หม่าหลันรีบพูดว่า: "มีอะไรผิดปกติกับกระเป๋าเดินทางของฉันเหรอ? นอกจากเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวก็มีแค่พวกสินค้าท้องถิ่นขึ้นชื่อในนิวยอร์ก ฉันไม่ได้เอาของที่มีแบตเตอรี่ใส่กระเป๋าเสียหน่อย..."
ตำรวจหญิงกวักมือเรียกอย่างเย็นชา “หยุดหาข้ออ้าง ยังมีผู้โดยสารคนอื่นๆอยู่ที่นี่ เพื่อไม่ให้กระทบต่อเที่ยวบินของคนอื่น กรุณาตามฉันมา”
ขณะพูด เธอก็ดึงกุญแจมือออกจากเอวแล้วเตือนว่า “ฟังที่ฉันพูดให้ดี คุณทำได้แค่เงียบเท่านั้น ไม่อย่างนั้นทุกสิ่งที่คุณพูดออกมาอาจใช้เป็นหลักฐานมัดตัวคุณได้ และคุณก็มีสิทธิ์จ้างทนายขณะที่ถูกสอบสวน แต่ถ้าคุณจ่ายไม่ไหว เราจะส่งทนายให้คุณเอง คุณเข้าใจสิทธิ์ต่างๆพวกนี้หรือยัง?”
หม่าหลันตื่นตระหนก และโพล่งออกมาทันที ตะโกนว่า "พวกคุณกำลังเล่นอะไรกัน! ฉันเป็นผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสนะ! พวกคุณเป็นใครจะมาจับฉัน? อีกอย่าง ฉันไปทำผิดอะไรไม่ทราบ!"
ตำรวจหญิงพูดอย่างเย็นชาว่า “หม่าหลัน ในฐานะที่เป็นคนหัวเซี่ยเหมือนกัน ฉันขอเตือนคุณว่าที่นี่คือสหรัฐอเมริกา! อย่าพยายามต่อต้านไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ไม่อย่างนั้นคนที่จะเสียเปรียบก็คือคุณ!”
หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง: "หยุดเล่นลิ้นกับฉันได้แล้ว! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องกลัวตำรวจอย่างพวกคุณ อย่าว่าแต่ที่อเมริกาเลย ต่อให้เป็นระดับนานาชาติแล้วยังไงต่อ?! “
เห็นได้ชัดว่าตำรวจหญิงเริ่มหมดความอดทน เธอหยิบกุญแจมือออกมาแล้วพูดเสียงดังว่า: "หม่าหลัน! ตอนนี้ฉันขอสั่งให้คุณหันหลังและเอามือไขว้หลังไว้ ห้ามต่อต้านหรือวิ่งหนีเด็ดขาด ไม่เช่นนั้น พวกเราอาจต้องใช้อาวุธกับคุณ ทางที่ดีคุณควรให้ความร่วมมือแต่โดยดี!"
เมื่อเห็นว่าคนจำนวนมากกำลังมองมา ในฐานะผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสหม่าหลันก็รู้สึกเสียหน้าในทันที
ความโกรธพลันพลุ่งปรี๊ด เธอเท้าสะเอวแล้วตะคอกออกมาเสียงดังว่า “ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่ามาเล่นไร้สาระแบบนี้กับฉัน! ฉันซื้อตั๋วเครื่องบินแพงๆ ไม่ใช่เพื่อให้ตำรวจอย่างพวกแกมากวนประสาทนะ!ฉันต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว เพราะงั้นถอยออกไปห่างๆเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา!”
หม่าหลันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ตะโกนด้วยเสียงแหบ "นี่มันเจตนาฆ่าชัดๆ! ช่วยด้วยตำรวจอเมริกันกำลังจะฆ่าคน! ช่วยด้วย!"
ตำรวจผิวที่ใช้เข่าล็อกตัวหม่าหลันเอาไว้ โพล่งออกมาอย่างโกรธเคือง: "Hey!You shut the fuck up!"
หม่าหลันเคยผ่านการร่ำเรียนมา จึงฟังออกว่าตำรวจตาน้ำข้าวกำลังดุด่าตัวเอง และบอกให้ตัวเองหุบปาก ได้ยินแบบนั้นเธอก็พลันโกรธขึ้นมาทันที!
เธอกัดฟันและพูดว่า: "แกบอกให้ฉันshut upก็ยังพอทน แต่fuck、fuckของแกมันคืออะไร? คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นแกเหรอ? ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซะแล้ว! แกฟังนะ! I'm your mother!How dare you!หัดพูดจาให้มันรู้จักกาลเทศะซะบ้างฉันจะบอกแกให้!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...