ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4616

ก่อนที่จงชิวฮวาจะมาถึง ก็พอจะได้ยินเฉินลี่ผิงพูดเกี่ยวกับหม่าหลันอยู่บ้าง ว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่Tomson Rivieraในเมืองจินหลิง และขับโรลซ์รอยซ์ ดังนั้นจึงไม่ได้ตกใจอะไรมาก

เธอยิ้มให้หม่าหลันแล้วพูดว่า “เธอไม่คิดว่ารถโรลซ์รอยซ์ คันใหญ่เกินไปสำหรับผู้หญิงเหรอ? เวลาฉันออกไปข้างนอกฉันไม่ค่อยขับรถเองเท่าไหร่ มีแต่ให้คนขับรถขับให้ ส่วนฉันนั่งเบาะกลาง สบายกว่าขับเองเยอะเลย แถมยังได้นั่งสวยๆด้วย”

หม่าหลันเอ่ยพูดด้วยใบหน้าอิจฉา “ครอบครัวฉันไม่มีคนขับรถส่วนตัว แล้วก็ไม่มีรถตู้น่ะสิ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงได้เป็นคุณนายเหมือนคนอื่นเขาแล้ว”

จงชิวฮวาพูดยิ้มๆ “ไม่เห็นจะยากเลย ถ้าเธอไม่มีรถตู้ เดี๋ยวฉันส่งให้สักคันเอาไหม รุ่นเล็กซัสรู้จักหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ฉันสั่งจองกับเซลล์ขายรถนำเข้าไว้สามคัน ตอนแรกว่าเก็บคันหนึ่งไว้ให้พ่อแม่ฉันใช้ แต่พวกเขาตัดสินใจว่าจะอยู่ที่อเมริกาถาวร ไม่กลับมาแล้ว เดือนหน้ารถก็จะมาถึงแล้วคงไม่มีที่เก็บ เอาให้เธอให้มันจบๆไปก็แล้วกัน”

หม่าหลันพลันดีใจเนื้อเต้น หลุดปากพูดออกไปว่า “เล็กซัส……ที่……ที่ราคาเกือบล้านน่ะเหรอ?！”

“ใช่” จงชิวฮวาพยักหน้า พูดยิ้มๆว่า “หลายคนบอกว่ามันเป็นแค่รถโง่ๆที่ราคาแพง แต่ฉันว่านั่งสบายดีออก ไหนๆก็ไหนๆแล้วเลยถือซะว่าใช้เศษเงินซื้อเอาหน้าเสียเลย ล้านกว่าๆก็ไม่ถือว่ามากมายอะไร พูดตรงๆ ถ้าราคาไม่สูง พวกคนรวยก็ไม่ซื้อกันหรอก ถ้าซื้อราคาถูกจะเอาหน้ายังไง? ราคาสูงถึงสามล้านก็ยิ่งดี ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ว่าขับไปที่ไหน คนอื่นก็จะรู้ในทันทีว่าเป็นรถราคาหลายล้านที่ดูธรรมดาแต่หรูหรา”

หม่าหลันรู้สึกเลื่อมใสเป็นที่สุด พึมพำขึ้นมาว่า “จะว่าไปนี่คงเป็นวิถีของคนรวยสินะ ไม่ซีเรียสเรื่องราคา ขอเอาหน้าไว้ก่อน…..”

ต่อมา เธอก็แอบพูดในใจเงียบๆว่า “จงชิวฮวาใจกว้างเกินไปหรือเปล่า? พูดออกมาได้ง่ายๆว่าจะให้เล็กซัสตั้งหนึ่งคัน แถมราคาเกือบสามล้าน ถึงตอนนั้นฉันจะเอาไว้ใช้เอง หรือแอบขายดีนะ?”