ชายคนนั้นถอนหายใจ: “ถ้าจะไปลาสเวกัส ต้องรอให้หม่าหลันอะไรนั่นไปถึงเกาะฮ่องกางก่อน...”
จงชิวฮวาพูดอย่างเรียบนิ่ง "จะทำสำเร็จหรือเปล่า เราจะรู้ได้อย่างช้าที่สุดก็ในคืนพรุ่งนี้"
พูดจบ เธอก็หยิบมือถือออกมาโทรออก
สายโทรศัพท์ถูกกดรับอย่างรวดเร็ว และจงชิวฮวาก็เอ่ยถามเธอว่า "หม่าหลันตรวจสัมภาระแล้วหรือยัง?"
ผู้หญิงที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์ ทำทีเป็นนักท่องเที่ยว กำลังนังพักอยู่ข้างเคาน์เตอร์เช็คอินของสายการบินที่หม่าหลันต้องนขึ้นเครื่อง
มองเผินๆอาจจะเหมือนว่าเธอกำลังเล่นโทรศัพท์ แต่จริงๆแล้วเธอกำลังสังเกตการณ์ตรงเคาน์เตอร์เช็คอิน รอให้หม่าหลันปรากฏตัว
เมื่อครึ่งนาทีที่แล้ว เธอเห็นหม่าหลันลากกระเป๋าเดินทางสองใบ เธอจึงต้องคอยจดจ้องการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเอาไว้
สำหรับกลุ่มของพวกเขา มีอุปสรรคสองอย่างที่ต้องผ่าน เพื่อหลอกลวงมือใหม่ให้ช่วยขนย้ายสินค้าผิดกฎหมาย หนึ่งคือจุดตรวจที่จุดออกเดินทาง และอีกหนึ่งคือจุดตรวจที่ปลายทาง
ซึ่งเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้าดูเพื่อให้แน่ใจว่า หม่าหลันสามารถจัดการกับสินค้าของพวกเขาได้ด้วยตาของเธอเอง
ท้ายที่สุด พวกเขายังกังวลว่าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ต้องคนขนสินค้าลอบแว้งกัด
พวกเขาเคยมีเรื่องแบบนี้มาก่อน เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าพวกเขามอบกระเป๋าเดินทางให้ ก็เกิดอาการโลภ จึงออกจากสนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เจ้าหน้าที่ติดต่อที่ปลายทางรอเครื่องบินมาถึงก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่น สุดท้ายพอกลับมาตรวจสอบ ก็พบว่าถูกแว้งกัดเสียแล้ว
ดังนั้นตั้งแต่นั้นมา จงชิวฮวาและคนอื่น ๆ จึงได้เปลี่ยนวิธีการของพวก โดยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงตัวเองว่าเป็นเศรษฐีแนวหน้า และให้สัญญากับอีกฝ่ายว่าจะได้รับประโยชน์ต่างๆ พยายามเป่าหูไม่ให้อีกฝ่ายมีความคิดที่จะหอบสินค้าหนี
ทางผู้หญิงที่เฝ้าดูเธออยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นเธอเช็คอินและกระเป๋าเดินทางของเธอก็ถูกส่งไปโดยสายพานลำเลียง ก็โล่งใจและลุกขึ้นเดินออกไปจากสนามบินทันที
หม่าหลันหอบHermesของเธอ ไปที่ช่องตรวจวีไอพีอย่างสบาย ๆ เมื่อแสดงบอร์ดดิ้งพาสชั้นเฟิร์สคลาส เธอก็ได้รับการบริการที่อบอุ่นจากพนักงานทันที
ในขณะที่คนอื่นๆ ยังคงเข้าคิวรอตรงจุดตรวจ หม่าหลันก็เสร็จสิ้นการตรวจสอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงไปยังห้องรับรอง ในบริเวณใกล้เคียงเพื่อพักผ่อน
ในเวลาเดียวกัน กระเป๋าเดินทางสองใบที่เธอเช็คอิน ก็เข้าคิวเพื่อผ่านเครื่องตรวจความปลอดภัยที่สนามบินทีละใบ
ในระหว่างขั้นตอนนี้ หากไม่พบสิ่งผิดปกติ กระเป๋าก็จะถูกส่งขึ้นไปยังห้องโดยสาร แต่ถ้าพบความผิดปกติ เจ้าหน้าที่จะเปิดกระเป๋าเพื่อตรวจสอบทันที
โดยทั่วไปแล้วของเถื่อนที่ซ่อนไว้ โดยพื้นฐานแล้วจะถูกปกปิดไว้อย่างดี นอกจากนี้ ความเสี่ยงในการออกนอกประเทศยังน้อยกว่าการเข้าประเทศมาก ดังนั้น ข้อนี้จะค่อนข้างผ่อนคลาย และโอกาสที่จะทำสำเร็จอย่างน้อยก็มีถึง50% ถ้าหากผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยทางออกได้สำเร็จ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...