ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4617
ดังนั้น เธอเก็บข้าวของตัวเองช้าๆ พร้อมกันนั้นก็แอบเคาะกล่องพลาสติกสีดำในกระเป๋าเบาๆสามครั้ง
จริงๆแล้วกล่องพลาสติกอันนี้ คือเครื่องสื่อสารวันเวย์ที่ติดตั้งSIMการ์ดเคลื่อนที่ ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในประตู คู่หูของเธอ ก็ใช้โทรศัพท์แอบฟังความเป็นไปของเหตุการณ์ข้างในตลอดเวลาที่รออยู่ในรถ
และการที่เธอเคาะสามที มันคือการส่งสัญญาณให้เก็บตาข่ายดักเหยื่อ
หลังจากที่คู่หูของเธอได้รับสัญญาณ ก็กดโทรหาจงชิวฮวาทันที
ในขณะนี้เอง จงชิวฮวากำลังแกล้งทำเป็นเก็บของ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ส่งเสียงดัง เมื่อเธอเห็นชื่อเลขาฉินปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ เธอก็จงใจไม่หยิบขึ้นมาแนบหู แต่กดเปิดลำโพง แล้วนำโทรศัพท์วางข้างๆ เอ่ยพูดว่า “เลขาฉิน ฉันกำลังจะเช็กอินแล้ว มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันอีกทีตอนฉันเช็กอินเสร็จ”
อีกฝ่ายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ “คุณผู้หญิง คุณหญิงใหญ่เกิดเรื่องแล้ว！”
จงชิวฮวาเครียดขึ้นมาทันที รีบถามว่า “ยังไงนะ? แม่ฉันเป็นอะไร?”
อีกฝ่ายรีบพูดว่า “วันนี้คุณหญิงใหญ่พาคุณชายน้อยไปขี่ม้าเล่น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆม้าตัวนั้นก็ดีดขึ้นมา แถมยังถีบคุณหญิงใหญ่จนสลบไป เมื่อกี้เพิ่งส่งตัวเธอไปที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการค่อนข้างหนักเลยล่ะครับ”
จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างร้อนใจ “นี่มันเรื่องอะไร…..ทำไมปล่อยให้แม่ฉันโดนม้าถีบ? พ่อบ้านมัวทำอะไรอยู่? ผู้จัดการสนามม้าอีก? รีบไล่เขาอีกเดี๋ยวนี้! แล้วเอาม้าตัวนั้นไม่เชือดทิ้งซะ!วันนี้มันถีบแม่ฉัน พรุ่งนี้มันอาจจะถีบลูกฉันอีกก็ได้！”
อีกฝ่ายพูดอย่างนอบน้อม “ได้ครับคุณผู้หญิง เจอกันที่โรงพยาบาล!”
เมื่อวางสาย จงชิวฮวาก็เอ่ยพูดกับหม่าหลันอย่างร้อนอกร้อนใจว่า “หม่าหลัน ต้องขอโทษจริงๆนะ จู่ๆแม่ฉันก็เกิดอุบัติเหตุโดยม้าถีบ ฉันต้องไปดูอาการแม่ที่โรงพยาบาล วันนี้คงไปไม่ได้แล้ว”
หม่าหลันอดที่จะเสียดายไม่ได้ เธอยังอยากที่จะถือโอกาสการร่วมเดินทางในครั้งนี้ ผูกมิตรกับผู้หญิงตรงหน้า แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเหตุฉุกเฉิน จนไม่สามารถไปได้
ในหัวของหม่าหลันพลันแล่น รีบเอ่ยพูดว่า “นี่ชิวฮวา คุณหญิงใหญ่เจ็บหนกขนาดนั้น ยังไงเธอก็ต้องไปดูอยู่แล้ว งั้นเอาอย่างนี้ไหม วันนี้ฉันก็จะยังไม่กลับเหมือนกัน ไปดูอาการคุณหญิงใหญ่กับเธอที่โรงพยาบาล ให้แน่ใจว่คุณหญิงใหญ่ไม่เป็นอะไรแล้ว เราค่อยกลับประเทศพร้อมกัน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...