ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4626
ตำรวจหญิงเยาะเย้ยและพูดว่า “อีกฝ่ายรับปากว่าจะให้รางวัลคุณมากเท่าไหร่กัน ถึงได้กล้าช่วยคนอื่นขนกระเป๋าข้ามพรมแดนอย่างนี้?”
หม่าหลันรีบพูด “ฉันไม่ได้ค่าตอบแทนเลยแม้แต่แดงเดียว ก็แค่อยากช่วยเพื่อน…”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็เริ่มร้อนตัวขึ้นมา
เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าเหตุผลที่เธอตกลงช่วยจงชิวฮวาขนสัมภาระ เป็นเพราะจงชิวฮวาบอกเธอว่าจะส่ง รถตู้รุ่นเล็กซัสให้ และพาเธอขึ้นเครื่องบินส่วนตัวหลังจากไปเที่ยวเล่นที่เกาะฮ่องกางสองสามวัน
แต่หม่าหลันรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงคำสัญญาปากเปล่า และเธอไม่ได้รับเงินจากผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นตำรวจจึงไม่มีทางหาหลักฐานเจอ
เจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงเหลือบมองหม่าหลันด้วยความเห็นใจเล็กน้อย จากนั้นก็พาหม่าหลันไปที่สถานีตำรวจที่อยู่ข้างอาคารผู้โดยสารของสนามบินพร้อมกับเพื่อนร่วมงานอีกสองสามคน
เนื่องจากกระดูกซี่โครงหัก จึงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดตลอดทาง หวังว่าจะได้รับการรักษาตัวก่อน แต่ตำรวจหญิงกลับบอกว่า "ซี่โครงหักแค่นี้ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก อีกเดี๋ยวจะมีหมอมายึดตรึงกระดูกให้ คุณกินยาแก้อักเสบก็พอแล้ว"
หม่าหลันร้องไห้ และพูดว่า "พวกคุณขาดมนุษยธรรมเกินไปแล้ว! ฉันจะฟ้องพวกคุณ! อ้อ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าฉันฟ้องชนะล่ะก็ ฉันจะเรียกค่าเสียหายร้อยสี่สิบล้านดอลลาร์ ถ้าไม่ยอมจ่าย ฉันไม่จบเรื่องนี้กับพวกคุณแน่!”
อีกฝ่ายพูดอย่างเฉยเมย: “เรื่องนี้ ถ้าคุณต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ ทางเดียวที่ทำได้คือจับกุมตัวต้นเรื่อง และให้อีกฝ่ายยอมรับเองกับปากว่าคุณไม่รู้เรื่องด้วย เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ มิเช่นนั้น ก็ไม่มีทางอื่นให้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณแล้ว เพราะถึงยังไงสิ่งต้องห้ามเหล่านี้ก็ถูกค้นพบในกระเป๋าเดินทางของคุณ หากคุณไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าคุณไม่มีส่วนรู้เห็น คุณก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากข้อสงสัยได้!”
หม่าหลันตื่นตระหนก เอ่ยพูดอย่างรวดเร็ว: "ฉันมีประวัติการแชท ว่าเธอปั่นหัวฉันมาตลอด ประวัติการแชทสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้!"
ตำรวจหญิงส่ายหัว"ถ้าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณจากประวัติการแชทมันก็คงจะง่ายเกินไป ในอนาคตผู้ค้ายาทั้งหมดก็คงพากันทำแชทปลอมขึ้นมา เพื่อเตรียมตัวขึ้นเครื่องบิน ทำสำเร็จ ก็คงได้เงินไปก้อนใหญ่ แต่ถ้าถูกจับได้ ก็คงจะยกประวัติการแชทขึ้นมาอ้างว่าตัวเองบริสุทธิ์ แทบจะไม่ต้องเสี่ยงอะไร คุณคิดว่ากฎหมายมันมีช่องโหว่ให้คุณมุดเล่นได้ง่ายๆหรือไง?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...