แม้ว่าตำรวจผิวขาวจะไม่เข้าใจภาษาจีน แต่ก็ยังเข้าใจภาษาอังกฤษที่ผสมปนเปในคำพูดของหม่าหลัน
เขาไม่คาดคิด ว่าหม่าหลันจะบอกว่าตัวเองเป็นแม่ของเขา เขาจึงกรุ่นโกรธขึ้นมาในทันที จงใจกดเข่าลงบนตัวของหม่าหลันให้แรงกว่าเดิม
หม่าหลันรับรู้ได้เพียงความเจ็บปวดในร่างกาย เธอหายใจแทบไม่ออกเพราะแรงกดทับจากอีกฝ่าย ต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงดังกรอบ ความเจ็บปวดพลันแล่นจู่โจม เมื่อตำรวจคนนี้กดทับจนกระดูกซี่โครง ของเธอหัก
ชั่ววินาทีนั้น หม่าหลันพลันเหงื่อแตกพลั่ก เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "ซี่โครงฉันหัก! ซี่โครงฉัน ช่วยด้วย ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว..."
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปที่ตำรวจหญิง และโพล่งออกมา: "รีบบอกให้เขาหยุดเร็วสิ เดี๋ยวฉันก็ตายแล้วหรอก! นี่แกปฏิบัติกับผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสแบบนี้เหรอ!"
ตำรวจหญิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ฉันเพิ่งเคยเห็นคนค้ายาแบบคุณครั้งแรกนี่แหละ คุณคิดว่าการซื้อตั๋วเฟิร์สคลาส แล้วจะไม่โดนพิจารณาคดีเหรอ!"
หม่าหลันตะลึงและถามเธอว่า “อะไรนะ... คนค้ายาอะไร!
ตำรวจหญิงเยาะเย้ย: “ยังจะมาทำไม่รู้ไม่ชี้อะไรอีก เจ้าหน้าที่ศุลกากรของเราพบของเถื่อนสังเคราะห์มากกว่า 180 ออนซ์ ซึ่งเทียบเท่า 5,000 กรัมในกระเป๋าเดินทางของคุณ คุณรู้หรือไม่ ของเถื่อนระดับสูงพวกนี้มีโทษเพียงพอที่จะทำให้คุณ ติดคุกในอเมริกาได้?!"
“อะไรนะ!” หม่าหลันตกใจครู่หนึ่ง และโพล่งออกมา: “นี่มัน... เป็นไปได้ยังไง ฉันเป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมายทุกอย่าง! จะไปมีสิ่งของเถื่อนในกระเป๋าเดินทางได้ยังไง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของสิ่งนั้นมีลักษณะยังไง!"
แต่เนื่องจากตำรวจบอกว่าพบของเถื่อนในกระเป๋าเดินทางสองใบที่เธอเป็นคนนำไปเช็คอิน ดังนั้นก็แปลว่าต้องเป็นกระเป๋าเดินทางที่จงชิวฮวาขอให้เธอช่วยนำกลับไปที่เกาะฮ่องกางแน่ๆ!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันก็ตระหนักได้ว่าจงชิวฮวา ไม่ใช่ผู้นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จเลย และเธอก็ไม่ใช่ญาติห่างๆ ของเจ้าพ่อเครื่องดื่มอะไรนั่นด้วย แต่เธอคือนักต้มตุ๋นต่างหากล่ะ! เธอพยายามหลอกใช้ตัวเองให้ช่วยนำของเถื่อนออกจากประเทศ!
ยิ่งไปกว่านั้น ตำรวจยังบอกอีกว่าพบของเถื่อนกว่า 5,000 กรัมในกระเป๋าเดินทางใบนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าถูกจับได้ในประเทศโทษก็คงไม่พ้นโดนประหารชีวิต!
เธอเสียใจและตกใจอย่างยิ่ง จึงร้องไห้ออกมา และพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงว่า "คุณตำรวจ..... ฉันถูกผู้หญิงคนหนึ่งชื่อจงชิวฮวาหลอกใช้ เธอบอกให้ฉันเอากระเป๋าเดินทางไปเกาะฮ่องกาง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋า ฉันไม่เรื่อง! เพราะฉะนั้นพวกคุณต้องจัดการให้ฉันนะ!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...