ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4615
เธอเข้าไปนั่งยังไม่ถึงสิบนาที ผู้หญิงแต่งตัวดูรวยคนหนึ่งก็เดินลากกระเป๋า ในมือถือถุงช็อปปิ้งเข้ามา
หม่าหลันอาศัยรูปจากโปรไฟล์ มองไปแว็บแรกก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร อีกฝ่ายคือเพื่อนใหม่ของเธอ จงชิวฮวานั่นเอง
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเริ่มประหม่า จากนั้นก็โบกมือให้อีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น พูดยิ้มๆว่า “โอ๊ะ สวัสดีคุณจง ฉันหม่าหลันเอง! ยินดีที่ได้เจอกันนะคะ!”
เมื่อจงชิวฮวาเห็นหม่าหลัน ก็อดที่จะพูดอย่างตกใจไม่ได้ว่า “โอ๊ะหม่าหลันเองหรอกเหรอ ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะ! คุณคงมารอนานแล้วใช่ไหม ต้องขอโทษจริงๆนะ ก่อนจะมาสนามบินฉันมีประชุมสำคัญ คุณคงไม่รู้หรอกว่าแต่ละวันฉันมีเรื่องต้องจัดการมากมายขนาดไหน แค่คิดก็ปวดหัวจะระเบิดแล้ว”
หม่าหลันพูดยิ้มๆว่า “ผู้หญิงเก่งๆแบบคุณ ก็ต้องยุ่งเป็นปกติอยู่แล้ว”
จงชิวฮวานั่งลงข้างๆหม่าหลัน พูดว่า “หม่าหลัน คุณเป็นเพื่อนของพี่เฉิน ก็เท่ากับเป็นเพื่อนของฉันด้วย เพราะงั้นเราไม่ต้องสุภาพกันหรอก เอาแต่เรียกกันว่าคุณๆ เอาตรงๆฉันได้ยินจนเบื่อจะตายชักแล้ว เวลาปกติคนที่บริษัทก็เรียกฉันอย่างนี้ ไหนๆก็มีเพื่อนใหม่ทั้งที ฉันไม่อยากใช้คำเรียกนี้แล้ว”
หม่าหลินคิดไม่ถึงเลยว่า คนระดับจงชิวฮวา แต่จะเป็นมิตรและไม่ถือตัวเลยสักนิด มันเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปเขาจะทำกัน
หม่าหลันดีใจขึ้นมาทันที แต่ปากก็เอ่ยย่างเกรงใจ “ไอ้หยา จะทำอย่างนั้นได้ยังไง มันจะลำบากเธอเปล่าๆ จากเกาะฮ่องกางไปเมืองจินหลังใช้เวลาตั้งสามชั่วโมง ฉันนั่งเครื่องบินกลับเองดีกว่า”
จงชิวฮวาโบกมือ “เรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวล พอเธอไปถึงเกาะฮ่องกางที่เป็นถิ่นของฉัน เธอก็คือแขกคนหนึ่ง ส่วนฉันคือเจ้าถิ่น เพราะฉะนั้นเอาตามที่ฉันพูดนี่แหละ ฉันเองก็ไม่เคยไปเมืองจินหลังเหมือนกัน จะได้ถือโอกาสไปดูสักหน่อย”
หม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็ไม่เกรงใจจงชิวฮวาอีกต่อไป พูดยิ้มๆว่า “ถ้าไปเมืองจินหลัง เดี๋ยวฉันพาขับรถเที่ยว! ถึงฉันไม่มีเครื่องบินส่วนตัว แต่ฉันก็มีโรลซ์รอยซ์ รับรองว่าสมเกียรติเธอแน่นอน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...