ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4622
หม่าหลันอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำว่า "คนพวกนี้จริงๆเลย เห็นคนอื่นมีชีวิตดีกว่าไม่ได้ ! น่าเบื่อชะมัด"
ขณะที่กำลังบ่นอยู่นั้น จู่ๆก็มีใครบางคนเข้ามากดไลค์ เมื่อหม่าหลันเห็น ก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม
เพราะคนที่มากดไลค์ คือเฉียนหงเย่น
เธอมีเพื่อนในโชเซี่ยลมากมาย และไลค์ของเฉียนหงเย่น ก็มีค่าน้อยที่สุดในสายตาของหม่าหลัน
ในขณะที่กำลังฮึดฮัดอยู่นั้น เฉียนหงเย่นก็วิดีโอคอลมา หม่าหลันจึงอดที่จะหัวร้อนไม่ได้ ชั่วขณะนั้น แทบจะตัดสายทิ้งในทันที
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ฉุกคิดได้อย่างรวดเร็ว “เรื่องวันนี้ถ้าไม่ได้อวดก็คงไม่หายเคือง อวดกับใครก็คงเหมือนๆกันแหละมั้ง”
ดังนั้น เธอจึงกดรับสาย มองหน้าเฉียนหงเย่นในที่ในวิดีโอ และพูดด้วยรอยยิ้มปลอมๆว่า "โอ๊ะ หงเย่น แกทำอะไรอยู่เนี่ย"
เฉียนหงเย่นรีบพูดว่า: “พี่หลัน ฉันเพิ่งตื่น เห็นพี่โพสต์ว่าจจะกลับประเทศแล้ว ฉันก็เลยโทรมาทักทายน่ะ”
หม่าหลันถามด้วยความประหลาดใจ “เย็นขนาดนี้แล้ว แกเพิ่งตื่นเหรอ?”
เฉียนหงเย่นรีบพูด: "โถ่ พี่หลัน ได้ดิบได้ดีจนลืมไปแล้วหรือไง ว่าตอนนี้ไทม์โซนของเราต่างกัน ที่นู่นค่ำแล้วแต่ที่นี่เพิ่งเช้าเอง”
หม่าหลันตระหนักได้ทันที พยักหน้าและพึมพำ: "ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย……ว่าละทำไมไม่มีใครกดไลก์ให้ฉันเลย ทุกคนคงกำลังหลับอยู่สินะ..."
เมื่อพูดเช่นนั้น หม่าหลันก็พอใจเล็กน้อยแล้ว และอดไม่ได้ที่จะอวด "นี่ รู้ไหมว่าเพื่อนของฉันรวยแค่ไหน รวยถึงขนาดที่ว่าซื้อรถรุ่นเล็กซํสพร้อมกันสามคัน และบอกว่าจะให้ฉันคันหนึ่งด้วย! "
“เล็กซัส?” เฉียนหงเย่นถามอย่างสับสน: “เล็กซัสคืออะไร?”
หม่าหลันโพล่งออกมา: "ก็รถตู้ที่แพงที่สุดในโลกไง! ที่ราคาในประเทศมากกว่าสามล้าน!"
เฉียนหงเย่นตกตะลึง: "รถตู้ราคามากกว่าสามล้าน! ราคานี้ซือมินิอีวีได้หลายคันจนต่อกันเป็นรถไฟได้เลยนะ เสียเงินตั้งเยอะเพื่อซื้ออะไรแบบนั้น ปกติดีอยู่หรือเปล่า?”
“แกจะไปรู้อะไร” หม่าหลันขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างดูถูก “เพราะแกมีความคิดแบบคนจนทั่วไปไง เลยไม่เข้าใจว่าทำไมคนรวยถึงทุ่มเงินหลายร้อยล้านเพื่อซื้อเครื่องบินส่วนตัว และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเอาเงินมากมายขนาดนี้มาซื้อรถตู้ โลกของพวกคนรวยน่ะ ไม่ได้คำนึงถึงว่าอันไหนดีที่สุดหรอก เขาคำนึงถึงอันไหนแพงที่สุดต่างหากล่ะ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...