ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4616
ก่อนที่จงชิวฮวาจะมาถึง ก็พอจะได้ยินเฉินลี่ผิงพูดเกี่ยวกับหม่าหลันอยู่บ้าง ว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่Tomson Rivieraในเมืองจินหลิง และขับโรลซ์รอยซ์ ดังนั้นจึงไม่ได้ตกใจอะไรมาก
เธอยิ้มให้หม่าหลันแล้วพูดว่า “เธอไม่คิดว่ารถโรลซ์รอยซ์ คันใหญ่เกินไปสำหรับผู้หญิงเหรอ? เวลาฉันออกไปข้างนอกฉันไม่ค่อยขับรถเองเท่าไหร่ มีแต่ให้คนขับรถขับให้ ส่วนฉันนั่งเบาะกลาง สบายกว่าขับเองเยอะเลย แถมยังได้นั่งสวยๆด้วย”
หม่าหลันเอ่ยพูดด้วยใบหน้าอิจฉา “ครอบครัวฉันไม่มีคนขับรถส่วนตัว แล้วก็ไม่มีรถตู้น่ะสิ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงได้เป็นคุณนายเหมือนคนอื่นเขาแล้ว”
จงชิวฮวาพูดยิ้มๆ “ไม่เห็นจะยากเลย ถ้าเธอไม่มีรถตู้ เดี๋ยวฉันส่งให้สักคันเอาไหม รุ่นเล็กซัสรู้จักหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ฉันสั่งจองกับเซลล์ขายรถนำเข้าไว้สามคัน ตอนแรกว่าเก็บคันหนึ่งไว้ให้พ่อแม่ฉันใช้ แต่พวกเขาตัดสินใจว่าจะอยู่ที่อเมริกาถาวร ไม่กลับมาแล้ว เดือนหน้ารถก็จะมาถึงแล้วคงไม่มีที่เก็บ เอาให้เธอให้มันจบๆไปก็แล้วกัน”
หม่าหลันพลันดีใจเนื้อเต้น หลุดปากพูดออกไปว่า “เล็กซัส……ที่……ที่ราคาเกือบล้านน่ะเหรอ?！”
“ใช่” จงชิวฮวาพยักหน้า พูดยิ้มๆว่า “หลายคนบอกว่ามันเป็นแค่รถโง่ๆที่ราคาแพง แต่ฉันว่านั่งสบายดีออก ไหนๆก็ไหนๆแล้วเลยถือซะว่าใช้เศษเงินซื้อเอาหน้าเสียเลย ล้านกว่าๆก็ไม่ถือว่ามากมายอะไร พูดตรงๆ ถ้าราคาไม่สูง พวกคนรวยก็ไม่ซื้อกันหรอก ถ้าซื้อราคาถูกจะเอาหน้ายังไง? ราคาสูงถึงสามล้านก็ยิ่งดี ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ว่าขับไปที่ไหน คนอื่นก็จะรู้ในทันทีว่าเป็นรถราคาหลายล้านที่ดูธรรมดาแต่หรูหรา”
หม่าหลันรู้สึกเลื่อมใสเป็นที่สุด พึมพำขึ้นมาว่า “จะว่าไปนี่คงเป็นวิถีของคนรวยสินะ ไม่ซีเรียสเรื่องราคา ขอเอาหน้าไว้ก่อน…..”
ต่อมา เธอก็แอบพูดในใจเงียบๆว่า “จงชิวฮวาใจกว้างเกินไปหรือเปล่า? พูดออกมาได้ง่ายๆว่าจะให้เล็กซัสตั้งหนึ่งคัน แถมราคาเกือบสามล้าน ถึงตอนนั้นฉันจะเอาไว้ใช้เอง หรือแอบขายดีนะ?”
หม่าหลันพูดอย่างไม่หยุดคิด “ได้ๆ งั้นเราไปเช็กอินตอนนี้เลยดีกว่า”
ขณะที่พูด เธอก็ลุกขึ้น เก็บข้าวของและกระเป๋า เตรียมที่จะออกไปจากห้องรับรอง
ในตอนนี้เอง จงชิวฮวาก็เริ่มเครียดขึ้นมา
เพราะเธอต้องเริ่มแผนที่ตัวเองตั้งใจวางเอาไว้อย่างพิถีพิถันในอีกไม่ช้า
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...