หม่าหลันรีบพูดว่า: "มีอะไรผิดปกติกับกระเป๋าเดินทางของฉันเหรอ? นอกจากเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวก็มีแค่พวกสินค้าท้องถิ่นขึ้นชื่อในนิวยอร์ก ฉันไม่ได้เอาของที่มีแบตเตอรี่ใส่กระเป๋าเสียหน่อย..."
ตำรวจหญิงกวักมือเรียกอย่างเย็นชา “หยุดหาข้ออ้าง ยังมีผู้โดยสารคนอื่นๆอยู่ที่นี่ เพื่อไม่ให้กระทบต่อเที่ยวบินของคนอื่น กรุณาตามฉันมา”
ขณะพูด เธอก็ดึงกุญแจมือออกจากเอวแล้วเตือนว่า “ฟังที่ฉันพูดให้ดี คุณทำได้แค่เงียบเท่านั้น ไม่อย่างนั้นทุกสิ่งที่คุณพูดออกมาอาจใช้เป็นหลักฐานมัดตัวคุณได้ และคุณก็มีสิทธิ์จ้างทนายขณะที่ถูกสอบสวน แต่ถ้าคุณจ่ายไม่ไหว เราจะส่งทนายให้คุณเอง คุณเข้าใจสิทธิ์ต่างๆพวกนี้หรือยัง?”
หม่าหลันตื่นตระหนก และโพล่งออกมาทันที ตะโกนว่า "พวกคุณกำลังเล่นอะไรกัน! ฉันเป็นผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสนะ! พวกคุณเป็นใครจะมาจับฉัน? อีกอย่าง ฉันไปทำผิดอะไรไม่ทราบ!"
ตำรวจหญิงพูดอย่างเย็นชาว่า “หม่าหลัน ในฐานะที่เป็นคนหัวเซี่ยเหมือนกัน ฉันขอเตือนคุณว่าที่นี่คือสหรัฐอเมริกา! อย่าพยายามต่อต้านไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ไม่อย่างนั้นคนที่จะเสียเปรียบก็คือคุณ!”
หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง: "หยุดเล่นลิ้นกับฉันได้แล้ว! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องกลัวตำรวจอย่างพวกคุณ อย่าว่าแต่ที่อเมริกาเลย ต่อให้เป็นระดับนานาชาติแล้วยังไงต่อ?! “
เห็นได้ชัดว่าตำรวจหญิงเริ่มหมดความอดทน เธอหยิบกุญแจมือออกมาแล้วพูดเสียงดังว่า: "หม่าหลัน! ตอนนี้ฉันขอสั่งให้คุณหันหลังและเอามือไขว้หลังไว้ ห้ามต่อต้านหรือวิ่งหนีเด็ดขาด ไม่เช่นนั้น พวกเราอาจต้องใช้อาวุธกับคุณ ทางที่ดีคุณควรให้ความร่วมมือแต่โดยดี!"
เมื่อเห็นว่าคนจำนวนมากกำลังมองมา ในฐานะผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสหม่าหลันก็รู้สึกเสียหน้าในทันที
ความโกรธพลันพลุ่งปรี๊ด เธอเท้าสะเอวแล้วตะคอกออกมาเสียงดังว่า “ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่ามาเล่นไร้สาระแบบนี้กับฉัน! ฉันซื้อตั๋วเครื่องบินแพงๆ ไม่ใช่เพื่อให้ตำรวจอย่างพวกแกมากวนประสาทนะ!ฉันต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว เพราะงั้นถอยออกไปห่างๆเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา!”
หม่าหลันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ตะโกนด้วยเสียงแหบ "นี่มันเจตนาฆ่าชัดๆ! ช่วยด้วยตำรวจอเมริกันกำลังจะฆ่าคน! ช่วยด้วย!"
ตำรวจผิวที่ใช้เข่าล็อกตัวหม่าหลันเอาไว้ โพล่งออกมาอย่างโกรธเคือง: "Hey!You shut the fuck up!"
หม่าหลันเคยผ่านการร่ำเรียนมา จึงฟังออกว่าตำรวจตาน้ำข้าวกำลังดุด่าตัวเอง และบอกให้ตัวเองหุบปาก ได้ยินแบบนั้นเธอก็พลันโกรธขึ้นมาทันที!
เธอกัดฟันและพูดว่า: "แกบอกให้ฉันshut upก็ยังพอทน แต่fuck、fuckของแกมันคืออะไร? คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นแกเหรอ? ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซะแล้ว! แกฟังนะ! I'm your mother!How dare you!หัดพูดจาให้มันรู้จักกาลเทศะซะบ้างฉันจะบอกแกให้!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...