ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 462

บทที่ 462

"สูง?" พันหยวนหมิงเบะปาก "สูงจะให้สูงไปถึงไหน? ให้นายไปทำอาหาร เดือนละสี่ห้าพันยังผิดต่อคุณหรอ?"

จางเจี้ยนที่อยู่ด้านข้างตั้งใจทำให้พ่อตารู้สึกดี จงใจพูดคล้อยตามว่า "คุณพ่อ ในเมื่อเป็นลูกเขยของเพื่อนนักเรียนเก่าแก่ของท่าน งั้นผมจำเป็นต้องดูแลให้ดีสักหน่อย อย่างนี้ไหม ผมให้เงินเดือนเดือนละหนึ่งหมื่น!"

เย่เฉินหัวเราะฮ่าๆ พูด "ขอโทษด้วยนะ ผมช่วยคนทำงานสิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เงิน"

พันหยวนหมิงขมวดคิ้วแน่น "คุณไม่ต้องการเงิน แล้วคุณต้องการอะไร?"

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า "ใครที่จ้างผมทำงาน ต้องยกลูกสาวแต่งกับผม เช่นพ่อตาของผม เขาอยากจ้างให้ผมกลับบ้านทำงาน จึงยกลูกสาวที่รักให้แต่งกับผม คุณอาพันถ้าคุณก็ต้องการจ้างผม งั้นคุณก็ยกลูกสาวให้มาแต่งงานกับผม! "

ทันใดนั้นพันหยวนหมิงโกรธ ด่าว่า “เด็กอย่างนายมองข้ามความหวังดีของคนอื่นจริงๆ! ใจดีให้รางวัลนายกินข้าวสักคำ นายกลับมาเล่นไม้นี้กับผม?”

จางเจี้ยนก็เต็มไปด้วยความโกรธ มองเย่เฉินด้วยสายตาที่เย็นชา พูดข่มขู่ว่า “เด็กน้อย พ่อตาของผมมีลูกสาวแค่คนเดียว ก็คือภรรยาผม นายพูดจาระมัดระวังหน่อย ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้คุณรับผิดชอบกับสิ่งที่กระทำ!”

เย่เฉินยิ้ม "พวกคุณสองคนนี่น่าสนใจจริงๆ ผมเคยขอข้าวพวกคุณกินตั้งแต่เมื่อไหร่? ทั้งๆที่พวกคุณสองคนเสนอหน้าอยากจ้างผมไปทำงาน พวกคุณต้องการจ้างผม ผมก็บอกความต้องการของผม พวกคุณรับปากก็รับปาก ไม่รับปากก็ไม่รับปาก นี่มันก็ปรกติไม่ใช่หรอ?”

จางเจี้ยนโกรธจนพูดว่า "มีอย่างที่ไหนเสนอเงื่อนไขอย่างนี้? อย่างนี้นายจะหาเรื่องกันชัดๆ?”

เย่เฉินพูดอย่างไม่สนใจ “คุณพูดผิดแล้ว ผมไม่ได้จะหาเรื่อง เงื่อนไขผมเป็นอย่างนี้มาตลอด ไม่ปิดบังคุณ ผมแต่งงานกับภรรยาผมมาสามปีแล้ว สามปีกว่านี้ ผมก็อยู่บ้านทำงานบ้าน ซื้อกับข้าวกวาดพื้นทำอาหาร นี่ก็คืองานของผม แต่ค่าตอบแทนของงานผม ก็คือภรรยาผม พวกคุณอยากจ้างผมทำงาน แน่นอนก็ต้องทำตามความต้องการของผม คุณสามารถให้ตามเงื่อนไขได้ก็ให้ ให้ไม่ได้ก็หุบปาก เหตุผลง่ายๆ พวกคุณทั้งสองรวมกันอย่างน้อยก็ใกล้จะแปดสิบปีแล้ว หรือว่ายังไม่เข้าใจ? "