันว่าคุณๆ เอาตรงๆฉันได้ยินจนเบื่อจะตายชักแล้ว เวลาปกติคนที่บริษัทก็เรียกฉันอย่างนี้ ไหนๆก็มีเพื่อนใหม่ทั้งที ฉันไม่อยากใช้คำเรียกนี้แล้ว”

หม่าหลินคิดไม่ถึงเลยว่า คนระดับจงชิวฮวา แต่จะเป็นมิตรและไม่ถือตัวเลยสักนิด มันเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปเขาจะทำกัน

หม่าหลันดีใจขึ้นมาทันที แต่ปากก็เอ่ยย่างเกรงใจ “ไอ้หยา จะทำอย่างนั้นได้ยังไง มันจะลำบากเธอเปล่าๆ จากเกาะฮ่องกางไปเมืองจินหลังใช้เวลาตั้งสามชั่วโมง ฉันนั่งเครื่องบินกลับเองดีกว่า”

จงชิวฮวาโบกมือ “เรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวล พอเธอไปถึงเกาะฮ่องกางที่เป็นถิ่นของฉัน เธอก็คือแขกคนหนึ่ง ส่วนฉันคือเจ้าถิ่น เพราะฉะนั้นเอาตามที่ฉันพูดนี่แหละ ฉันเองก็ไม่เคยไปเมืองจินหลังเหมือนกัน จะได้ถือโอกาสไปดูสักหน่อย”

หม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็ไม่เกรงใจจงชิวฮวาอีกต่อไป พูดยิ้มๆว่า “ถ้าไปเมืองจินหลัง เดี๋ยวฉันพาขับรถเที่ยว! ถึงฉันไม่มีเครื่องบินส่วนตัว แต่ฉันก็มีโรลซ์รอยซ์ รับรองว่าสมเกียรติเธอแน่นอน!”