ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4618
อันที่จริง หม่าหลันไม่ได้เป็นห่วงคุณหญิงใหญ่ที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าอะไรนั่นหรอก
อย่าว่าแต่แม่ของจงชิวฮวาเลย แม้แต่แม่ของตัวเอง เธอยังขี้เกียจไปเยี่ยม นี่เธอก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านมาหลายปีแล้ว
เหตุผลที่หม่าหลันพูดออกไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ทริปไปเกาะฮ่องกางล่ม
เธออุตส่าห์รอที่จะได้ไปค้างในคฤหาสน์หลังใหญ่ในถนนชือซุนบนเกาะฮ่องกาง ซึมซับชีวิตดีๆที่นั่น
ถ้าจงชิวฮวาไม่กลับวันนี้ นั่นก็ไม่เท่ากับว่าแผนของเธอล่มไม่เป็นท่าเหรอ?
ด้านจงชิวฮวาเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่า หม่าหลันจะเป็นฝ่ายออกปาก ขอไปที่โรงพยาบาลกับเธอเอง
แต่เธอจะไปโรงพยาบาลที่ไหนกันล่ะ เธอก็แค่รีบหาข้ออ้าง เพื่อล่อให้หม่าหลันติดกับ จะได้รีบเผ่นหนี
ดังนั้น เธอจึงเอ่ยพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “หม่าหลัน ในกระเป๋าเดินทางใบนี้ มีของที่พี่เฉินฝากไปให้พ่อแม่อยู่หลายอัน มีทั้งพวกยาบำรุงกำลัง แล้วก็ยาที่หาซื้อในประเทศไม่ได้ ฉันรับปากพี่เฉินแล้วว่าจะกลับเกาะฮ่องกางเอาของฝากไปให้่พ่อแม่พี่เฉินวันนี้ เพราะน้องชายของพี่เฉินบังเอิญเข้ามาทำธุระที่เกาะฮ่องกางพอดี ตอนแรกเขาจะกลับตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว แต่เพราะของฝากพวกนี้ เลยอยู่ต่ออีกสองวัน ถ้าวันนี้เอาของไปให้พวกเขาไม่ได้ ก็คงจะเสียเวลาพวกเขาน่าดู……”
ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า เอ่ยพูดอย่างว่องไวว่า “ได้สิ งั้นฉันเอาของกลับไปรอเธอที่เกาะฮ่องกางแล้วกัน！”
เมื่อจงชิวฮวาเห็นหม่าหลันติดกับ จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็พูดยิ้มๆว่า “งั้นก็ขอรบกวนเธอด้วยนะหม่าหลัน อีกเดี๋ยวเธอก็เอากระเป๋าไปโหลดได้เลย พอถึงแล้วคนขับรถจะมารอรับเธอที่สนามบิน และช่วยเธอยกกระเป๋า เธอจะได้ไม่ต้องเสียแรงมากเกินไป อ้อแล้วฉันมีบอกให้คนขับ หาหมอนวดสปาฝีมือดีไปรอที่คฤหาสน์ก่อนล่วงหน้าแล้ว พอเธอไปถึงก็จะได้นวดสปาทั้งตัวเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ”
เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็ยิ้มร่าออกมาทันที เอ่ยพูดว่า “ไอ้หยาชิวฮวา เธอนี่ช่างเป็นคนใส่ใจจริงๆ แต่จริงๆแล้วไม่เห็นต้องยุ่งยากขนาดนี้เลย”
จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่ชอบติดค้างน้ำใจคนอื่นน่ะ เธอช่วยฉันขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยปละะละเลยเธอได้ยังไง”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...