ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4618

อันที่จริง หม่าหลันไม่ได้เป็นห่วงคุณหญิงใหญ่ที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าอะไรนั่นหรอก

อย่าว่าแต่แม่ของจงชิวฮวาเลย แม้แต่แม่ของตัวเอง เธอยังขี้เกียจไปเยี่ยม นี่เธอก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านมาหลายปีแล้ว

เหตุผลที่หม่าหลันพูดออกไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ทริปไปเกาะฮ่องกางล่ม

เธออุตส่าห์รอที่จะได้ไปค้างในคฤหาสน์หลังใหญ่ในถนนชือซุนบนเกาะฮ่องกาง ซึมซับชีวิตดีๆที่นั่น

ถ้าจงชิวฮวาไม่กลับวันนี้ นั่นก็ไม่เท่ากับว่าแผนของเธอล่มไม่เป็นท่าเหรอ?

ด้านจงชิวฮวาเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่า หม่าหลันจะเป็นฝ่ายออกปาก ขอไปที่โรงพยาบาลกับเธอเอง

แต่เธอจะไปโรงพยาบาลที่ไหนกันล่ะ เธอก็แค่รีบหาข้ออ้าง เพื่อล่อให้หม่าหลันติดกับ จะได้รีบเผ่นหนี

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “หม่าหลัน ในกระเป๋าเดินทางใบนี้ มีของที่พี่เฉินฝากไปให้พ่อแม่อยู่หลายอัน มีทั้งพวกยาบำรุงกำลัง แล้วก็ยาที่หาซื้อในประเทศไม่ได้ ฉันรับปากพี่เฉินแล้วว่าจะกลับเกาะฮ่องกางเอาของฝากไปให้่พ่อแม่พี่เฉินวันนี้ เพราะน้องชายของพี่เฉินบังเอิญเข้ามาทำธุระที่เกาะฮ่องกางพอดี ตอนแรกเขาจะกลับตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว แต่เพราะของฝากพวกนี้ เลยอยู่ต่ออีกสองวัน ถ้าวันนี้เอาของไปให้พวกเขาไม่ได้ ก็คงจะเสียเวลาพวกเขาน่าดู……”

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า เอ่ยพูดอย่างว่องไวว่า “ได้สิ งั้นฉันเอาของกลับไปรอเธอที่เกาะฮ่องกางแล้วกัน！”

เมื่อจงชิวฮวาเห็นหม่าหลันติดกับ จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็พูดยิ้มๆว่า “งั้นก็ขอรบกวนเธอด้วยนะหม่าหลัน อีกเดี๋ยวเธอก็เอากระเป๋าไปโหลดได้เลย พอถึงแล้วคนขับรถจะมารอรับเธอที่สนามบิน และช่วยเธอยกกระเป๋า เธอจะได้ไม่ต้องเสียแรงมากเกินไป อ้อแล้วฉันมีบอกให้คนขับ หาหมอนวดสปาฝีมือดีไปรอที่คฤหาสน์ก่อนล่วงหน้าแล้ว พอเธอไปถึงก็จะได้นวดสปาทั้งตัวเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ”

เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็ยิ้มร่าออกมาทันที เอ่ยพูดว่า “ไอ้หยาชิวฮวา เธอนี่ช่างเป็นคนใส่ใจจริงๆ แต่จริงๆแล้วไม่เห็นต้องยุ่งยากขนาดนี้เลย”

จงชิวฮวาเอ่ยพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่ชอบติดค้างน้ำใจคนอื่นน่ะ เธอช่วยฉันขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยปละะละเลยเธอได้ยังไง”